GUNG HO PATTI SMITH Arista / BMG 30/10/2000

Τον δίσκο της μας τον υποσχέθηκε από τις ημέρες των προηγούμενων της συναυλιών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, όπου μας είπε και για τα τεκταινόμενα σε Βαλκάνια και Ασία, που την στεναχωρούν και την οπλίζουν με δύναμη να συνεχίσει τους αγώνες της. Η Patti Smith αυτά τα έχει αποδείξει εδώ και πολλά χρόνια, παρόλα αυτά γεύτηκε την επιτυχία σε ένα από τα πιο μέτρια κατά τη γνώμη μου τραγούδια της, (Because the night..). Το ότι εξακολουθεί και βγάζει αξιόλογους δίσκους, και ότι παράλληλα είναι σε θέση να προσφέρει καταπληκτικά live, είναι οι βασικές αιτίες που την έχουν κάνει αγαπητή και πιθανόν σε θέση απυρόβλητου καλλιτέχνη.

Οι 2 προηγούμενοι δίσκοι της, ειδικά το gone again, ήταν τρομερά όμορφοι και συναισθηματικά φορτωμένοι. Ο νέος της δίσκος είναι επίσης καλός, αλλά έχει 2-3 μέτρια τραγούδια, που με χαλάσανε, αλλά έτσι και αλλιώς εδώ τη γνώμη μας λέμε, την οποία αν θέλετε αγνοείτε ή προσπερνάτε. Αλλά έχει και κάτι όνειρα να σου διηγηθεί η Patti Smith, κάτσε καλά που λένε και ορισμένοι γηγενείς.

Πανέμορφη η εισαγωγή στο Lo and Beholden, μετά γνώριμο έργο, αλλά με το χάδι της κιθάρας ως δείγμα ανιδιοτελούς αγάπης. Πολύ καλό είναι το boy cried wolf, δυναμικό και οργισμένο, με πολύ καλή μελωδία φωνής, αλλά και το china bird, ένα μελαγχολικό πουλί που ούτε από τη μύτη πιάνεται. Ωραίο τέμπο και στο gone pie, με χαλαρά στίγματα και ξανά τέμπο, αλλά και πολύ ωραίο το γρήγορο και ευχάριστο και ρυθμικό glitter in their eyes, με την κιθαρίτσα ως βούρτσα να δίνει χρώμα στον προσφατα ασβεστωμένο μαντρότοιχο. Για 8 και πλέον λεπτά οι παράξενοι αγγελιοφόροι strange messengers παραδίδουν τα μηνύματα, αλλά με λίγο ίδιο τρόπο, σαν να έχουν οδηγίες παράδοσης που δεν μπορούν να παραβούν. Στο επόμενο, αν και μας θυμίζει άλλα παλιότερα, grateful η φωνή της Patti Smith ξεδιπλώνεται ως πιτσιλιές κύματος που περιμένει ο Κακλαμανάκης, ενώ το ηλεκτρικό χαμηλότονο κιθαριστικό σόλο είναι η καλογιαλισμένη ιστιοσανίδα.

Πιο άγρια πράγματα στο upright come, με κορφή εμφάνισης τη φωνή και βάση της επιθετικής πυραμίδας τα τύμπανα και δη τα πιατίνια, και μόλις σπρώξαμε τον αντίπαλο, να ο χορός της νικήτριας και δικαιωμένης, και να οι φιγούρες και τα τερτίπια και όλη η ορχήστρα συνοδεύει, αλλά αυτό όμως κρατάει λιγότερο από 3 λεπτά. Και αυτό γιατί ακολουθεί ενά παρτάκι, new party, με καλή μουσική και καλό σέρβις, λίγο φασαρίοτζικο από όσο έλεγε η πρόσκληση, αλλά η παρέα φαίνεται να διασκεδάζει. Ένα κλασικό τραγουδάκι είναι το Libbie?s song, από αυτά που οριοθέτησε η χρησιμότητα της ακουστικής κιθάρας, και η παρουσία τενεκεδακίου (κλίνεται;, αν όχι κλείνεται στον εαυτό του, ή αν θέλετε κλείστε το εσείς) και βιολιού σου πετάει μια ταμπέλα φολκ, εμφανή, σαν αυτές καντίνας της εθνικής οδού, εδώ τα καλά σάντουιτς.

Όμορφο και το κλείσιμο του δίσκου με το αφηγηματικό 12λεπτο Gung Ho, αργό και καλογραμμένο, λυρικό και υπέροχο, καθηλωτικό χωρίς εκπλήξεις, αλλά αν έχεις πιάσει δεκατριάρι με ένα μονλόστηλο, τι να τις κάνεις τις εκπλήξεις, πάλι είσαι κερδισμένος, εντάξει υπάρχει και το τζακ ποτ, αλλά η Patti Smith είναι για τα σίγουρα λεφτά, χωρίς τρομερές αποδόσεις, αλλά τα λεφτά σου τα βγάζεις με το παραπάνω.

Κυριάκος Σκορδάς