DEAD FLOWERS FOR ALICE PHIL SHOENFELT + SOUTHERN CROSS Soulsister / Hitch-Hyke 1/11/2000

O πολυαγαπημένος Phil Shoenfelt έρχεται για άλλη μια φορά, με γεμάτο το ρεζερβουάρ, με νέο όχημα, με τρομερή όρεξη για βόλτες μελαγχωλικές, ώριμες, μεστές, μακριά από τις προσφορές των αντιπροσωπειών αυτοκινήτων για δόσεις, δώρα πατάκια γκρι και άλλα τιμα(τον πατέρα σου και τη μητέρα σου)λφή, με έναν τρομερό δίσκο που σε κάνει αλλοιφή.

Του έδωσε το όνομα Dead flowers for Alice, αλλά αυτά τα λουλουδάκια είναι πολύ μυρωδάτα, έχουν παρά το όνομά τους τρομερή ζωντάνεια, και στο κάτω κάτω who the fuck is Alice!!. Ένα μπουκέτο τραγούδια είναι ο δίσκος, με 9 στελέχη ανθών, ένα μάλιστα υπερβολικά πιο μακρύ από το άλλο. Το ballad of Elijah Cain είναι πάνω από 10 λεπτά, αλλά είναι ένα ονειρικό τραγούδι, με μια κιθαρίτσα μπουμπουκιασμένη, και στα τάστα στολισμένη, με αναφορές σε L. Cohen, αλλά και με μια μοναδικότητα όλη δική του. Γενικα όλος ο δίσκος είναι ηλεκτρικός, έντονα μάλιστα ούτε η ΔΕΗ να ήταν χορηγός, με τη φωνή του Phil Shoenfelt εκφραστική, χαρακτηριστική να ποτίζει με τρομερό συναίσθημα όλα τα τραγούδια. Συχνά αφήνεται, κρυμμένη πίσω από τη μανία των εγχόρδων. Οι τσέχοι μουσικοί, άξιοι συμπαραστάτες, και το βιολί συχνά ιππήλατος αναβάτης σε διαδρομές κατηφορικών κοιλάδων, χωρίς επιστροφή, με δαιδαλώδεις διαδρομές και το αγκομαχητό του αλόγου, το απόμακρο τρίξιμο του τροχήλατου ονείρου, και τη δική σου επιλογή να ξεπεζέψεις να φύγεις να χαθείς, σε άγνωστα λημέρια, για να νιώσεις τη συντροφιά του εαυτού σου, που τόσο τον ξέχασες για τις ανάγκες της διαδρομής σου.

Όταν η μελαγχολία ριζώνει μέσα σου μετουσιώνεται σε χαμόγελο, σου γαργαλάει τα χείλη να σιγοτραγουδίσεις με τον Phil Shoenfelt, να αφεθείς στη μελωδία του. Ρυθμική μελωδία σε όλα τα κομμάτια, ακουστική και δυνατή ηλεκτρική κιθάρα, χαμηλά τύμπανα, και βιολί πηδάλιο, για όποτε θέλεις να προεγευτείς την κατεύθυνση του ταξιδιού σου.

Το ότι κυκλοφορεί από τη νεοσύστατη soulsister, θυγατρική της Hitch-Hyke, σημαίνει ότι από την Ελλάδα θα φύγει για βόλτα σε όλα τα μέρη. Αλλά ο Λονδρέζος κάτοικος της Πράγας με τα φιλαράκια του έχουν από τα πριν εκδηλώσει τη διαθεσή τους για βόλτες και ξεναγήσεις. Ακόμη και το πιο ήσυχο demon seed κρύβει δύναμη συναισθήματος, αναπόληση μαζί με τα ακόρντα της ακουστικής, ώσπου να ξεσπάσει και μόνο του ως το κύμα που λαχανιασμένο και υγρό φθάνει στην ακτογραμμή. Ο ρυθμός γενικά ξεχειλίζει σε όλον το δίσκο και απλόχερα διανθίζει τα νεκρά άνθη για την Αλίκη, ως βάζο ρετρό, παλιό δώρο ενός αγαπημένου σου φίλου. Οργή, θυμός δεν υπάρχει. Τρυφερές μελωδίες, ποιήματα και ερμηνείες, πινελιές κάδρων ονείρου, πιτσιλιές ονειρικής βουτιάς, θρόϊσμα εαρινών περιπάτων, αγκαλιές μικρού παιδιού πριν χαμογελάσει, σκίσιμο χαρτιού πριν ανοίξεις το ρεγάλο σου, πίξελς μιας αγαπημένης σου φωτογραφίας, λέξεις μιας αξέχαστης κουβέντας, dead flowers for Alice, όλα μαζί και όλα ξέχωρα σε σύνθεση ματαιόδοξης επιμονής για ανάδειξη ομορφιάς που νιώθεις έτσι και αλλιώς μόνο κατά μόνας. Η παρέα είναι ο πιο γλυκός σύντροφος της μοναξιάς, η μοναχική σκέψη είναι η κατάρα της παρέας, η χορδή είναι το πιο ευκίνητο κομμάτι της κιθάρας, η φωνή η πιο πειθαρχημένη αγωνία, τα τσέχικα όργανα ως τα κατάλληλα δωμάτια εναπόθεσης της κούρασης και της ανατροφοδότησης της όρεξης σου.

Είναι σπάνιο να διστάζεις να ξεχωρίσεις κάποιο τραγούδι, σε έναν δίσκο που ποτέ δεν θα τον δεις ως σύνολο, αλλά πάντα ως μπουκέτο λουλουδιών. Και όλα τα λουλούδια εδώ ευωδιάζουν.

Κυριάκος Σκορδάς