Bιομηχανική επίθεση, καταιγίδα παραγωγής ήχων με άγρια θηρία το the zoo είναι ο φιλόξενος ορισμός ενός αφιλόξενου χώρου. Τα τραγούδια είναι κοντά στο ύφος των Atari Teenage Riot και της γνώριμης και αγαπημένης αυτής βιομηχανικής ζώνης, αλλά με χαμηλό φωτισμό σε πιο σκοτεινό στυλ και όχι τόσο οργισμένο, όσο άνετα και αν φωνάζουν οι Psycore. Δεν είναι οργισμένοι είναι καταγγέλοντες. Στο cdάκι υπάρχουν 5 τραγούδια, που απλώνονται για 21.22 λεπτά. Από τα 5 το The zoo υπάρχει σε τρεις εκτελέσεις, σε τρεις διαφορετικές μίξες μίας κοινής γριππης, που ανθίσταται στη νοσηρή πραγματικότητα. Και οι 3 εκδοχές χαρακτηρίζονται από διακοσμητικές διαφορές (ήχων, θορύβων, ύφος επαναλαμβανόμενων beat, ιπτάμενων μουσικοαρμεγμάτων μίας κοινής τροφού, κ.ά) αλλά είναι βασισμένες σε μία συγκεκριμένη και αναγνωρίσιμη μελωδία, με ωραία διάσπαρτα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά έντονα γεμίσματα, κάτι σε space industrial να το πούμε, κάτι σε μου αρέσουν οι metal λούπες, αλλά είμαι κάτι άλλο εγώ και τέτοια. Ιδιάιτερα ενδιαφέροντα τα «ώπα που βρέθηκες εσύ εδώ» γυναικεία φωνητικά, που ειδικά στο 3 remix (Apathy all star mutation) έχουν μία darkwave διάθεση, που έστω και αν ακούγονται φευγαλέα σου μένουν και στέκουν ως στήλη μνήμης Πιο ηλεκτρονικό και σκληρό η 2η χωροθέτηση για το που θα πάει το τραγούδι the zoo, με μία απομίμηση βαλσαμωμένου hammond να πάιζει το ρόλο του συντηρώ τη μελωδία και όπισθεν μπίτια, που κινούνται αφήνοντας έως και trance ίχνη. Σε κάποιο σημείο στο ζωολογικό κήπο όλα απελευθερώνονται, ξεκουρδίζονται, επανακουρδίζονται και άντε πάλι. Tελικά μόνο το 1ο θα μπει ως έχει στον επερχόμενο δίσκο των Psycore, που θα λέγεται I am not one of us.(εντάξει το πιάσαμε το νόημα) Το concept βρίσκεται εδώ στο 1ο , με αρχική χαλάρωση, προς στιγμήν, αφήνοντας τα κρουστά υποστηρίγματα να ακούγονται ξεκάθαρα, δραπετεύοντας από τον κλοιό των κιθάρων, αλλά μετά όμορφα η οικογένεια των οργάνων ξανασμίγει, για να χαθεί κάτω από το πλαστικό τραπεζομάντηλο, μέσα στην κίτρινη χλόη που στήθηκαν οι ανθυγιεινές τροφές ενός απρογραμμάτιστου πικ νικ. Αλλά οι Σκανδιναυοί Psycore τα είχανε όλα σχεδιάσει.

Ακολουθούν τα friends and family και inside my universε. To ένα ξεκινάει με κάτι αραχνιασμένα σόλο λίγων δευτερολέπτων για να εξελιχθεί το κομμάτι σε ένα μπιτάτο θορυβώδες ποδοβολητό, με διφωνία τραγουδιού και κραυγών, ίσως κοντα στους Biohazard?, μπορεί. Το inside my universε σαν μία βίδα από την εργαλειοθήκη του πίσω μπαλκονιού ξεκινάει και εισέρχεται, με χαμηλό ρυθμό σύσφιξης, για να στηρίχθεί ο ρυθμός. Σιγά σιγά με οδηγίες πορείας, σταθερά τραγουδισμένες ευνούν την περάτωση του μαστορέματος ενώ ένας ήχος υπό μορφή ταλάντωσης πλανάται από πάνω, σαν μελωδία, μέχρι να φύγουν οι βιδίτσες και να ρθούνε οι κιθάρες μπλακεντέκερ, να πυκνώσουν τα κτυπήματα του ρυθμού και να ξεφουσκώσουν γρήγορα. Δυστυχώς τελειωσαν οι Psycore τα μερεμέτια και μας άφησαν και σκόνες. Σίγουρα οι υστερικές νοικοιρές θα δυσανασχετήσουν αλλά οι νοικοκύρηδες (άντρες και γυναίκες) θα χαρούν με τη mini δουλειά των Psycore. Επαγγελματική αν και πιτσιρικάδες. Μπουρμουάρ δεν έχει, αλλά μια μπυρίτσα θα την κεράσουμε. Στο κάτω κάτω cd single είναι.

Κυριάκος Σκορδάς