...AND FINALY SCHEER 4AD / Schismrecords / Trade records 1/11/2000

Mόλις έγινε η ίδρυση της τότε νεοσύστατης στην Ελλάδα Trade records (με το συνοδό σλόγκαν colors for your ears) μας έκανε αισθητή για πρώτη φορά την παρουσία της με την κυκλοφορία του ...and finaly των SCHEER. Eίναι η πιο πρόσφατη δουλειά του πενταμελούς βορειοιρλανδέζικου σχήματος, και ουσιαστικά η τελευταία τους, αφού οι Scheer αποτελούν πια παρελθόν. Διαλύθηκαν μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ αυτού, αλλά από τα μέλη τους δημιουργήθηκε ένα άλλο σχήμα οι LIMA, για τους οποίους θα τα πούμε σύντομα, αφού είναι προ των πυλών το ντεμπούτο δισκάκι τους.

Οι προηγούμενες δουλειές των Scheer αποτελούσαν φιλτραρισμένο κατακάθι υψηλής αισθητικής, ιδίως τα Infliction και Demon, με όλα τα συνοδοιπορούντα σινγκλάκια. Ασφαλώς το ...and finaly ήταν αδύνατο να σπάσει τέτοιο κανόνα. Να ξεκινήσω με το εξώφυλλο, διότι έτσι προσεγγίζεται ένας δίσκος, πριν πάρει τη θέση του στο μηχάνημά σου. Αναπαυόμενα κάτω άκρα, με καρτελάκι ενημέρωσης προσδίδουν μία λυγερή παγωμάρα, ότι αυτοί εδώ δεν θέλουν να σοκάρουν, αλλά απλά να τους προσέξεις. Στο εσώφυλλο το όνομά τους παρελαύνει με μία σειρά άσχετων λέξεων, όπως με το αυστηρό κριτήριο της αλφαβητικής σειράς παρατίθενται οι λέξεις σε μία σελίδα λεξικού, ενώ στα υπόλοιπα μέρη, που το artwork προσδιόρισε ως χώρο δικαιοδοσίας του, υπάρχουν άναρχα πεταμένοι στίχοι και κουβέντες που πραγματεύονται τα 14 τραγούδια του δίσκου, εν μέσω, επιλεγμένων έτσι, θαμπών φωτογραφιών.

Ο εφέτης όταν πυροκρότησε το πιστόλι, άφησε και τα 14 τραγούδια να ξεχυθούν στα κουλουαρ του cd player και ο θεατής - ακροατής δεν υποστηρίζει κανέναν συναγωνιζόμενο αθλητικό τραγούδι, αλλά αντίθετα ικανοποιείται από μία πανέμορφη κούρσα, η οποία δεν είναι μεν ολυμπιακών προδιαγραφών, αλλά κινείται στα υγιή πλαίσια που έχεις υποκειμενικά έως αντικειμενικά καθορίσει. Αλλά κάποιοι αθλητές ξεχωρίζουν είτε γιατί το φανελλάκι τους είναι πολύχρωμο, είτε γιατί περνάνε με καμάρι τα εμπόδια, είτε γιατί έχουν στυλ, είτε γιατί κέρδισαν χωρίς να ιδρώσουν όσο οι άλλοι, είτε γιατί σου έκλεισαν το μάτι καθώς κτυπούσε το καμπανάκι της τελευταίας στροφής. Παρόλα αυτά ο αθλητής με το Νο1 (το πρώτο του δίσκου) το "deadly serious" είναι ένας δυναμίτης ολκής, και ο διπλανός "first contact" μία πολύχρωμη στρακαστρούκα με πολύ καλά φωνητικά. Άλλοτε δυνατά και άλλοτε οι ρυθμοί χαμηλώνουν, η κούρσα είναι απολαυστική. Kαι στο face in the sun κοιτά θαρρετά τον ήλιο. Γενικά υπάρχουν μου φαίνεται κρυφοί ηνίοχοι, που κρατούν τα γκέμια, άλλοτε τεντωμένα με τις κιθάρες - άτια να σκούζουν, και άλλοτε τα χαλαρώνουν τα λουριά επιτρέποντας ξαφνικό ξέφρενο καλπασμό, και άλλοτε σημειωτόν ρυθμικά κτυπήματα για έκφραση κορυφαίου λυρισμού.

Η φωνή, η όμορφη φωνή της Audrey, σε κλοιό από έγχορδους βομβαρδισμούς των Noel και Paddy, δημιουργούν έναν πετυχημένο δεσμό, που αφήνει ελεύθερες τις ακουστικές μας γωνίες, ώστε να μην ξαφνιαστούμε με οτιδήποτε. Αλλά και τα σαν μελωδικά ποιήματα, με φωνή και ακουστική κιθάρα, είναι συναισθηματικά εύστοχα, όπως το "say what you came to say" και το ξεκίνημα του "where were you when the house burnt down" (ειλικρινά δεν θυμάμαι κούκλα μου). Το ιρλανδέζικο στοιχείο είναι εμφανέστατο, τόσο σε χροιά φωνής όσο και σε χρώμα μελωδίας, που σε παραπέμπει στο πρώτο που σου έρχεται στο νου ιρλανδέζικο αλλά cranberries, αλλά έχει κάτι κοφτά σαν τις βραχώδεις ακτές του βόρειου τμήματος του νησιού της Ιρλανδίας, που σε κάνουν να ατενίσεις και να σκεφθείς πολλά αγαπημένα σου ονόματα, που άλλα έφυγαν και άλλα εξακολουθούν να μπαρκάρουν ακόμη.

Σίγουρα τα σκληρά κιθαριστικά παιξίματα υπερτερούν, αλλά εκεί ίσως είναι η ομορφιά: να ανθίζεις μέσα στην αγριάδα του τοπίου, όχι σαν αγριάδα χόρτο-ζιζάνιο, αλλά σαν ανθός συγκροτημένου τραγουδιού και πανέμορφης κηπουρού επιμελήτριας, με γαντάκι, στοργή, ποτιστήρι, που σιγοσφυρίζει μαζί με τα ζουζούνια.

Και το άνθισμα αυτό το επέτυχαν οι Scheer, στον τελευταίο για πάντα δίσκο τους. Χειραφετημένη ομοιογένεια και πειθαρχημένη ανομοιομορφία. Τελικά δεν υπάρχουν αποσπάσματα, παρά μόνο δείγματα, αφού όλα τα κομμάτια κινούνται στον κανόνα του αυθόρμητου, και στον αυθόρμητο κανόνα του άγριου κρύου λευκού, με τραχύτητα και θρασύτητα ενός λεκέ που δεν βγαίνει ποτέ.

Κυριάκος Σκορδάς