INTO THE PINK VERBENA ΕΜΙ 28/10/2000

Με τη μία καταλαβαίνεις ότι ακούς κάτι καλό, και ώριμο και όχι κάτι του στυλ ελπιδοφόρο ή κάτι τέτοιο. Το INTO THE PINK, με το πανέμορφο artwork, που ακόμη το προσέχουμε, όσο και αν τα mp3, μας πήραν τα μυαλά, είναι ο 2ος δίσκος των verbena μετά από το Souls for sale του 97. Από το Birmingham της Alabama, το τριμελές αυτό σχήμα παίζει ένα ξεκάθαρο ροκ, δυνατό, στρωτό, δομημένο, ευχάριστο και εν μέρει ευφάνταστο και σχετικά τεσταρισμένο ώστε να βγαίνει με άνεση και ωριμότητα.

Ξεκίνημα μεν με μπαλαντούλα πιανάκι, αλλά αμέσως ψυλλίαζεσαι τι τρέχει. Ιδίως με το πιασάρικο, βρώμικο, γρήγορο ομώνυμο into the pink, ροζίσανε και τα ηχεία. Ενδιαφέροντα στοιχεία η σχεδόν μιξαρισμένη χωρίς κενά εναλλαγη των τραγουδιών, αλλά και η γυναικεία συμπληρωματική φωνητική παρουσία (η Anne Μarie Giffin τραγουδά και κτυπά με δύναμη το μπάσο, ο Scott Bondy τραγουδά και κιθαρίζει και γραφει στίχους και μουσική, κυρίως και o Les Nudy είναι o προκρούστης και μετακρούστης). Οι κιθάρες διαλύουν την πετρελαιοκηλίδα για να απολάυσουμε τα φρέσκα νερά της σύγχρονης μουσικής, που κουβαλάει μαζί της δεκάδες στοιχεία της αμερικάνικης σκηνής. Φίνος ήχος, απόμακρα σόλο φάτσα κάρτα συνομιλία με τον ενισχυτή, επαλληλία και επέλαση ήχων, και σε αρκετά τραγούδια και τα ρεφραίν χρειάζονται. Ξεσπάσματα, όπως στο pretty place και στο monkey, I am your man και γενικα πλούσια και κιμπάρικα πράγματα σε όλο τον δίσκο. Κιθαριές και άγιος ο θεός θα μας προσάψουν κάποιοι, αλλα βρε αντίχριστοι τι τις φοβάστε τις κιθαριές, σαν το λιβάνι; εδώ μιλαμε για θυμιατά συγχορδιών με το μπασο ως ζέον να συνεισφέρει στην ανάδυση σπουδαίας ροκ, εύμορφης. Ροκ, Rock, roq, ροζ - into the pink, αλλά όχι ροξ (αυτό δεν τρώγετια ούτε στο ημιχρονο στο γήπεδο πια).

Tα κοφτά σημεία, είναι αδυναμία μου, (η αδυναμία είναι προσωπικό γούστο και για τους παράεξω λειτουργεί ως ελάττωμα, αλλά έτσι είμαι εγώ με ειδικές ανάγκες), κοφτά τραντάγματα, δίπλες στα τραγούδια, κρυφά αναδυόμενα ηχητικά πετραδάκια. Αμερικάνικα πράγματα με macho και φινέτσα. Νομίζω ότι οι διφωνίες (αντρικές - γυναικείες), οι συγχορδίες, οι συστοιχίες, οι παράλληλες κάθετες διαδρομές των μπαγκέτων στα ντραμς που κρατούν τον ρυθμό μέχρι να χωρίσουν οι κινήσεις των χεριών σε individuals trips και μετά να ξανασυναντηθούν για να πούνε πως περάσανε. Έτσι απλά, power, με ελάχιστυη οργή, μπλαζέ τσαμουκάδες του στυλ δεν μας χέζεις ρε νταλάρα.

Στέκομαι λίγο στα κιθαριστικά, που έιναι λίγο ντελιριώδη, θηριώδη, αγγίζοντας και γλύφοντας σποραδικά τις άκρες από stoner rock, από fu manchu έως unida, αλλά και grungiές φανερές, αλλά και θύμισες σε breeders και L7, ακόμη και σε godfathers!. Τώρα δεν ξέρω τι ρόλο έπαιξε ο D. Grohl (Foo Fighters, etc) ως παραγωγός, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι superb. Mε τις μπάντες λοιπόν, όπως και στο bang bang, depression is a fasion, και δε λέω κάποια στοιχεία μπορεί να τα ξανακούσαμε αυτά, αλλά άμα σου αρέσει το ροκ το εκτιμάς, ειδικα όταν εξελίσσεται, όπως όταν είσαι καλοφαγάς εκτιμάς το καλό φαγητό, το νόστιμα μαγειρεμένο (και ειδικά όταν δεν είναι ξαναζεσταμένο ακόμη καλύτερα) και δεν ασχολείσαι με τον πρώτο σεφ ή νοικοκυρούλα που το σκέφθηκε. Τρως μέχρι να σκάσεις, άμα είσαι και επιρρεπής (αλήθεια θυμάται κανένας τη Σμυρνιά που πρωτοέφτιαξε τα σουτζουκάκια σμυρνέικα; αλλά άμα τα βρείς στα σεπόλια, στη καλαμαριά ή στην πάρο πάλι σου αρέσουν, εκτός και αν είσαι συνηδητοποιημένος vegeterian, που τότε σε σέβομαι).

Τελική εντύπωση, αν και είναι καλοδουλεμένη δουλειά, νιώθεις ότι έρχεσαι σε επαφή με κάτι πρωτόλειο, που το πλαννάρεις και το λουστράρεις μέσω τα δικής σου ακρόασης. Αρχή και τέλος (big skies, black rainbows) σε χαμηλούς τόνους, έτσι για αποφόρτιση. Βέβαια το cdaki είναι μικρό, ίσα ίσα 40 λεπτά, αλλά δε βαριέσαι, καλύτερα 40 και στυλάκι, παρά 70 βαρετά σημεία και με μια κοιλιά κάτσε καλά. Λίγα και άψογα (γιατί με τα σουτζουκάκια δεν μπορείς να σταματήσεις, καλύτερα όσο σου βάλουνε).

Κυριάκος Σκορδάς