THE NIGHTY DISEASE MADRUGADA VIRGIN 18/3/2001

Δεύτερη μεγάλη δουλειά για τους Νορβηγούς MADRUGADA. Δουλειά ολοκληρωμένη, μελωδική, ατμοσφαιρική, αρκούντως επαρκής για τα καθημερινά μας. Κατά πολλούς οι MADRUGADA είναι υπερεκτιμημένοι, ή κατά άλλους είναι τόσο εμφανές ότι κάτι μας θυμίζουν, που σε κάνουν να μην θέλεις να πατήσεις το γκάζι και να απογειωθείς μαζί τους, αλλά αναλώνεσαι κατά την ακρόαση με την παράθεση ονομάτων που σου έρχονται ασυναίσθητα στο νου. Ακόμα και τα παραπάνω να ισχύουν, είτε σε μικρό είτε σε απόλυτο βαθμό, τότε είναι κρίμα να εξαντλήσουμε την αυστηρότητα της αποδοχής της μουσικής βασισμένοι ότι κάπου το έχουμε ξαναδει το έργο. Η διαφορά είναι ότι μπορεί το Pupl Fiction να είναι στην cult νομεκλατούρα της άμεσης δράσης και ωμής βιαιότητας, αλλά εύκολα αγαπήσαμε πολλά άλλα φιλμς που είχανε ομοιότητα μαζί τους, ακόμη και σε μεγάλο ποσοστό. Η ίδια ρετσινιά του κάτι μου θυμίζει, πάει να πέσει και στους Ελληνες 2 by bukowski, ακόμη και τώρα που σιγά σιγά αρχίζει να ακούγεται το όνομά τους περισσότερο.

Το να καθορίζουμε κριτήρια τέτοια, αποκλειστικής μη ομοιότητας, είναι να σαν να πρέπει να ακούμε μουσική, ή να ασχολούμαστε μαζί με κάποια ονόματα, αν είναι 100% (ή έστω 90% πρωτότυποι και καινοτόμοι). Καλή η πρωτοτυπία αλλά όταν διψάς δεν κάθεσαι να κορακιάσεις, περιμένοντας να βρεις αυθεντική ιρλανδέζικη μαύρη μπύρα, αλλά ανοίγεις πως και πως το κουτάκι από την καντίνα στο φανάρι στη λαϊκή, αρκεί που είναι κρύο, αν μάλιστα είναι παγωμένη η μπύρα τότε αναστενάζεις από ευχαρίστηση, χωρίς όμως να λες ότι αν ποτέ βρεις μια Guinnes δεν θα τη κτυπήσεις μονοκοπανιά, κάνοντας και το happy face με το δάκτυλο στον αφρό του ποτηριού σου. Το ίδιο είναι με το σεξ, όπου καλές οι περίεργες και άλλες στασεις, και οι όποιοι αρεστοί συνδυασμοί, αλλά αν είναι να περιμένεις να βρίσκεις μόνο τέτοια γούστα, τότε μάλλον στερημένος θα καταντήσεις. Χωρίς λοιπόν άλλα παραδείγματα, οι MADRUGADA δεν ισχυρίζονται ότι πρεσβεύουν την αναγέννηση, αλλά σίγουρα ικανοποιούν στο έπακρο απλές καθημερινές μας ανάγκες, να βρίσκεις κρύα μπύρα εύκολα, να κάνεις καλό σεξ συχνά, να ακούς καλή μουσική σε όλα τα τραγούδια ενός δίσκου.

Daily life και τα απλά στοιχεία της είναι όσα μας κάνουν τη ζωή ευχάριστη, και όχι το ένα στα τόσα ξεχωριστά γεγονότα. Πραγματικά με τον νέο δίσκο, The nighty disease, οι MADRUGADA προσφέρουν ένα εκπληκτικό μείγμα για εγγυημένη αστραχάν απόδοση στην ιπποδρομιακή μουσική μας ακρόαση. Τρομερό σύνολο και τρομερά τραγούδια. Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει τραγούδι κράχτης, ή έστω ωωπ τι είναι αυτό του στυλ Higher και τέτοια, που υπήρχαν στον πρώτο τους μεγάλο δίσκο Industrial Silence. Υπάρχουν βαθιά μελαγχολικά τραγούδια, πολύ πλούσιες ενορχηστρώσεις, ρυθμός πανταχού παρών, αλλά και τρομερές εξάρσεις, δυνατά κομμάτια, ολιγόστροφα συνεχώς αυξανόμενα ξεσπάσματα, δυναμίτες σαν τo Nightly Disease Part II και το Lucy One, καθαρτήρια σαν τα μαύρα κοκκαλάκια Two black Bones.

Συνυπάρχει η λήθη και ο λυρισμός, η οργή και η επιδειξη ήρεμης δύναμης, η πιτσιλιά κάνει παρεά με τον παφλασμό, ο υγρός ήχος διαβρέχει τα συναισθήματά μας, οι κορυφογραμμές χοροπηδούν για να τινάξουν τα σκουπίδια των οικοτουριστών από το κορμί τους. Step into this room and dance for me μας καλούνε οι MADRUGADA, σε μια ελεγειακή μπαλάντα, λίγο μπιτάκι για να παραδοθούμε άνευ όρων στο Hands up-I love you. Μπορεί ο Sivert Hoyem σε όλα τα κομμάτια να μεγαλουργεί, να σε οδηγεί βαθιά πίσω μέχρι ακόμη και στον ίδιο τον Jim Morrison, αλλά το σύνολο των μουσικών είναι αυτό που δίνει τόσο μεστό αποτέλεσμα. Σε πολλά τραγούδια το μπάσο είναι ο πληρωμένος αλλά εγγυημένος ξεναγός, τα οπισθοηχούντα όργανα σε space ρόλους δημιουργούν ένα σεντόνι προβολής της μουσικής των Νορβηγών, συνθέτοντας τελικά ένα Μουσικό Παζλ, όπου δεκάδες μικρά και μεγάλα τετραγωνάκια, πανσπερμία αγαπημένων μας ήχων, παρατημένων copyrihts, αλλά πάντοτε αντιληπτών. Μια τεράστια κορνίζα περικλείει αυτό το έργο τέχνης, της υγιούς αφομοίωσης, προσήλωσης, γνώσης, αντίληψης δεκάδων καλών μουσικών πραγμάτων τόσο φετίχ, όσο και μοντέρνων ή σκονισμένων, όπου η τετράδα των MADRUGADA επαναλαξεύουν και το προσφέρουν ως πακέτο στη συσκευασία του ενός δίσκου. Ενδεικτικοί συνειρμοί από 16 Horsepower, How Gelb και όλη η παρέα και όλα τα projects, Dream Syndicate και πάντα awaked Στηβ Γουίν (Έλλην πια), Nick Cave και όλα τα συγκροτήματα των πρώην και τωρινών μελών των Bad Seeds, Crime and the city solution, Flaming Star, Gallon Drunk, Iggy Pop, Six by Seven, Monster Magnet (ειδικά η εισαγωγή του ομώνυμου είναι κραυγαλέα ανέλπιστα κοντά), REM, Spacemen 3, Unforgiven, Dramarama, Rain Parade, και δεν ξέρω πόσα άλλα.

Διαπιστευτήρια ενός δίσκου, που καταλήγει να έχει τη δικιά του μοναδικότητα, ολότητα, οντότητα, υπόσταση, αποδοχή και τελικά και το δικό του κοινό, που όπως έδειξαν οι συναυλίες τους του Οκτωβρίου στην Ελλάδα, είναι πολυπληθέστατο, και δικαίως ύμνησε τους MADRUGADA, και ακόμη περισσότεροι θα τους εξυμνήσουν μετά από έναν τόσο καλό δίσκο.

Αν στην εποχή της κλωνοποίησης γκρινιάζουμε για την υγιή αφομοίωση τόσων καλών επιρροών, μάλλον έχουμε απαιτήσεις και από τη συμπαθή Dolly να βελάζει διαφορετικά. Αραγε αν όντως βέλαζε διαφορετικά θα την αποδεχόμασταν ως something καινοτόμο;

Κυριάκος Σκορδάς