NO MORE SHALL WE PART NICK CAVE & THE BAD SEEDS Mute 9/4/2001

Ένας δίσκος για την Μεγάλη Εβδομάδα. Αυτός θα μπορούσε να ήταν ένας τίτλος για το νέο άλμπουμ του Nick Cave. Γιατί; Μόνο τους τίτλους να δει κανείς καταλαβαίνει: Hallelujah, Oh my Lord, God is in the house. Διαβάζοντας τους στίχους, το επιβεβαιώνει: Lord, stay by me...., If we all hold hands and very quietly shout, Hallelujah.... Ακούγοντας και τα ήρεμα, μελωδικά τραγούδια, μπαίνει για τα καλά στο κλίμα των επόμενων ημερών.

Ο Cave για πρώτη φορά ασχολείται τόσο πολύ και τόσο φανερά με το Θεό. Σχεδόν σε όλα τα τραγούδια υπάρχει μια αναφορά στον Παντοκράτορα, που συνδυάζεται πάντα με την αγάπη. Μια αγάπη πανανθρώπινη, μια αγάπη ιερή. Μερικές φορές νιώθει κανείς ότι τα τραγούδια αυτά είναι προσευχές. Το κομμάτι God is in the house είναι οριακό. Στην τελευταία στροφή ο Cave δίνει, με την ερμηνεία και τους στίχους του, την εντύπωση μιας πραγματικής προσευχής. Από την άλλη, σε μια από τις σπάνιες εμφανίσεις γυναικείων backing vocals σε άλμπουμ του αυστραλού, οι αδερφές Kate & Anna Mc Garrigle δίνουν μια σχεδόν gospel χροιά στα τραγούδια. Και εδώ το God is in the house είναι οριακό. Στο δεύτερο ρεφραίν, ένα γύρισμα της φωνής του Cave και οι πίσω φωνές, αγγίζουν χαρακτηριστικά τα όρια του gospel.

Στο προηγούμενο σημείωμά μου για τον Cave, είχα εκφράσει τις ελπίδες μου για ένα άλμπουμ καλύτερο από το single. Οι ελπίδες μου εκπληρώθηκαν. Αν και το No More Shall We Part κινείται σε άλλους ρυθμούς από αυτούς που επιθυμούσα, εντούτοις καταφέρνει να κάνει την ακρόασή του απολαυστική. Η χαρισματική ερμηνεία του φίλου μας συνδυάζεται άψογα με την ενορχηστρωτική μαεστρία των Bad Seeds. Προσέξτε το φοβερό γύρισμα του βιολιού στο Sweetheart come. Προσέξτε, επίσης, τα 2,5 (!) τραγούδια που θυμίζουν τον παλιό Cave: Το κλειστοφοβικό 15 Feet Of Pure White Snow, που κινείται πάνω στο μοτίβο του Red Right Hand, το κλιμακούμενης έντασης Oh My Lord και το The Sorrowful Wife. Σε αυτό το κομμάτι το "rock" δεύτερο μέρος ίσως να χαλάει το ήρεμο πρώτο. Κυρίως, γιατί αναιρεί την πανέμορφη ατμόσφαιρα που έχει δημιουργήσει η εκπληκτική μελωδία στο πιάνο. Και φυσικά προσέξτε το αριστούργημα: το 6λεπτο We Came Along This Road. Ενώ τα περισσότερα κομμάτια είναι "μπουκωμένα" με στίχους, εδώ δίνεται μεγάλος χώρος για να αναπτυχθεί η μουσική, με αποτέλεσμα οι Bad Seeds και η ορχήστρα εγχόρδων που έχουν πίσω τους να δίνουν ένα ρεσιτάλ παιξίματος που καθηλώνει.

Βέβαια, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι υπάρχουν σαφείς ομοιότητες με το The Boatman´s Call. Και αυτό μπορεί να ληφθεί ως μειονέκτημα. Τραγούδια, κατά κύριο λόγο, αργόσυρτα, που στηρίζονται βασικά στη φωνή και το πιάνο του Cave. Παρόλα αυτά, τα κομμάτια του No More Shall We Part αγγίζουν υψηλότερα ποιοτικά standards σε σχέση με το προ 4 χρόνων άλμπουμ. Και, το κυριότερο, έχουν τη δυνατότητα να μείνουν στη συνείδησή μας ως αντιπροσωπευτικά τραγούδια των Nick Cave & The Bad Seeds.

Πώς, όμως, θα καταφέρει ο φίλος μας να παρουσιάσει τέτοια κομμάτια στα μεγάλα φεστιβάλ; Πώς θα κάνει τους Έλληνες να μην χάσουν το ενδιαφέρον τους το βράδυ της 2ας Ιουλίου; Μπορούν αυτά τα τραγούδια να λειτουργήσουν σε μεγάλους χώρους; Αυτό που γνωρίζω εγώ είναι ότι ο δίσκος αυτός ταιριάζει απόλυτα στις ημέρες που βρισκόμαστε. Για τα άλλα, θα απαντήσει ο Cave. Άλλωστε αυτός έχει πάντα τις απαντήσεις. Καλό Πάσχα!

Κώστας Παπασπυρόπουλος