Το ΚΟΝΤΡΑΜΠΑΣΟ Πάνος Χαρίτογλου 13/11/2000

Παράσταση για έναν ρόλο, αυτόν του ηθοποιού, ή για περισσότερους, όπως το ίδιο το κοντραμπάσο, τη μουσική, τη μπύρα, τη μοναξιά, την ορχήστρα, τη σοπράνο, τα συναισθήματα;

Μια πολύ όμορφη και καλοδουλεμένη μέσα στην απλότητα της δουλειά, που κεντρίζει τον θεατή σε ένα θέμα ετυμολογικά δύσκολο, αλλά επί της ουσίας άμεσο, χάρη στην εκφραστική ερμηνεία του Κώστα Γακίδη, του μοναχικού οργανοπαίχτη, που αέναα αναθεωρεί τα πάντα, ακόμη και τα ιστορικά γεγονότα ή τα συγκεκριμένα αντικείμενα. Το δωμάτιο είναι σκηνικά προσεγμένο ώστε όλα να έχουν τη χρησιμότητά τους συντηρώντας επιτυχημένα την εντύπωση που θέλεις να αποκομίσει ο θεατής.

Αν και το ίδιο το όργανο είναι βαρύ, η προσέγγιση του έργου σε ξεναγεί με χάρη σε καταστάσεις κλειστοφοβικές, απομόνωσης, απόρριψης, απογοήτευσης, άκρατου ενθουσιασμού, τολμηρής επιχείρησης, αναρχικής θεώρησης και κοινωνικού ιστού ύφανσης.

*2*Ο μονόλογος του Γερμανού Πάτρικ Ζίσκιντ, που σίγουρα το πιο γνωστό του έργο είναι το Άρωμα, μεταφέρεται στη θεατρική σκηνή, σε ένα δωμάτιο, ενός εργένη, παθολογικά εξαρτώμενου από το κοντραμπάσο. Και αυτή η παθολογική σχέση, εν μέσω εκρήξεων και νηνεμίας, αναδεικνύει την κυκλοθυμικότητα της ανθρώπινης φύσης την ουτοπία της μέσης λύσης, την προσμονή της δυναμικής κοπής του νήματος που δένει όλα μας τα προβλήματα, τη σύγκρουση των άκρων (από το χαμηλό μπάσο έως τον υψηλό τόνο της μυθικής σοπράνο, που σχεδόν φετιχιστικά αγαπά ο πρωταγωνιστής, αλλά όχι ανταγωνιστικά με την περιπλεγμένη αγάπη του για το κοντραμπάσο).

Το χιούμορ είναι διάχυτο στο έργο, τα σημεία επαφής και επικοινωνίας με τους θεατές πολλά και εύστοχα, η μουσική ένδυση με Βάγκνερ, Μπράμς, Μότσαρτ χαρακτηριστική, και η ίδια η παρουσία του τεράστιου κοντραμπάσου καταλυτική, ως o ιδανικός στωϊκός συνομιλήτής σε έναν μονόλογο καταπέλτη.

Δεν ξέρω αν ο μοναχικός κοντραμπασσίστας ζεί έντονα τη δικιά του μυθοπλασία, ή αντιδρά στη μοίρα της δικής του επιλογής, αλλά η ουσία είναι ότι με γνώμονα το ακούραστο κοντραμπάσο, ξεδιπλώνεται μια σημειολογία που αγγίζει τα περισσότερα από όσα μας περιβάλλουν σήμερα.

ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ, Θεσσαλονίκη

από 20/10 έως Κυριακή 19 Νοεμβρίου 20000

Το έργο προγραμματίζεται να παιχθεί αργότερα και σε θεατρική σκηνή των Αθηνών

Βοηθ. Σκηνοθεσίας: Ελένη Κόντου

Σκηνικά: Θ. Καρώνης

Μουσική Επιμέλεια: Γ. Γράλιστας

Συμπαραγωγή: Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και Νέο Θεατρικό Εργαστήρι Θεσσαλονίκης

Κυριάκος Σκορδάς