ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ Θέμης Μουμουλίδης Εμπορικό θέατρο, συμπαθητική παράσταση 24/7/2002

Η περιοδεία σε όλη την Ελλάδα του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Πάτρας με το έργο Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, πέρασε και από τη Θεσσαλονίκη το τριήμερο 21 με 23 Ιουλίου. Η παράσταση είναι η μια από τις δύο Λυσιστράτες που κυκλοφορούν φέτος το καλοκαίρι στη χώρα. Η άλλη πέρασε από τα μέρη μας στις αρχές του Ιούλη με Λυσιστράτη τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, σκηνοθέτη τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη.

Η εκδοχή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας είναι λίγο διαφορετική. Και δεν εννοώ την μετάφραση του Κώστα Ταχτσή, αλλά τον ηθοποιό που ερμήνευσε τη Λυσιστράτη. Πρόκειται για τον πολυπράγμονα Γιάννη Μπέζο, ο οποίος ανέλαβε αυτόν το προκλητικό για την καριέρα του ρόλο. Και η αλήθεια είναι ότι δεν τα πήγε και άσχημα. Ερμήνευσε το ρόλο με μπρίο και κέφι χαρίζοντας γέλιο στους περίπου 2000 θεατές που τον παρακολουθήσαμε την Τρίτη 23 Ιουλίου στο Θέατρο Δάσους. Ένας Μπέζος που ουσιαστικά μας έκανε να ξεχνάμε την αρσενική του προέλευση κατά τη διάρκεια της παράστασης και μας παρουσίασε μια Λυσιστράτη... νταρντάνα, μια Λυσιστράτη ηγετική, πανούργα, αλλά πάνω από όλα με πολύ χιούμορ.

Από εκεί και πέρα το χάος; Όχι ακριβώς, αλλά η αλήθεια είναι ότι η παράσταση άξιζε για ένα δύο πράγματα ακόμα. Τον συμπαθητικό ηθοποιό Γεννατά (ο οποίος εξαργυρώνει σημαντικά την επιτυχία που είχε στην τηλεοπτική σεζόν που πέρασε) με την αλά Χίτλερ εμφάνιση και πολύ καλή ερμηνεία του στον ρόλο του Πρόβουλου, καθώς και η καλή πεντάλεπτη περίπου εμφάνιση του Πιατά στο ρόλο του Κινησία. Οι δύο γυναίκες - Λουιζίδου, Λαμπρογιάννη - της παράστασης δεν βοηθήθηκαν πολύ από τους ρόλους τους - Μυρρίνη, Κλεονίκη αντίστοιχα - και δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Η Λαμπρογιάννη, παρόλα αυτά, εκμεταλλεύτηκε κάποιες στιγμές στην αρχή της παράστασης, με αποτέλεσμα να μας δείξει ότι έχει ένα πηγαίο ταλέντο κωμικού ηθοποιού. Αντίθετα, η Λουζίδου δεν έπεισε σε κανένα σημείο της ενενηντάλεπτης παράστασης.

Ο Θέμης Μουμουλίδης σκηνοθέτησε έξυπνα την παράσταση δίνοντας στο χορό ρόλο καθοριστικό και τον έφερε στη σκηνή ίσως και για περισσότερη ώρα από ότι τους κεντρικούς πρωταγωνιστές. Έτσι, είδαμε έναν χορό όχι να προφητεύει τις εξελίξεις, αλλά να τις προκαλεί. Το σκηνικό που έφτιαξαν οι Μουμουλίδης - Κοκκουρού ήταν λιτό, αλλά αρκετά λειτουργικό, ενώ οι φωτισμοί του Κουτσάφτη εύστοχοι. Η μουσική του Γιώργου Ανδρέου για μια ακόμα φορά πολύ καλή, ενώ τα κοστούμια του Ζαρίφη με τα καθαρά και φαντεζί ρούχα στις γυναίκες και τα σκουρόχρωμα και βρωμιάρικα στους άνδρες, συμβόλιζαν ουσιαστικά το φωτεινό και πανούργο μυαλό των γυναικών το οποίο μπορεί να προκαλέσει όταν θέλει και τις πιο μεγάλες αλλαγές στην ιστορία.

Το κακό με την όλη παράσταση ήταν ότι κύρια πηγή γέλιου για τους θεατές ήταν οι ξενόγλωσσες (κυρίως γαλλόφωνες) σφήνες που πετούσαν οι πρωταγωνιστές σε κάποιες ατάκες τους, κάτι όμως που δεν βρίσκω ούτε πολύ ευρηματικό, ούτε και φυσικά πολύ πρωτότυπο.

Πάντως, παρά την αναξιοπιστία που περιβάλλει τα ΔΗΠΕΘΕ και την εμπορική προέλευση της παράστασης, η Λυσιστράτη του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας είναι μια συμπαθητική καλοκαιρινή παράσταση που δεν θα αφήσει ανικανοποίητο τον κόσμο που αρέσκεται σε τέτοιου είδους θεάματα. Αν σας ενδιαφέρει, λοιπόν, θα τη βρείτε σε πολλά ακόμα μέρη της χώρας μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου.

(Για πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα των παραστάσεων επισκεφθείτε το σχετικό άρθρο του Atraktos.Net)

Κώστας Παπασπυρόπουλος