ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ Μαριτίνα Πάσσαρη 18/12/2002

Το έργο ανεβαίνει, αν δεν κάνω λάθος για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πρόκειται για έργο που πραγματεύεται μεν τον ανταγωνισμό του νέου με τον παλιό ρόκερ, του παλιού με το νέο γενικά, αν θες να δουλέψεις τη σκέψη σου πάνω σε συμβολισμούς.

Αποτελεί κατεξοχήν έργο για μουσικόφιλους και ειδικά για ροκ γούστα. Τα γούστα αυτά ικανοποιούνται:

Α) από το θέμα και το όλο στόρυ

Β) από το κείμενο, τον λόγο και την αναφορά σε δεκάδες ροκ μεγαθήρια, είδωλα, blues εμμονές, αμερικάνικα σύμβολα, κλπ

Γ) από τα τραγούδια που ερμηνεύονται ζωντανά στη σκηνή

Δ) από τη μουσική που επίσης ερμηνεύεται από μουσικούς ζωντανά. Να προσθέσουμε ότι επιμελήθηκε τη μουσική, έγραψε μεγάλο μέρος της και παίζει και στην κιθάρα ο Στάθης Ιωάννου από τους Illegal Operation, από τον οποίο σύντομα αναμένουμε και προσωπικό άλμπουμ

Ε) από τα τραγούδια που ακούγονται γενικά είτε ζωντανά είτε από τα ηχεία. Αυτά μάλιστα είναι:

Blue moon (elvis presley), Jet Tone Boogie (Jet Tone), Every woman I know is crazy about an automobile (William R. Emerson), Doctor write me a prescription for the blues (Little Brother Montgomery), That is Rock ´n Roll (The Coasters), Heroes (David Bowie)

Να πούμε το οτιδήποτε για τον Σαμ Σέπαρντ είναι λίγο. Στεκόμενοι στο μουσικό, να θυμίσουμε την αγάπη του για τη μουσική, το ότι αποτέλεσε μέλος σχημάτων, έγραψε μουσική, έζησε για αρκετό διάστημα με την Patti Smith (αλλά αντί να ανέβει ως μουσικός, τελικά η Patti Smith έγραψε θεατρικό έργο!). Κατά άλλα ανατρεπτικός θεατρικός συγγραφέας, άριστος χειριστής του καυστικού λόγου, ενώ και η μεγάλη οθόνη έχει πολλές φορές αποτελέσει μέρος έκφρασης, ιδίως ως ηθοποιός και σεναριογράφος (ή "δωρητής" σεναρίου), με πιο πρόσφατη τη συμμετοχή του στο φετινό 2002 έργο Βlack Hawk Down του Ρίντλευ Σκοτ. Αυτά ως σύνοψη.

Στο έργο τώρα, την σκηνοθεσία ανέλαβε η Μαριτίνα Πάσσαρη, την οποία πολλοί παλιά απολαμβάναμε αργά το βράδυ στο κρατικό ραδιόφωνο. Το έργο λοιπόν εξελίσσεται σε ένα εντελώς αδειανό σκηνικό, λαμαρινένιο και βιομηχανικό, μακριά από τα λούσα των ροκ σταρ. Ως θέση μάλιστα η σκηνή είναι πιο κάτω από τους θεατές, γεγονός εντυπωσιακό, το οποίο εκλαμβάνουμε ως σημειολογικό πλεονασμό πως το έργο είναι πράγματι underground.

Aν και καταπιάνεται με πολλά θέματα, περιστρέφεται γύρω από μια έντονη πάλη - μονομαχία ενός παλιού ροκ σταρ, που αγωνιά καθημερινά για τα charts και τον ερχομό του νέου, όχι απλά του ελπιδοφόρου, αλλά του θρασύτατου, που διψά να καταργήσει τους κανόνες, όχι ανατρέποντας τους αλλά ξεφτιλίζοντας τους.

Ο διάλογος περιστρέφεται γύρω από μια καινούρια διάσταση, όπου μέσο και οδηγός γίνονται ένα. Μπερδεύονται η μουσική, ο ροκ αστέρας που μπορεί να πέσει και να συντρίψει ή να συντριβεί οπουδήποτε, και που μπορεί παράλληλα να είναι και γρήγορο αμερικάνικο αμάξι, ο νέος ρόκερ που είναι ο χωρίς αρχές τσιγγάνος. Το κλείσιμο έχει όλα τα φόντα του βάναυσου αφοπλισμού, και αφοπλίζεται ο αστέρας μας με το όπλο στο χέρι στραμμένο στον εαυτό του. Δεν ξέρω αν είναι παραδοχή της ήττας ή αυτό που λέει ότι αυτοκτονώντας καβατζώνει μια για πάντα ως δικιά του αυτή την πράξη. Ειδικά στο ροκ πολλοί δυστυχώς καβατζώσανε με τον ίδιο μάλιστα τρόπο αυτή την πράξη, και ουσιαστικά ο λόγος του Σέπαρτ εδώ είναι εις γνώση σε φάση αυτοδιάψευσης.

Το έργο είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Δύσκολο γιατί πραγματεύεται ένα θέμα αμερικάνικο και έναν χώρο, όπως η ροκ μουσική που δεν αναλύεται εύκολα. Δεν αρκούν οι λίγοι χαρακτήρες για να αποδοθούν όλα όσα σκληρά κρύβει μέσα της. Και, αν και έπεσε, όπως είναι φανερό αυτό, τρομερή δουλειά και φροντίδα σε κάθε λεπτομέρεια, όπως διάλογοι, κίνηση, μορφασμοί, χαρακτήρες, μουσική, τελικά εμμένω ότι το έργο είναι τόσο αμερικάνικο και τόσο μέσα στο πετσί της στυγνής ροκ βιομηχανίας, που κακά τα ψέματα έπρεπε όλα να βγούνε έχοντας μέσα τους και έναν απόλυτο βιωματικό τρόπο, μια έσωθεν αψεγάδιαστη ροκ εμπειρία. Νομίζω ότι μέσα από την ελληνική καταγωγή όλων των συντελεστών βγήκε σε αυτή τη φάση το καλύτερο δυνατό. Πρώτη φορά είπαμε που επί ελληνικού εδάφους αποδίδεται αυτό. Από την άλλη όμως μην ξεχνάμε ότι ο συγγραφέας κ. Σαμ Σέπαρτ είναι μια κατεξοχήν ροκ φιγούρα, σε όλη του τη ζωή είναι χωμένος σε αυτή την κουλτούρα, και στη θεατρική γραφή βάζει τα εσώψυχά του. Ε, αυτά κάπου είναι μοναδικά ή έστω κάτι αφήνουν στην άκρη που δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί.

Συγγραφέας : ΣΑΜ ΣΕΠΑΡΝΤ

Mετάφραση : Νίκος Σαββάτης

Σκηνοθεσία : Μαριτίνα Πάσσαρη

Σκηνικά : Ολυμπία Σιδερίδου

Κοστούμια : Ολυμπία Σιδερίδου

Μουσική : Στάθης Ιωάννου

Χορογραφία : Ρούλα Κουτρουμπέλη

Ηθοποιοί : Θανάσης Μαργαρίτης, Κωνσταντίνος Παπαχρόνης, Αστέρης Πελτέκης, Γιώργος Συμεωνίδης, Ελενα Τοπαλίδου, Αρης Τσαμπαλίκας.

Παραγωγή : Κ.Θ.Β.Ε.

Μουσικοί : Γιάννης Μαρίνος, Βασίλης Κοκκώνης, Στάθης Ιωάννου

Κυριάκος Σκορδάς