THE FINE ART OF SELF DESTRUCTION JESSE MALIN Fargo Records 5/2/2003

Υπάρχει μια πλευρά της pop μουσικής, που έχει αγνοηθεί από ελληνικό κοινό και ραδιόφωνα. Μια μουσική που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία για να γίνει popular (δημοφιλής), αλλά στη χώρα μας δεν τα έχει καταφέρει. Αναφέρομαι στην pop rock του Ryan Adams, του Ed Harcourt, του Joseph Arthur και του νεοφώτιστου Jesse Malin. Ένα είδος μουσικής εμπορικό μεν, καλό δε, που στο εξωτερικό κάνει εκατομμύρια πωλήσεις, αλλά στη χώρα μας κανείς δεν ασχολείται μαζί του.

Τον Jesse Malin τον έμαθα από το Uncut. Με τη γνωστή τους υπερβολή οι άγγλοι αρθρογράφοι εκθείασαν τον πρώτο προσωπικό του δίσκο και με επηρέασαν ώστε να τον αναζητήσω. Στην Ελλάδα, όμως, δεν έχει γίνει διανομή του και έτσι, η φίλη μου η Δέσποινα από την Ουτρέχτη μέσω του φίλου μου του Γιώργου, μου τον έστειλε να τον ακούσω. Φυσικά, δεν περίμενα να είναι ο δίσκος τόσο καλός όσο περιέγραφαν οι συντάκτες του Uncut, αλλά δεν μετάνιωσα για την επιλογή μου.

Ο Malin είναι φιλαράκι με τον Ryan Adams. Ο τελευταίος εντυπωσιάστηκε από το ταλέντο του στους D Generation (το συγκρότημα με το οποίο ο Malin κυκλοφόρησε τρεις δίσκους) και όταν ο πρώτος αποφάσισε να ακολουθήσει σόλο καριέρα, ο Adams του πρότεινε να κάνει την παραγωγή του δίσκου. Έτσι, δημιουργήθηκε το The Fine Art Of Self Destruction (ωραίος τίτλος!). Πρώτη σόλο δουλειά του Malin, πρώτη παραγωγή του Adams.

Το άλμπουμ είναι λογικό να θυμίζει συχνά τους δίσκους του Ryan Adams. Όμως, αυτό λογίζεται στα θετικά του δίσκου. Γιατί, έτσι, δημιουργήθηκαν μερικά από τα πιο όμορφα και πιασάρικα κομμάτια του δίσκου. Το πρώτο single Queen Of The Underworld, το Riding On The Subway και το Almost Grown. Τα υπόλοιπα δεν υστερούν αλλά βοηθούν και αυτά στο τελικό πολύ συμπαθητικό αποτέλεσμα. Και όλα αυτά φτιάχτηκαν μόλις σε έξι μέρες, όσο δηλαδή διήρκησε η ηχογράφηση του άλμπουμ. Χαρακτηριστικό του, επίσης, είναι ότι συμμετέχει και η Melissa auf der Maur των Pumpkins και ότι το κομμάτι High Lonesome θυμίζει έντονα το Whiskey In The Jar (που έγινε γνωστό από τους Thin Lizzy)!

Τώρα, το γιατί δεν ακούγονται ανάλογοι δίσκοι στην Ελλάδα, είναι ένα θέμα που χωράει αρκετή συζήτηση. Ίσως για τον ίδιο λόγο για τον οποίο και ο Springsteen δεν έγινε ποτέ το μεγάλο όνομα στη χώρα μας. Ίσως γιατί, όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες έχουν μια αμερικάνικη folk χροιά που δεν είναι και πολύ αρεστή στους έλληνες. Ίσως, όμως, και γιατί δεν βρέθηκαν οι άνθρωποι που να στηρίξουν και να προωθήσουν τέτοιες δουλειές. Έτσι, άλμπουμ που γνωρίζουν την αποδοχή των κριτικών της χώρας (σαν αυτά του Adams) ουσιαστικά μένουν στην αφάνεια! Ας ευχηθούμε να αλλάξει κάτι στο μέλλον!

Κώστας Παπασπυρόπουλος