 |
|
|
|
EASE DOWN THE ROAD
|
Ο Will Oldham είναι εκείνη η ιδιαίτερη περίπτωση μουσικού που αποτελεί μια μπάντα μόνος του. Οι μουσικοί αλλάζουν, τα ονόματα αλλάζουν, αλλά ο Will παραμένει σταθερός στην ποιότητά του, στην αυθεντικότητά του, στις προσωπικές του αξίες. Αυτή τη φορά επιλέγει το όνομα Bonnie Prince Billy για να κυκλοφορήσει τη δουλειά του και είναι η δεύτερη φορά που το κάνει αυτό. Εμάς, φυσικά, λίγο μας ενδιαφέρει κάτω από ποιο όνομα θα μας παρουσιάσει τα νέα του τραγούδια. Και ο άνθρωπος που επηρέασε τους Deus, όπως λένε οι ίδιοι οι βέλγοι, καταφέρνει για μια ακόμα φορά να μας γεμίσει χαρά με τις μουσικές του. Όταν πριν 14 μήνες είδα για πρώτη φορά τον Oldham ζωντανά, είχα ζήσει μια από τις ομορφότερες συναυλιακές μου εμπειρίες και είχα πειστεί πια ότι αυτός ο άνθρωπος αποτελεί όντως μια ξεχωριστή περίπτωση στην αμερικάνικη μουσική σκηνή. Η εκφραστικότητά του πάνω στη σκηνή και η αθρόα εκπομπή συναισθημάτων με είχαν συγκινήσει και γοητεύσει τόσο, όσο λίγοι άλλοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει να κάνουν. Ο Will Oldham είναι ένας αυθεντικός καλλιτέχνης, που μέσα από τα τραγούδια του εξωτερικεύει τη χαρά του, τη θλίψη του, τον πόνο του, τους έρωτές του. Ίσως, γιατί έχει καταφέρει να κρατήσει έναν καλώς εννοούμενο ερασιτεχνισμό μέσα του. Στο Ease Down The Road ο φίλος μας διατηρεί αναλλοίωτα αυτά τα χαρακτηριστικά που περιγράφηκαν παραπάνω. Το άλμπουμ αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα άλμπουμ στίχων. Εκεί στηρίζονται όλα τα τραγούδια. Στα λόγια του Will. Η μουσική ακολουθεί από πίσω, άλλοτε με τη μορφή ψαλμωδίας (Careless Love), άλλοτε με μια πιο χαρούμενη μορφή (Just To See My Holly Home) και άλλοτε ως ένα αργόσυρτο τέμπο (After I Made Love To You). Βέβαια, μην νομίσετε ότι η μουσική περνάει σε δεύτερη μοίρα. Κάθε άλλο: μέσα από τις λιτές ενορχηστρώσεις και τις απλές συνθέσεις καταφέρνει ο Oldham να αναδείξει τους στίχους του. Έτσι, δημιουργούνται για μια ακόμη φορά μικρά αριστουργήματα όπως το Sheep και το Grand Dark Feeling Of Emptiness που σίγουρα θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας. Όλα τα κομμάτια είναι εξαίσια και έχουν φυσικά λόγω ύπαρξης στον δίσκο. Μοναδικό στοιχείο, που θα μπορούσε να ληφθεί ως αρνητικό, είναι το ότι κάποια κομμάτια μοιάζουν να είναι ανολοκλήρωτα. Ή καλύτερα, θα μπορούσαν να διαρκούν περισσότερο. Για παράδειγμα, τα δύο προαναφερόμενα κομμάτια ολοκληρώνονται κάπως απότομα, ενώ περιμένει κανείς ότι θα συνεχιστούν για αρκετή ακόμα ώρα. Βέβαια, ένας λόγος γι αυτό μπορεί να είναι το ότι το άλμπουμ στηρίζεται στους στίχους και ο Will επίτηδες δεν θέλει να τα επιμηκύνει με μεγαλύτερα μουσικά διαστήματα. Ή, ένας ακόμα πιθανώς λόγος είναι ότι είναι τόσο όμορφα κομμάτια που τελικά δεν θέλουμε να τελειώσουν τόσο γρήγορα. Όπως και να έχει, το Ease Down The Road είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και αναμφισβήτητα ο πιο αυθεντικός. Και σημειώστε και αυτό: προέρχεται και πάλι από την τόσο αδικημένη στην πόλη μας σκηνή της alternative country. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσετε τις απόψεις σας γι´ αυτή τη μουσική;
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Foreign Office
