SLOW MOTION 13/2/2003

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του "An exponential symphony in an entity that wasn´t", παρέα με τον Θόδωρο Σαμολαδά των Slow Motion ξοδέψαμε μερικούς μισθούς σε τηλεφωνικές μονάδες και αρκετά κιλά bytes (καθώς και λίτρα αλκοόλ απ τη πλευρά μου) μέχρι να καταλήξουμε στο ότι δεν θα τελειώσουμε ποτέ.

Αντί συνέντευξης λοιπόν, ή παρουσίασης του τελευταίου άλμπουμ των Slow Motion σας παραθέτω ό,τι προέκυψε, οφείλωντας να γράψω ότι ένα μεγάλο μέρος των κειμένων (αυτό που μπορείς να βγάλεις άκρη δηλαδή) ανήκει στον Θόδωρο, ενώ εγώ απλά υπογράφω...

Από την αρχή των Slow Motion μέχρι σήμερα το βάρος πάντα έπεφτε στη δημιουργία ενός συνολικού υπόβαθρου, που πίσω από την μουσική να φανερώνει έναν θεωρητικό συνειδητό δρόμο επικοινωνίας.Μια ενέργεια υπέρβασης, πίσω από μια βαρυσήμαντη μουσική επένδυση, σαν μια τελετουργική λιτανεία - επίκληση μιας αυτοκαταστροφικής θρησκείας.

Όταν μιλάμε γι αυτούς σήμερα περισσότερο αναφερόμαστε σε καταστάσεις και εξελίξεις στον χώρο της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής, και στο πως αυτή συσχετιζοτάν με την καθαρή και έξω από σύνορα και κίνητρα αυτούσια μουσική δημιουργία.

Αυτό ισχύει επειδή το μουσικό έργο των Slow Motion, ξεπερνάει κατά πολύ αυτό των 2 LP και 4ων CD που έχουν κυκλοφορήσει. Ξεκινώντας επίσημα το 1986, είχαν ήδη στα χέρια τους αρκετό υλικό, το οποίο ήδη είχε χρησιμοποιηθεί και συνέχιζε και σε άλλους τομείς, όπως θεατρικά έργα και soundtracks ταινιών. (Επένδυσαν μουσικά την βραβευμένη στο φεστιβάλ της Δράμας ταινία "πόρτες" του Δημήτρη Μεράντζα το 1991, μαζί του επίσης σκηνοθέτησαν την ταινία "In slow time we hope" μεταξύ άλλων).

Η ιδέα πίσω από την δημιουργία των Slow Motion, δεν ήταν τόσο η προβολή του μουσικού αυτού έργου, οσο η δημιουργία κάποιων live εμφανίσεων κάτω από ιδιαίτερες σκηνικές συνθήκες και σύμβολα που να περνούν καποια μηνύματα πέρα από αυτά ενός μουσικού event. Στην πορεία, και μπροστά στις πρακτικές δυσκολίες της ελληνικής πραγματικότητας,( προσπαθώντας να βγάλουν τον ενορχηστροτικό όγκο των κοματιών τους σε live, αναγκάζονταν να στήνουν πολύπλοκο ηλ.εξοπλισμό και υπολογιστές στην σκηνή, οι οποίοι κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας το ´92, από ατύχημα λόγω των κραδασμών από τον κόσμο που χόρευε, έπεσαν και καταστράφηκαν) το όνειρο αυτό εκφυλίστηκε σιγά σιγά.

Χωρίς ποτέ να επιδιώξουν συνειδητά η πρακτικά την εξωτερική καταξίωση, πέτυχαν μέσα από κονσέρτα σε θαλασσινές σπηλιές και βραχώδεις ακτές να εξωτερικεύσουν την μαγεία της ποιοτικής απομόνωσης, σε ένα επίπεδο που ξυπνάει στον καθέναν μας χαμένα όνειρα, εσωτερικούς κόσμους αναζήτησης και αναγκαίας μεταφυσικής αφαίρεσης.

Τελευταία στουντιακή δουλειά τους το "An exponential symphony in an entity that wasn´t" μια διετή τιτάνια προσπάθεια νέας μουσικής αρχιτεκτονικής, πολύ πιο εξελιγμένο από οτιδήποτε παλιότερο τους, ο ενθουσιασμός της επίτευξης του οποίου μετριάστηκε από την πρακτική αδυναμία να παιχτούν τα κομάτια αυτά σε live.

Γενικά πρέπει να πούμε ότι η μουσική των Slow Motion, επηρεασμένη από τον Peter Hammill της δεκαετίας του ´70, την 4AD του ´80, και το μεταπανκ goth / industrial του ´90, έχοντας πάντα μια θεατρική/soundtrack χρειά, πάντα λειτουργούσε αποστασιοποιημένα και επιχειρούσε τη θέαση των πραγμάτων από μια "τρίτη" πιο απομακρυσμένη και συμπερασματική θέση.

Τα σταθερά μέλη:
Θόδωρος Σαμολαδάς - σύνθεση, στίχος, τραγούδι, πλήκτρα
Γιάννης Μπαρουξής - μπάσο, φωνητικά, τύμπανα
Νίκος Κατριβάνος - τύμπανα, κρουστά
Ενώ η Λεώνη Ροζάκη χαρίζει τη φωνή της στην τελευταία τους δουλειά τόσο θηλυκά όσο εδώ και χρόνια είχαμε να ακούσουμε.

Οι Slow Motion τελικά είναι μια μπάντα διαχρονική και χωρίς όρια στο τι μπορεί να περιμένει κανείς από τα επόμενά τους βήματα

Να είμαστε καλοί

Χρήστος Αρβανιτίδης