 |
|
|
|
CHARGED
|
Πριν από λίγες ημέρες με πήρε ο Σκορδάς τηλέφωνο. Μου λέει: "Ρε συ Κώστα, δεν γράφεις για το καινούριο άλμπουμ των Nebula;" . "Να γράψω ρε Κυριάκο, αλλά εσύ ακούς τέτοια πράγματα, πώς σου ήρθε να το γράψω εγώ;". "Άμα το γράψω εγώ, θα το εκθειάσω!". Αυτός ήταν ο ενδοιασμός του. Έλα, όμως, που το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο! Μιας που κι εγώ αυτό ακριβώς θα κάνω: Θα εκθειάσω το δεύτερο άλμπουμ του αμερικάνικου συγκροτήματος. Το Charged είναι ένας πραγματικός δυναμίτης. Από την αρχή του και μέχρι το τέλος, ξεσηκώνει τον ακροατή με τις δυναμικές του συνθέσεις. Το Do It Now, που ανοίγει το άλμπουμ και αποτελεί ταυτόχρονα και το πρώτο single, δίνει το έναυσμα για το πάρτι που θα ακολουθήσει. Τα κοφτά τύμπανα του Ruben Romano και η σπινταριστή κιθάρα του Eddie Glass, μαζί με το μπάσο του Mark Abshire, προσφέρουν ένα ηχητικό αποτέλεσμα που ισάξιό του δεν έχουμε ακούσει φέτος. Φυσικά, μερίδιο σε αυτό το αποτέλεσμα έχει και ο πολυπράγμων John Agnello, που κάνει εδώ την παραγωγή και είναι γνωστός για τη δουλειά του στους Screaming Trees, στον Steve Wynn, ακόμα και στους Madrugada. Παρόλο που το συγκρότημα στηρίζεται στο κλασικό στυλ μπάσο - κιθάρα - τύμπανα, οι συνθέσεις είναι τόσο γεμάτες που δεν αφήνουν περιθώρια για αναζητήσεις και άλλων οργάνων. Συνθέσεις αντικειμενικά απλοϊκές, όπως για παράδειγμα στο τραγούδι Giant, παίρνουν άλλη μορφή και αξία στα χέρια των τριών έμπειρων μελών των Nebula. Μετά το To The Center, το παρθενικό τους άλμπουμ, στο Charged συναντάμε και πάλι το rock ´n roll, τα blues και το psych-rock, όπως τόσο όμορφα τα αναμιγνύουν τα τρία πρώην μέλη των Fu Manchu. Δεν είναι ένα άλμπουμ που μετά τα πρώτα τρία, τέσσερα κομμάτια, θα μας κάνει να πιστέψουμε ότι αυτό ήταν, τα υπόλοιπα κομμάτια θα είναι μέτρια. Αντιθέτως: στα τελευταία δύο κομμάτια, το Goodbye Yesterday και το All The Way, συναντά κανείς τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Με λίγα λόγια, λοιπόν, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους, ειδικά στον χώρο του ψυχεδελικού ροκ, που στα 10 τραγούδια του και στην 46λεπτη διάρκειά του, θα σας αφήσει με τις καλύτερες των εντυπώσεων. Και κάτι ακόμα: προσέξτε τα δυο τρία μονόλεπτα ορχηστρικά, που παρεμβάλλονται με αρνητικό χρόνο, ανάμεσα σε κάποια κομμάτια. Είναι μικρά διαμάντια! Καλά τα γράφω, ε Κυριάκο;
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Foreign Office
