IT'S A WONDERFUL LIFE SPARKLEHORSE Capitol / EMI 17/7/2001

Ελεγεία είναι η μουσική, θορυβώδης είναι η ποιητική σκέψη. Ο τρίτος μεγάλος δίσκος των Sparklehorse (χωρίς να μετράμε το σπουδαίο περσινό τους ΕΡ) έχει όλα τα στοιχεία ωριμότητας, έμπνευσης, μελωδικής παραμόρφωσης και κάθε άλλο συνοδοιπορούν στοιχείο που περιμένεις από το σπουδαίο αυτό αμερικάνικο (ως προς τον τόπο κατοικίας) συγκρότημα. Συγκρότημα που ακόμη μας χρωστά μια συναυλία, καθώς αν θυμάστε, πριν 2 χρόνια ο σεισμός της Αθήνας, ματαίωσε την εμφάνισή τους.

Ο δίσκος ξεκινά με το ομώνυμο It?s a wonderful life, όπου σπαρακτικά ο Mark Linkous προσπαθεί να μας πείσει για τον τίτλο του κομματιού. Η μετρονομία στο σύγχρονο ροκ δεν είναι πολύ συνηθισμένη, για αυτό και οι στίχοι με ομοιοκαταληξία, που ακολουθούν τον ρυθμό, είναι πολύ ευχάριστοι άσχετα με το θέμα τους. Βέβαια στο εσώφυλλο του δίσκου δεν έχει τους στίχους, αλλά έχεις να διαβάσεις τόσους συντελεστές και συνεργάτες, που ακόμη και με την ιδιόχειρη δυσανάγνωστη γραφή (ή γραμματοσειρά) ανακαλύπτεις πολλά. Και λέω ανακαλύπτεις γιατί η συμμετοχή της Polly Jean Harvey είναι τόσο διακριτική, όσο κυρία είναι και η ίδια. Ο δε Tom Waits είναι πιο βροντερά παρών (άλλωστε το dog door που συμμετέχει το έχει συν-γράψει με τον Linkous). H Nina Persson εύστοχα παρούσα, οι δε John Parish και Dave Fridman διαμορφώνoυν ένα πολύ αξιόλογο επιτελείο συντελεστών. Τώρα αν προσθέσεις την Σοφία Μιχαλοτσιάνου (όχι δυστυχώς Aυστραλεζα είναι το τεταρτημόριο αυτό των υπόλοιπων Sparklehorse) και τον Σκωτζέζο Scott Minor, τον σπάταλο που ξοδεύει ενέργεια κτυπώντας τα κρουστά, αλλά και τους Joan Wasser και την Ιωάννα Σκαρπαντώνη (όχι αμερικάνα είναι η Jane Scarpantoni), και βέβαια την πιο σταθερή μαγιά του group διαπιστώνεις ότι η πολυσυλλεκτικότητα είναι αίτιο δημιουργίας όμορφου αποτελέσματος .

Τα 12 κομμάτια (συν το αλλά Pink Floyd ? εποχής final cut κρυφό τραγούδι) απλώνονται στα 56 ενεργά λεπτά του cd. Αυτά κυλάνε ήσυχα, σε μελωδικές φόρμες, τα φωνητικά όλων των συμμετεχόντων δεν διαγωνίζονται σε εκτέλεση, αλλά ανοίγονται σαν το δροσερό καλοκαιρινό σεντόνι, πριν στρώσεις για έναν απογευματινό υπνάκο. Οι προσεγμένες παραμορφώσεις και εδώ παρούσες, και μάλιστα καλά τοποθετημένες. Ωραία ρυθμικά τα comfort me και piano fire, πάρα πολύ φιλικές όλες οι διφωνίες, πολύ χαλαρωτικές μερικές εισαγωγές έως και ολόκληρα κομμάτια όπως το babies on the sun, που πράγματι μοιάζει με απογείωση παρέα με κοκτέιλ σαν τα αγαπημένα τελετάμπις. Τα πλήκτρα και κάποια έγχορδα, ιδίως βιολί, αποτελούν τα πιτσιλίσματα που θέλεις για να λερώσεις το αγαπημένο σου μακώ πριν ξεκινήσεις για την παραλία και να αράξεις.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι Sparkelehorse κυκλοφόρησαν έναν ακόμη πολύ καλό δίσκο, που σε συγκινεί σε συν-αρπάζει όχι για να σε πάει μακριά, αλλά να σε καλωσορίσει στις άϋλες γωνιές που πάντα υπάρχει θαλπωρή να χουχουλίσει τη σκέψη σου, να σου χαϊδέψει τη διάθεση και να αφουγκραστεί τα όμορφα που εκπέμπονται γύρω σου.

Κυριάκος Σκορδάς