Μη μου πείτε ότι δεν έχετε κάνει ποτέ σας εκείνη την ηλίθια σκέψη "αν μου πέσει ποτέ το λαχείο θα κάνω το τάδε και το τάδε..."; Ε λοιπόν, κάτι τέτοια σκεφτόμουν κι εγώ ο μεροκαματιάρης το βράδυ του Σαββάτου στο Ξυλουργείο του Μύλου, λικνιζόμενος στους ρυθμούς της Νέας Ορλεάνης του 1920 που μας πρόσφεραν o Captain Sung and His Electric Tangerine. Με το που θα πιάσω λοιπόν την καλή, η πρώτη μου κίνηση θα είναι να καβατζώσω ένα σπιτάκι για την πάρτη μου στην Άνω Πόλη που λατρεύω και η δεύτερη θα είναι να βγάλω δίσκο στην παρέα του Βασίλη Ναλμπαντίδη, γνωστός και ως Captain Sung, ή αν προτιμάτε, η σύγχρονη εκδοχή του Frank Zappa επί το ελληνικότερον!

Ας πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή. Τη βραδιά άνοιξαν οι Cozmic Blues, οι οποίοι μας έπαιξαν ένα σετάκι διάρκειας 1 περίπου ώρας, με διασκευές blues και country blues κομματιών, από την εποχή που οι παππούδες μας έβγαζαν την πρώτη τους γκόμενα. (Σχετικό αυτό βέβαια, αλλά παίρνετε σίγουρα μια ιδέα). Οι Cozmic Blues λοιπόν ήταν ιδανικοί για το άνοιγμα αυτής της βραδιάς, τόσο στα αργόσυρτα blues τους όσο και στις πιο uptempo country στιγμές τους. Κάντε ένα search στο Kazaa γράφοντας Monkey Man στη θέση του τίτλου κι αν βρείτε κάτι σε blues θα πάρετε μια καλή ιδέα! Εγώ πάντως δε βρήκα!

Μετά από μια ώρα τη θέση τους στη σκηνή πήρε ο Captain Sung και το ηλεκτρικό μανταρίνι του, ένα μουσικό σχήμα αποτελούμενο από ένα τρομπόνι, ένα κλαρινέτο, μπάσο και τύμπανα. Ο καπετάνιος έπαιζε το μπάντζο του και τραγουδούσε με αμιγώς βλαχοαμερικάνικη προφορά και κουλτούρα ragtime που μας ταξίδευε στα καμπαρέ της Νέας Ορλεάνης της δεκαετίας του ´20. Αρκετά από τα τραγούδια που ακούστηκαν συνοδεύτηκαν από την παρουσία δύο γλυκύτατων καμπαρετζούδων, οι οποίες με το νάζι και το κούνημά τους έδωσαν και το δικό τους στίγμα στην ούτως ή άλλως ξεχωριστή αυτή βραδιά.

Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών που ακούστηκαν είναι γραμμένα από τον ίδιο, τόσο οι στίχοι όσο και η μουσική. Αλλά μάλλον το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι η συγκεκριμένη live εμφάνιση άρεσε πολύ μέχρι και στο φίλο μου Γιάννη, που η τελευταία φορά που βρεθήκαμε παρέα σε συναυλιακό χώρο ήταν υπό τους ήχους του Βαλάντη! (Κλασικά, εγώ δεν ήθελα, οι άλλοι με τραβήξανε εκεί και άλλα τέτοια φαιδρά...)

Η βραδιά του Σαββάτου απέδειξε για άλλη μια φορά ότι οι πιο λαμπροί καλλιτέχνες είναι σχεδόν πάντα και οι πιο σεμνοί. Κι έχω να σας πω από ένα παράδειγμα για την κάθε μπάντα που εμφανίστηκε. Οι Cozmic Blues όταν τελείωσαν το σετ τους και το κοινό ζήτησε encore, απάντησαν με χιούμορ ότι "εμείς μόνο 10 τραγούδια ξέραμε να παίξουμε"! Από την άλλη, ο φίλος μου ο Έκτορας που έπαιζε τρομπόνι στους Electric Tangerine, όταν τελείωσαν το σετ και με είδε να χειροκροτώ για να παίξουν κι άλλο, μου είπε με τον μοναδικό, αφοπλιστικό του τρόπο: "Ξεκόλλα ρε μαλάκα!"

Επόμενοραντεβούμετους Captain Sung and His Electric Tangerine στις 7 Μαρτίου, be there!

Γιώργος Γερασιμίδης