 |
|
|
|
ΕΞΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΖΗΤΟΥΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
|
Η ζωή είναι γεμάτη ενδεχόμενα. Τι είναι εκείνο που επιβάλλει τη νέα πραγματικότητα; Η αδόκιμη εμφάνιση μερικών προσώπων που ξέφυγαν ανολοκλήρωτα, μισοτελειωμένα από την πένα κάποιου συγγραφέα.
Έξι πρόσωπα λοιπόν εμφανίζονται κάθε βράδυ στη νέα σκηνή του Εθνικού θεάτρου και ζητούν συγγραφέα. Περιφέρονται στον κόσμο σαν κολασμένες ψυχές και ζητάνε να υπάρξουν, να βρουν τη γαλήνη, να τους δοθεί η ευκαιρία να ζήσουν άρτια το δράμα τους.
Πρόκειται για το αριστούργημα του Λουίτζι Πιραντέλλο «έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα». Παρά το γεγονός ότι γράφτηκε μέσα σε εφτά μέρες και στην πρεμιέρα του το 1921 στο θέατρο Βάλλε το κοινό αποκαλούσε τον συγγραφέα τρελό, πρόκειται για ένα αριστούργημα που αργότερα παίζονταν με μεγάλη επιτυχία σε όλα τα θέατρα του κόσμου. Είναι ένα έργο πρωτότυπο και πρωτοποριακό, γραμμένο σε απλή, καθημερινή γλώσσα, την οποία ο Πιραντέλλο λάτρευε, με έντονα στοιχεία αυτοσχεδιασμού.
Σε μια άδεια λοιπόν σκηνή θεάτρου, όπου πηγαινοέρχονται ηθοποιοί και τεχνικοί, οι οποίοι κάνουν πρόβα ενός έργου (στην προκειμένη περίπτωση το έργο που επιλέχτηκε από τον σκηνοθέτη είναι η Ηλέκτρα του Σοφοκλή), εισβάλλουν έξι πρόσωπα, μια οικογένεια. Εισβάλλει η φαντασίωση, διαλύεται η καθιερωμένη σύμβαση του θεάτρου. Τα πρόσωπα αυτά επιβάλλουν την δική τους πλασματική πραγματικότητα μέσα στον κόσμο της πραγματικής ζωής. Πρόκειται για μια οικογένεια έξι βασανισμένων προσώπων. Το καθένα από αυτά έχει το δικό του δράμα. Φλέγονται από το πάθος να υπάρξουν. Tα δράματά του διασταυρώνονται, χωρίς όμως κανένα από τα πρόσωπα να βρει κατανόηση από τον διπλανό του.
Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί που κάνουν πρόβα για την υποτιθέμενη παράσταση αρχικά ξαφνιάζονται, θυμώνουν, δυσπιστούν, όμως σιγά - σιγά ξυπνάει το ενδιαφέρον τους για το δράμα της αλλόκοτης αυτής οικογένειας. Έτσι η πραγματικότητα των ηθοποιών μπερδεύετε με τη φανταστική υπόσταση των έξι προσώπων, η ζωή συγχέετε με την τέχνη.
Εμπνευσμένος σκηνοθέτης ο Δημήτρης Μαυρίκιος, απέδωσε με τον καλύτερο τρόπο ένα τέτοιο έργο με αντικειμενικές δυσκολίες, ένα έργο όπου το φανταστικό μπλέκετε με το πραγματικό, ένα έργο χωρίς επιχειρήματα και ιδέες, αλλά με μια σειρά αστραφτερών σοφισμάτων, με αντιφάσεις και λογικά παράδοξα. Απέδωσε με τρόπο εξαιρετικό την πάλη ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη βιτρίνα (καθρέφτης), ανάμεσα στο πρόσωπο και τη μάσκα.
Μοναδικός ο Νίκος Καραθάνος, ο σκηνοθέτης της υποτιθέμενης παράστασης, στην προσπάθειά του να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, αυτό που είναι και αυτό που φαίνεται, αυτό που καθρεφτίζει ένας καθρέφτης, αλλά και αυτό που κρύβεται πίσω από αυτόν. Σκληροί άλλες φορές και άλλες πάλι ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου. Γκροτέσκα αλλά όχι υπερβολική ή περιγραφική η κίνηση της Βάλιας Παπαχρήστου, ιδιαίτερα, με όγκο σχεδόν αγαλμάτινο τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, καθώς και τα προσωπεία που έκαναν τα πρόσωπα να μη μοιάζουν με φαντάσματα, αλλά με όντα μιας δημιουργημένης πραγματικότητας.
Εξαιρετικά και τα έξι πρόσωπα, που εισβάλλουν στην πραγματικότητα των ηρώων. Δημιουργούν και προκαλούν τα συναισθήματα εκείνα, που πιθανότατα θα ήθελε και ο ίδιος ο συγγραφέας, τύψη για τον πατέρα, εκδίκηση για την κόρη, περιφρόνηση για τον γιο, οδύνη για την μάνα.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Mετάφραση-δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος
Σκηνικά: Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Στάθης Σκουρόπουλος
Χορογραφία - επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Λυδία Φωτοπούλου, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Κώστας Ζαχαράκης, Νίκος Καραθάνος, Όλγα Τουρνάκη, Γιάννης Βογιατζής κ.α.
Σχετικά Links: Εθνικό Θέατρο
Άννα Θεοδωρίδου |
Θεατρο/Χορός
