BROKEN SEALS + NAPKIN 14/3/2003 ΞΥΛΟΥΡΓΕΙΟ ΜΥΛΟΥ 18/3/2003

Τελικά ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική αυτή η βραδιά. Πήγα υποψιασμένος και με καλή διάθεση, αλλά δεν περίμενα να είμαι μάρτυρας σε μια "έκρηξη" της ελληνικής ροκ σκηνής. Διότι αυτά που είδαμε και ακούσαμε μας χαροποίησαν πολύ.

Για όλους όσοι παρακολουθούν την ελληνική ροκ σκηνή, είναι γεγονός ότι η τελευταία διετία είναι αρκετά ελπιδοφόρα για το μέλλον. Θα προσπαθήσω να επανέλθω αναλυτικά με κάποιο άρθρο πολύ σύντομα, αλλά πρέπει να τονίσω το εξής. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τουλάχιστον 20-30 πολύ καλά σχήματα, που αφουγκράζονται με ευστοχία τον σύγχρονο ροκ ήχο. Μια ειδοποιός διαφορά είναι ότι ελάχιστα από αυτά έχουν ακόμη επίσημη κυκλοφορία, λόγω κυρίως της πρόχειρης έως κακής αντιμετώπισης τους από τους ιθύνοντες της ελληνικής δισκογραφίας. Το τελευταίο όμως τετράμηνο είχαμε και αρκετές καλές νέες κυκλοφορίες, οπότε αναμένουμε αντίστοιχη συνέχεια. Θα επανέλθω επ’αυτού αργότερα.

Αν και φλύαρος ο πρόλογος, τον συνεχίζω λέγοντας ότι οι BROKEN SEALS και οι NAPKIN είναι στην ελπίδα μας για καλά ακούσματα από ελληνικά συγκροτήματα. Τα περίπου 150 άτομα που βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής 14 Μαρτίου στο Ξυλουργείο του Μύλου, είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες (αν τους επικαλεστούμε θα είναι οι Α1, Κ1, Β2, κλπ..)

Τη συναυλία άνοιξαν λοιπόν οι NAPKIN, ένα ολοκαίνουριο σχήμα που έδινε την πρώτη του συναυλία. Η σύνθεση των μελών παραπέμπει σε "εμπειρία", αφού drums παίζει ο Καρκάλης (Ziggy Was), κιθάρα-φωνή ο Διονύσης (Testube), μπάσο ο Νίκος (Λώλαμα), και κιθάρα ο Ευριπίδης (Σύμπαντα Βρέφη). Αλλά τα παιδιά πραγματικά μας ξετίναξαν. Γκάζι σαν αυτό που ο Σουμάχερ κτυπά στα προκριματικά, μέσα σε έναν κυκεώνα μελωδικής κιθαριστικής ορμής και φρενήρη τέμπο. Λίγα κομμάτια μας έπαιξαν, αφού τόσα μάλλον είχαν, αλλά μας άφησαν σύξυλους. Χωρίς να είμαι ασεβής, η αίσθηση που αποκόμισα ήταν κάτι ανάμεσα στους …trail of dead, στο αχαλίνωτο κτύπημα του I want you των Inspiral Carpets, στο βρώμικο ήχο των Αt the Drive In, στα κλειστά περάσματα των Zen Guerilla, στον σπινταριστό ήχο των Blinker the Star. Και όλα αυτά συνειρμικά και χωρίς διασκευές. Με σκηνική παρουσία που έβγαινε από τα εσώψυχα και παρέμενε εσωστρεφής. Τσεκάρετε τους κι εσείς αλλά κι εμείς θα προσπαθήσουμε ώστε να έχετε ευκαιρίες για τέτοια τσεκαρίσματα. Όταν τελείωσαν, μείναμε να κοιταζόμαστε!

Συνέχεια με τους BROKEN SEALS, ένα σχήμα που στην παλάμη του μετρά τα χρόνια παρουσίας του, αλλά και τα χρόνια μιας αφανούς διακριτικής πορείας, μάλλον επιλογή τους. Είναι ευτύχημα που προχθές παρουσιάστηκαν σε ένα πιο ευρύ κοινό (μετά από κάποιες εμφανίσεις στη Μεσόγειο και στο Inside με τους Νάνους). Ένα κοινό που τους χειροκρότησε, τους “αγκάλιασε” και έχει πια κάθε λόγο να περιμένει μια δυναμική συνέχεια.

Μια εσωτερική ορμή έβγαινε από τα κομμάτια τους, ορμή που πατούσε στην ωριμότητα του George, της Jo και του Τάσου και στην ανανεωτική αύρα του Πάνου και του Χρήστου. Μας έπαιξαν τραγούδια από την πρώτη demo δουλειά τους Kings And Queens (που ήδη είναι must στις ανεξάρτητες εκπομπές), αλλά και μερικές διασκευές έκπληξη, από Elvis μέχρι Edith Piath (με φοβερή γαλλική προφορά). Μια αναφορά στον ηλεκτρικό ήχο των dream syndicate και στον μελοδραματισμό των Bad Seeds είναι ένας μπούσουλας για σας. Από κει και πέρα όμως τα φευγάτα πλήκτρα έδιναν μια ξεχωριστή ρότα στα κομμάτια, η αγέρωχη παρουσία της Jo στο μπάσο (στον ιδεώδη ρόλο ψυχρού-καθηλωτικού μπάσου), το στιβαρό κράτημα των κρουστών, το αχαλίνωτο παίξιμο στις κιθάρες και η εκρηκτική (και σαφώς χαρούμενη) ερμηνεία των τραγουδιών, ορίζουν ένα νέο πεδίο, πέρα από τυχόν μουσικές συγγένειες. Και encore είχε η βραδιά, από μια μπάντα που ειλικρινά κένταγε στη σκηνή.

Κυριάκος Σκορδάς