MASTER AND EVERYONE BONNIE ’PRINCE’ BILLY Domino Records 24/3/2003

Μερικές φορές αναλογίζομαι τι συναυλίες έχουν γίνει κατά καιρούς στη Θεσσαλονίκη. Συναυλίες τόσο σημαντικές και αξιόλογες, που όντως ήμασταν πολύ τυχεροί που τις ζήσαμε. Αλλά, πολλές από αυτές πέρασαν τόσο απαρατήρητες, που πολλοί δεν θυμούνται καν ότι κάποτε συνέβησαν.

Ένα τέτοιο παράδειγμα, ήταν εκείνη η απίστευτη εμφάνιση του Will Oldham πριν τρία χρόνια (13 Απριλίου 2000) στο club του Μύλου, όταν είχε ανοίξει τη συναυλία του Phil Shonfelt. Μια συγκλονιστική παρουσία που είχε συγκινήσει τους περισσότερους από τους λίγους παρευρισκόμενους στον συναυλιακό χώρο. Ένα χρόνο μετά, ήρθε η κυκλοφορία του σπαρακτικού Ease Down The Road, ενός από τους 10 καλύτερους δίσκους του 2001. Και ο Oldham απέδειξε, ότι όποιο όνομα και αν χρησιμοποιεί στους δίσκους του, αυτοί είναι πάντα προϊόντα υψηλής ποιότητας.

Και όντως, κάτι τέτοιο ισχύει και με το Master And Everyone, τη νέα δουλειά του Will Oldham και τρίτη με το όνομα Bonnie ‘Prince’ Billy. Έστω και αν δεν καταφέρνει να φτάσει τα τόσο υψηλά στάνταρντς του προ διετίας αριστουργήματος. Η αλήθεια, μάλιστα, είναι ότι με το πρώτο άκουσμα του δίσκου απογοητεύεσαι. Μπορεί να σου φανεί μονότονος, υποτονικός, λίγος. Όμως, κάθε δουλειά του αμερικανού μουσικού θέλει το χρόνο της. Και αν της τον αφιερώσεις, θα σου αποκαλύψει τις αρετές της.

Έτσι συμβαίνει στο Master And Everyone. Μετά από πολλές ακροάσεις διαπιστώνεις άνετα τη μαγεία που εκπέμπουν οι συνθέσεις του ιδιόρρυθμου αυτού μουσικού. Ο Oldham επιλέγει αυτή τη φορά να είναι εξαιρετικά λιτός. Μια ενορχήστρωση που στηρίζεται βασικά σε μια ακουστική κιθάρα και με ελάχιστους ήχους από άλλα όργανα να τη συνοδεύουν. Ερμηνεία που σχεδόν ψιθυρίζει και λίγες φορές τραγουδάει κανονικά και, κάποιες φορές, μια απαλή γυναικεία φωνή (της Marty Slayton) να συνοδεύει γλυκά τον Billy.

Βέβαια, μου λείπει εκείνος ο σπαραγμός που χαρακτήριζε την προηγούμενη κυκλοφορία του. Καταλαβαίνω όμως, ότι στο Master And Everyone αυτό ήταν αδύνατο να υπάρχει. Γιατί; Επειδή, όσο και αν δεν του φαίνεται του δίσκου, είναι μια από τις πιο αισιόδοξες δουλειές του Will Oldham. Αισιοδοξία που πηγάζει από τους στίχους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Hard Life που κλείνει όμορφα το δίσκο. Αλλά και από το ποίημα που έχει συμπεριλάβει στο βιβλιαράκι του CD με τον τίτλο The Gypsy (που είναι γραμμένο από τον S.M. Maggioni).

Δεν μπορώ να προβλέψω πόσο ψηλά στις προτιμήσεις των μουσικοκριτικών θα φτάσει φέτος ο Bonnie ‘Prince’ Billy με το Master And Everyone. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι κατάφερε και πάλι να διατηρηθεί ψηλά στις καρδιές μας. Ανταμείψτε τον!

Κώστας Παπασπυρόπουλος