BETH ORTON 22/3/2003 Μύλος Club 26/3/2003

Όταν έχεις λιώσει για ώρες στον καναπέ μπροστά σε μια τηλεόραση που αγκομαχεί από το ανηλεές ζάπινγκ, όταν μπροστά στα μάτια σου χορεύουν ακόμα οι φλόγες από τους βομβαρδισμούς στη Βαγδάτη, όταν κουβαλάς ακόμα στο μυαλό σου τις τραγικές στιγμές που ζει το Ιράκ - και γιατί όχι ολόκληρη η ανθρωπότητα - είναι, όπως και να το κάνουμε, κομματάκι δύσκολο να περάσεις σε «άλλη φάση», να χαλαρώσεις, να αφεθείς και να απολαύσεις ένα live. Αλήθεια, είναι;

Μάλλον είναι όντως δύσκολο αλλά, προφανώς, όχι ακατόρθωτο, αφού η Beth Orton κατάφερε να μας συνεπάρει και να μας ταξιδέψει για λίγο αλλού, μακριά από τα όσα μας βασανίζουν. Με μια επέλαση (φτου, γαμώ το brain washing μου…) μελωδιών και υπέροχων φωνητικών μας ανέβασε, αμήχανα μάλλον, στο αισθησιακό μουσικό της όχημα και για λίγο περισσότερο από μιάμιση ώρα βολτάραμε παρέα σε καθαρούς ουρανούς που αστραπές δε φοβούνται.

Ξεκίνημα λίγο μετά τις 11 με το "Galaxy of emptiness" από την πρώτη της δουλειά, για να ακολουθήσει το πανέμορφο "Paris Train" που μάς έφερε στο πρόσφατο album της, το "Daybreaker", τα τραγούδια του οποίου ήταν μάλλον - δεν κρατάω και… στατιστικά - αυτά που κυριάρχησαν στο set list της βραδιάς. Αρκετές βέβαια ήταν και οι επιλογές από το προηγούμενό της album, "Central Reservation". Το ομότιτλο, μάλιστα, τραγούδι σήμανε και το κλείσιμο του κανονικού σετ. Όσο για το… hit "Stolen Car", αποτέλεσε τη μοναδική παραγγελιά της βραδιάς (από δύο πανέμορφες παρουσίες, που πλημμύρισαν με… ροζ το χώρο μπροστά στο stage :-)).

Το σετ ακουστικό: βιολί και τσέλο στη δεύτερη γραμμή (μόνο όσον αφορά τη θέση τους στη σκηνή) και μπροστά η Beth, υπέροχη, στη μέση του stage με την κιθάρα (πότε ηλεκτρική και πότε ακουστική) εκ δεξιών και το κοντραμπάσο εξ ευωνύμων. Ελάχιστη γεύση κρουστών πήραμε όταν η Beth άφησε την κιθάρα της και έπιασε το ντέφι και στην ξεχωριστή στιγμή που ο κοντραμπασίστας ξάπλωσε το κοντραμπάσο του για να θρονιαστεί σε ένα κουτί μεταφοράς ηχητικών το οποίο μετέτρεψε σε πρώτης τάξης τύμπανο (he played the… box, αν προτιμάτε).

Το αποτέλεσμα; Συναισθήματα που κατεβαίνουν σαν πλημμυρισμένος χείμαρρος και σαρώνουν τα πάντα - τύφλα να χει ο Κηφισός και οι δρόμοι που τους παίρνει το ρέμα – με μια γλυκιά αίσθηση να μένει στο τέλος. Εκεί είναι που σκέφτεσαι ότι δε σου έχει φτάσει, που νιώθεις ότι θες λίγο ακόμα. Κάπου εκεί το ορθολογικό κομμάτι του εαυτού σου πάει να κάνει συγκρίσεις αλλά, ευτυχώς, τα παρατάς σχεδόν αυτόματα, με το αίσθημα της πληρότητας να μην αφήνει περιθώρια για άλλες σκέψεις.

Η αμηχανία της γλυκύτατης και όμορφης Beth δε νομίζω ότι προβλημάτισε κανένα, ούτε και τα χαριτωμένα σχόλιά της ανάμεσα στα τραγούδια, όπου μετά από κάθε ένα μας κοιτούσε και δαγκωνόταν όλο και πιο αμήχανα. Μάλλον μας πήρε – αδίκως βέβαια - με κακό μάτι… Ευτυχώς, αυτό δεν την εμπόδισε να μάς χαρίσει ένα σπουδαίο live!

Σημείωση: Το πλήρες set list (πατημένο από τον κοντραμπασίστα) στη φωτό…

Βασίλης Καραλάζος