PORCUPINE TREE 21/3/2003 ΧΩΡΟΣ – ΜΥΛΟΣ ΑΠΟΘΗΚΗ 24/3/2003

Η συναυλία των Porcupine Tree στην Θεσσαλονίκη ήταν ένα  γεγονός που το περιμέναμε με πάρα πολύ  ανυπομονησία! Τη συναυλία θα άνοιγαν στις 22.30 το συγκρότημα της πόλης μας, Χείλια Λουλούδια και στη συνέχεια θα έβγαιναν οι Porcupine Tree. Τα πράγματα όμως μόνο έτσι δεν εξελίχθηκαν!

Στις 22.30 περιμέναμε έξω από την κλειστή πόρτα της αποθήκης και ενώ όλοι βρισκόμασταν ένα βήμα πριν από την πνευμονία, οι πόρτες άνοιξαν και αρχίσαμε να μπαίνουμε αργά (αλλά ευτυχώς σταθερά) μέσα! Ο κόσμος ήταν πολύς. Καλό για τη συναυλία, κακό για το χαμό που επικράτησε στις σκάλες!

Αισίως καταφέραμε να μπούμε στην αποθήκη και να ζεσταθούμε κάπως. Κοιτάζοντας όμως στη σκηνή, ξαναπουντιάσαμε! Η σκηνή ήταν τελείως άδεια και το μόνο που υπήρχε ήταν κάποιος (προφανώς από τους διοργανωτές) που προσπαθούσε να δικαιολογήσει την κατάσταση εξηγώντας ότι το συγκρότημα μόλις είχε φτάσει και ότι θα αρχίσουν κατά τις 11.30. Αλλά δυστυχώς ούτε έτσι έγινε καθώς η συναυλία άρχισε στις 12.10 χωρίς φυσικά να εμφανιστούν τα Χείλια Λουλούδια.

Η αλήθεια είναι ότι το group, που ταξιδεύει με δικό του πούλμαν μαζί με όλα τους τα μηχανήματα, έκανε κατά λάθος (;!) ένα τεράστιο tour στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα αντί να βγούνε με το πλοίο από Ιταλία στην Ηγουμενίτσα, βγήκαν στην Πάτρα με αποτέλεσμα να αναγκαστούν να κάνουν οδικώς αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα παραπάνω, ενώ είχαν και την ατυχία (κι άλλη;) να μπλοκαριστούν για αρκετές ώρες στο Ρίο – Αντίρριο.

Ο κόσμος πλέον μετά από τόση ώρα ήταν αρκετά κουρασμένος, το ίδιο όμως ισχύει και για το συγκρότημα. Όταν όμως ανέβηκαν οι Porcupine Tree πάνω στη σκηνή όλα ξεχάστηκαν! Όταν έσβησαν τα φώτα έσβησε και η κούρασή μας. Το Blackest eyes ξεκίνησε τη συναυλία γεμίζοντας το χώρο γνώριμες, αγαπημένες μελωδίες. Παλιότερα κομμάτια των  Porcupine Tree αλλά και αρκετά από το In Absentia συνέθεσαν τη λίστα των τραγουδιών που μας παρουσίασαν.

Ο ήχος τους ήταν ικανοποιητικά καθαρός, αν σκεφτούμε τον ανύπαρκτο χρόνο που είχανε για να προετοιμαστούν!! Ο Steve Wilson έδωσε τον καλύτερο του εαυτό. Η διακριτική του παρουσία ήταν το κέντρο αυτής της συναυλίας. Με την ευγένεια και την ιδιαίτερη γλυκύτητα του ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση της συναυλίας και εξήγησε ότι δεν έφταιγαν οι ίδιοι. Δεν νομίζω όμως ότι κανείς ενδιαφέρονταν πλέον για αυτά! Η κιθάρα δεν άργησε να έρθει και πάλι στα χέρια του και να ηχήσει για άλλη μια φορά μοναδικά! Το ένα μετά το άλλο τα κομμάτια δεν σου άφηναν περιθώρια για άλλες σκέψεις πέρα από τον θαυμασμό στις μουσικές τους ικανότητες, καθώς όλοι τους ήταν εκπληκτικοί!

Είναι πιστεύω περιττό να μιλήσω για την κρυστάλλινη φωνή του Steve Wilson που διαπερνούσε το μυαλό αποσπώντας κάθε άλλη σκέψη πέρα από τη συναυλία. Σε έκανε να είσαι εκεί ολοκληρωτικά όχι μόνο με το σώμα αλλά και την ψυχή σου! Και δεν πιστεύω ότι κάποιος θα μπορούσε να του το αρνηθεί! Πιθανότατα το ευχαριστώ είναι από τις λίγες ελληνικές λέξεις που θα γνωρίζει –αν όχι και η μοναδική- , κάθε φορά όμως που το έλεγε, φαίνονταν ακόμα πιο γλυκός και συμπαθής! Κάπου στη 1.20 χαιρέτησαν τον κόσμο και κατέβηκαν από τη σκηνή.

Το δυνατό χειροκρότημα του κόσμου και οι φωνές για λίγο ακόμα, τους έφεραν πάλι πάνω στη σκηνή για κάποια κομμάτια ακόμα μέχρι τη 1.50 όπου η συναυλία τελείωσε οριστικά! Οι Porcupine Tree έφυγαν για τα καμαρίνια και τα φώτα του χώρου άναψαν, χωρίς όμως το φως να μπορεί να ταραχθεί ή να αλλοιωθεί το ψυχεδελικό σκοτάδι που κρατάει η ψυχή σου μετά από μια τέτοια συναυλία!

Οι Porcupine Tree έφυγαν αμέσως μετά τη συναυλία για τη συνέχεια της περιοδείας τους! Μετά τη Θεσσαλονίκη ακολουθούν δυο εμφανίσεις στην Αθήνα και σε διάφορες άλλες πόλεις ανά τον κόσμο, μέχρι τις 18 Απριλίου όπου και τελειώνει και η περιοδεία τους.

Στο λίγο χρόνο που κατάφερα να μιλήσω με τον Steve Wilson, ζήτησε για άλλη μια φορά συγνώμη για την ταλαιπωρία και σχεδιάσαμε στο εγγύς μέλλον και αφού ηρεμίσουν από τον πανικό των ζωντανών εμφανίσεων να κανονίσουμε μια κουβέντα για τον τελευταίο τους δίσκο. Ελπίζω αυτή η κουβέντα να γίνει και σύντομα (σ.σ μέχρι τότε διαβάστε και ξαναθυμηθείτε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε παλιότερα το group).

Λίγο πριν φύγω με ρώτησε αν κάτι δεν μου άρεσε στη συναυλία. Ήθελα να του πω ότι περίμενα ν’ ακούσω το Collapse The Light Into The Earth που δεν το είπανε, αλλά μου ήταν αδύνατο! Θυμήθηκα τη στιγμή που ο Steve Wilson ζήτησε απόλυτη ησυχία για το Heartattack In A Layby και το κλίμα ζεστασιάς που δημιουργήθηκε. Τελικά όλα ήταν υπέροχα αυτή τη βραδιά! Η κούραση αντικαταστάθηκε από ένα χαμόγελο ικανοποίησης!

Οι Porcupine Tree μας έδωσαν ό,τι περιμέναμε αλλά και κάτι παραπάνω σαν κάθε μεγάλο συγκρότημα που κάθε φορά ξεπερνάει τον εαυτό του και τις προσδοκίες μας! Μέχρι του χρόνου που όπως μας είπε θα τα ξαναπούμε έχουμε τις αναμνήσεις μιας βραδιάς και τα πολλά τους κομμάτια να μας συντροφεύουν στην αναμονή της επόμενης μας συνάντησης.

Μαρία Τσιγγινάρη