Αυτή την συναυλία την είχα καταδικασμένη από άποψη προσέλευσης κόσμου στην Θεσσαλονίκη, μια πόλη που ο κόσμος δείχνει να προτιμά τα σκληρότερα παρακλάδια του metal. Ευτυχώς οι προσδοκίες μου διαψεύστηκαν εν μέρει γιατί ο κόσμος έδωσε το παρόν αν και δε γέμισε την Υδρόγειο (κάτι που ούτως ή άλλως φάνταζε ουτοπικό).

Για ορεκτικό είχαμε τους Denial Price τους οποίους δεν πάει και πολύς καιρός από τότε που τους είχα δει στο Αν μαζί με τους Doomsword / Battle Ram / Sacred Outcry. Τότε για να είμαι ειλικρινής δεν είχα ενθουσιαστεί από την εμφάνισή τους η οποία δεν επαλήθευσε τα λόγια που είχα ακούσει για την φόρμα (συνθετική και εκτελεστική) της μπάντας αυτόν τον καιρό. Εν αντιθέσει με την Αθηναϊκή τους απόδοση, αυτή τη φορά οι Λαρισαίοι εμφανίστηκαν πιο «αεράτοι», με πολύ καλύτερο ήχο και απόδοση τουλάχιστον 3 κλάσεις πάνω από αυτήν της πρωτεύουσας και μπορώ να πω πως άλλαξαν κατά πολύ τη γνώμη μου γι ’αυτούς. Παίζοντας κατά 90% καινούριο υλικό, οι Denial Price έμειναν στην σκηνή της Υδρογείου για 50 αν θυμάμαι καλά λεπτά. Έχοντας μια πληρέστερη εικόνα των καινούριων τους τραγουδιών μπορώ να πω πως είναι ταυτοχρόνως πιο μοντέρνα αλλά και πιο Doom (περίεργο αλλά έτσι είναι). Ωραίοι λοιπόν οι .. παλιοί, μας άφησαν με καλές εντυπώσεις.

Οι Pain Of Salvation δεν χρειάζονται και ιδιαίτερες συστάσεις αφού το όνομα τους έχει γίνει αρκετά γνωστό και στην χώρα μας (κυρίως μετά την κυκλοφορία του “Perfect Element”), η οποία δεν φημίζεται για την ανοιχτομυαλιά της όσον αφορά το metal. Οι Σουηδοί εμφανίστηκαν όλοι με μαύρα ποδοσφαιρικά μπλουζάκια τα οποία στο εμπρός τμήμα έγραφαν “NO WAR” και πίσω το όνομα του κάθε μέλους, μια κίνηση ιδιαίτερα έξυπνη, η οποία δείχνει την ευαισθητοποίηση και αυτών σχετικά με τον πόλεμο (αντιπολεμικά banners θα βρείτε και στην ιστιοσελίδα τους).

Η εμφάνιση των Pain Of Salvation αν θα έπρεπε να περιγραφεί με μια λέξη αυτή είναι «καταπληκτική»! Αν εξαιρέσει κανείς τον ήχο που ήταν πολύ δυνατός και ενοχλούσε κάπως τα αυτιά μας, οι τύποι απέδωσαν άψογα τα κομμάτια τους, και κέρδισαν τον κόσμο παίζοντας κάτι λιγότερο από 2 ώρες και έχοντας διαφορετικό setlist από αυτό των Αθηνών (κάτι που μεγάλωσε την στενοχώρια μου που δεν παρακολούθησα και τις δύο εμφανίσεις). Ο πανύψηλος (αλλά και υπερβολικά αδύνατος) Daniel Gildenlow ερμήνευσε υποδειγματικά, καταφέρνοντας παράλληλα να παίζει τα δαιδαλώδη κομμάτια τους με χαρακτηριστική άνεση και μπορώ να πω πως μαζί με τον «τρελό» Johan Hallgren έκλεψαν την παράσταση από τους low profile Kristoffer Gildenlow, Fredrik Hermansson και Johan Langell. Ειδικά ο μικροκαμωμένος Hallgren έκανε τα πάντα για να ευχαριστήσει τον κόσμο της πρώτης σειράς, χαρίζοντας ότι είχε (ε όχι την κιθάρα την κράτησε) και ποζάροντας στις φωτογραφικές, κάνοντας τρομερές γκριμάτσες. Το set του γκρουπ κάλυψε όλη τους τη δισκογραφία και με τυχαία σειρά και ελπίζοντας να μην ξεχνάω κάτι (αφού η μπαταρία του μόνιμου σημειωματάριου μου που δεν είναι άλλο από το κινητό μου, με πρόδωσε) ήταν : “Ending Theme” , “Fandango” , “Trace Of Blood”, “Undertow”, “Beyond The Pale”, “Used”, “In The Flesh”, “Ashes” , “King Of Loss” , “Falling”, “Perfect Element” , “!”, “Winning A War”, “Oblivion Ocean”, “Inside”, “Handful Of Nothing”..

Ειλικρινά δεν μπορώ να βρω ψεγάδι πέραν της απουσίας του “Plains Of Dawn” που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι τους αλλά αυτό είναι καθαρά προσωπικό παράπονο. Όσοι τους χάσατε.. χάσατε.

Κώστας Λιανίδης