OFFICE OF STRATEGIC INFLUENCE OSI INSIDE OUT 2/4/2003

Πολυαναμενόμενη αν μη τι άλλο αυτή η δουλειά από όλους τους fan του προοδευτικού χώρου και όχι μόνο. Άλλωστε το line up του project αυτού αποτελείται από κορυφαίους μουσικούς οι οποίοι όμως ταυτόχρονα έχουν αποδείξει πως διαθέτουν και μεγάλες συνθετικές ικανότητες. Να μιλήσει κανείς για τον μεγάλο Jim Matheos των Fates που βρίσκεται στις κιθάρες; Χωρούν αμφισβήτηση οι ικανότητες του Mike Portnoy στα τύμπανα; Ή μήπως διαφωνεί κάποιος για το ταλέντο του Kevin Moore που παίζει πλήκτρα και τραγουδάει; (καλά για τη φωνή το συζητάμε…). Στο μπάσο βρίσκεται ο μεγάλος παίχτης Sean Malone των Gordian Knot ενώ τη φωνή και τους στίχους του έχει χαρίσει σε ένα κομμάτι και ο Steve Wilson των Porcupine Tree.

Πριν περάσουμε στα της μουσικής, κάποιοι ίσως διερωτώνται τι είναι το “Office Of Strategic Influence”.. Λοιπόν, πρόκειται για ένα τμήμα που σκέφτηκαν οι του πενταγώνου μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου το οποίο είχε σαν σκοπό την διάδοση πληροφοριών (ακόμα και ψευδών) στο εξωτερικό για να καταστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την πολιτική τους αποδεκτές σε χώρες στις οποίες δεν  έβλεπαν φιλικά τους Αμερικάνους. Τώρα πως μπορείς να πείσεις κάποιον άνθρωπο που βομβαρδίζεις το σπίτι του πως ενδιαφέρεσαι για την ασφάλεια και την ευημερία του και ήρθες να τον απαλλάξεις από έναν τύραννο, δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι..

Περνώντας στο μουσικό μέρος αυτής της κυκλοφορίας ομολογώ πως άκουσα ακριβώς ότι περίμενα από τους Moore/Matheos. Ένα άλμπουμ που φλερτάροντας με το “Disconnected” στα σκληρά κιθαριστικά θέματα, ταυτόχρονα βρίσκεται κοντά στους Chroma Key, θέλοντας όμως να κλέψει κάτι από την ταξιδιάρικη αντίληψη των Porcupine Tree. Σε όλα αυτά προσθέστε το φαντεζί παίξιμο του Portnoy και αρκετή από την εσωστρέφεια που χαρακτηρίζει το γράψιμο των Moore και Matheos και νομίζω πως έχετε μια πολύ καλή εικόνα του δίσκου.

Το άλμπουμ έχει δέκα τραγούδια συν 3 bonus στην Limited Edition (“Set The Controls For The Heart Of The Sun” , “New Mama” και “That Never Was”). Επίσης περιέχει και το βίντεο του “Horseshoes And B-52s” (B52 το περίφημο βομβαρδιστικό των Η.Π.Α.). Ο Steve Wilson τραγουδάει στο “shutDOWN” το οποίο ξεκινάει αργόσυρτα όμως στην συνέχεια εξελίσσεται σε έναν progressive ύμνο και αποτελεί για μένα την κορυφαία στιγμή της εν λόγω κυκλοφορίας.

Αν μη τι άλλο πρόκειται για μια δουλειά που ταιριάζει απόλυτα με το κλίμα αμηχανίας, αβεβαιότητας, οργής και παραπληροφόρησης των τελευταίων ημερών.

Κώστας Λιανίδης