4 & 5 Απριλίου οι συναυλίες των FUZZTONES με την υποστήριξη του Atraktos.net 1/4/2003

Παρασκευή 4 Απριλίου Gagarin 205 support: Meanie Geanies

Σάββατο 5 Απριλίου, Υδρόγειος

support FRANTIC V 

Τιμή εισιτηρίου: 20 euro 

  ΜΑΚΕ FUZZ NOT WAR!

Οι Fuzztones γεννήθηκαν το καλοκαίρι του 1980, στην Lower East Side της Νέας Υόρκης, το "Alphabet City". Πέντε χρόνια πριν, ο Rudi Protrudi και η Deb O’Nair μετακόμισαν εκεί από το Harrisburg της Πενσυλβανίας, με την τότε μπάντα τους, τους Tina Peel.

Ακολουθώντας πιστά τα χνάρια του Punk Rock, και παραθέτοντας ως επιρροές τους Monkees, τους Ohio Express, τους 1910 Fruitgum Company και τους Archies, οι Tina Peel έφεραν το επηρεασμένο από τα 60’s πανκ ήχο τους σε καταγώγιους ναούς του αλκοόλ όπως τα CBGB’s, Max’s Kansas City, και το διαβόητο Mudd Club, όπου οι στίχοι και η εμφάνισή τους, τους διαχώρισε αμέσως από το γνωστό “δερμάτινα μπουφάν – σκισμένο μπλουζάκι” πρότυπο που είχε συνηθίσει να βλέπει το κοινό.

Η εμμονή του  Rudi στη συγγραφή ωδών αφιερωμένων στις σεξουαλικές περιπτύξεις ("Penis Between Us", "Blow Me... A Kiss"), και “δυσλειτουργίες” ("Bent Nail Syndrome", "Exception To The Ruler"), εξώθησαν ακόμη και το περιοδικό Screw magazine να γράψει ότι "αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα μέσα στα παντελόνια τους απ’ ότι θα μπορέσουμε εμείς ποτέ να γίνουμε". Οι Tina Peel ωστόσο κατάφεραν να γίνουν η απόλυτη πανκ μπάντα που προσέβαλε ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. Όταν ο μάνατζέρ τους προσπάθησε να τους περάσει σε πιο εμπορικές κατευθύνσεις, η μπάντα αντεπιτέθηκε εγκαταλείποντας την προηγούμενη μορφή της και επιστρέφοντας ως “The Fuzztones.”

Rudi: "Λατρεύω το garage και την ψυχεδέλεια των 60s, είναι η μουσική με την οποία μεγάλωσα και έμαθα να παίζω. Αποφασίσαμε να κρατήσουμε τους Tina Peel εφόσον είχαν επιτυχία και ταυτόχρονα θα φτιάχναμε και μια δεύτερη μπάντα που θα έπαιζε πιο ψυχεδελικά πράγματα και θα ονομαζόταν the "Fabulous Fuzztones", και οι οποίοι άνοιγαν τις συναυλίες των Tina Peel!"

Προς έκπληξη όλων όμως, μετά το πρώτο live στο Hurrah, οι Fuzztones άρχισαν να αποδεικνύονται πολύ πιο αγαπητοί στο κοινό από τους Tina Peel, οπότε το παλιότερο σχήμα διαλύθηκε επι τόπου, το “Fabulous” αφαιρέθηκε από την ονομασία και οι Fuzztones όπως τους γνωρίσαμε αργότερα ήταν πλέον γεγονός.

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 1980, οι γκουρού του “Garage–Grunge” έκαναν το επίσημο ντεμπούτο τους στο Club 57 του East Village της Νέας Υόρκης, με ένα σόου γεμάτο topless go-go girls, ψυχεδελικά φώτα, δερμάτινα αξεσουάρ και κολάρα λαιμού με πραγματικά ανθρώπινα κόκαλα… Χρησιμοποιώντας κατά κόρον το fuzzbox (ένα πετάλι κιθάρας που είχαμε δει σε άπειρα 60’s groups για να πετύχουν παραμορφωμένους ψυχεδελικούς κιθαριστικούς ήχους), η μπάντα δημιούργησε ένα σκληρό, άγριο ήχο τον οποίο περιέγραφαν ως "Grunge." Στο πρώτο single τους, "Bad News Travels Fast," ο Elan Portnoy αναφέρεται ως "lead grunge" κιθαρίστας τουλάχιστον μια δεκαετία πριν την Grunge εισβολή του Seattle όπως την μάθαμε από τους Mother Love Bone, τους Green River και τους Nirvana!

Αυτό που διαχώρισε τη μπάντα από τους όμοιούς της ήταν ο τρόπος με τον οποίο πάντρευε το πανκ και την ψυχεδέλεια των 60’s με το πρώιμο Rock ’n’ Roll και τα blues, ως αφετηρία για να χτίσουν το δικό τους προσωπικό στυλ, αντί να προσπαθούν να μιμηθούν τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες. Σύντομα οι Fuzztones βρέθηκαν να περιοδεύουν την κεντροδυτική Αμερική ηχογραφώντας ταυτόχρονα το θανατηφόρο Leave Your Mind At Home LP, ένα από τα δυνατότερα live που χαράχτηκαν ποτέ σε βινύλιο και το οποίο άνοιξε το δρόμο και για την κυκλοφορία του κλασσικού πλέον πρώτου άλμπουμ τους, Lysergic Emanations, από την ABC του Λονδίνου.

Η δίμηνη περιοδεία ως support σχήμα στους θρυλικούς The Damned, καθώς και κάποιες headlining εμφανίσεις που ακολούθησαν έκαναν τους Fuzztones το πρώτο σχήμα “αναβίωσης των 60’s” που πάτησε το πόδι του στην Ευρώπη. Οι αντιδράσεις του κοινού ήταν ενδεικτικές του τι θα επακολουθούσε στην καριέρα τους. Στις συναυλίες επικρατούσε ένα χάος με τα μπουκάλια να πέφτουν βροχή κατά τη διάρκεια του κάθε live ενώ δεν έλειπαν και περιστατικά πραγματικής βίας όπως αυτό σε μια συναυλία στη Λυών όπου ένας οπαδός πυροβόλησε τον Rudi εν ψυχρώ στη σκηνή ή στο Avenue του Λονδίνου όπου κάποιος άλλος χτύπησε μέχρι λιποθυμίας την Deb Ο’ Nair.

Στο μεταξύ το Lysergic Emanations έφτασε αισίως ως το Νο.2 των charts πουλώντας πάνω από 30,000 αντίτυπα, ενώ όλο και περισσότεροι οπαδοί προσηλυτίζονταν στην “Fuzzmania” δημιουργώντας την αφορμή για δεκάδες άρθρα και συνεντεύξεις σε περιοδικά που προσπαθούσαν να εξηγήσουν το νέο φαινόμενο.

Μολονότι όμως όλα στο εξωτερικό έδειχναν να βαίνουν καλώς, στο εσωτερικό, η μπάντα κλυδωνιζόταν από δραματικές ταραχές. Ο Rudi είχε εμπλακεί σε μια κρυφή σχέση με την κοπέλα του κιθαρίστα Elan Portnoy με αποτέλεσμα να αποξενωθούν τόσο αυτός όσο και η Deb O’ Nair - επίσης πρώην σχέση του Rudi – από το συγκρότημα. O Elan και η Ira εγκατέλειψαν την μπάντα λίγο μετά από αυτό, ενώ η Deb ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο έφτιαξε μαζί με τη Wendy Wild τη δική της αυστηρώς γυναικεία psychedelic polka μπάντα, τις Das Furlines. Ο Rudi και ο Michael Jay έψαχναν πιθανούς αντικαταστάτες για πάνω από ένα χρόνο (μέχρι και ο Marky Ramone είχε περάσει οντισιόν για πιθανή συμμετοχή στη μπάντα) χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία, με αποτέλεσμα η μπάντα να διαλυθεί.

Το 1987 ο Rudi αποφασίζει να μετακομίσει μόνιμα στο Λος Άντζελες και - αφήνοντας πίσω του τον Micheal Jay που επέλεξε να μην ακολουθήσει - να αναγεννήσει τους Fuzztones από τις στάχτες τους. Η ειρωνία της υπόθεσης ήταν ότι η νέα σύνθεση της μπάντας αποτελούνταν κυρίως από Νεο Υορκέζους! Ο κιθαρίστας Jordan Tarlow (Outta Place, Morlochs) και ο μπασίστας John Carlucci (The Speedies) ήταν παλιοί φίλοι του Rudi από το ένδοξο παρελθόν στη Νέα Υόρκη, ενώ στο σχήμα σύντομα προστέθηκε και ο οργανίστας Jason Savall και έτσι οι Fuzztones άρχισαν να ετοιμάζουν το υλικό για μια νέα αρχή.

Σχεδόν παράλληλα με τις πρώτες πρόβες του συγκροτήματος έφτασαν και τα καλά νέα: Μια πρόταση για μια τρίμηνη περιοδεία στην Ευρώπη για την προώθηση του δίσκου Live in Europe του 1985 που είχε στο μεταξύ αρχίσει να σημειώνει κάποιες αξιόλογες πωλήσεις. Η πρεμιέρα αυτής της περιοδείας είχε κανονιστεί για το θρυλικό Paradisio Club του Άμστερνταμ, μπροστά σε 1500 ξετρελαμένους οπαδούς και ήταν η πρώτη φορά που η μπάντα άρχισε να συνειδητοποιεί ότι στο μυαλό του κοινού είχε πάρει πια μια καλτ διάσταση.

Κάθε μέλος της μπάντας έκανε το δικό του σόου πάνω στη σκηνή με αποτέλεσμα η κάθε εμφάνιση των Fuzztones να μετατρέπεται σε πάρτυ 5 τρελών που προσπαθούσαν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον! Κατά τη διάρκεια των τραγουδιών ο Rudi πηδούσε κάτω στο κοινό και ορμούσε στο θηλυκό πληθυσμό που τον αποθέωνε, ενώ ήταν σύνηθες για τα live τους να ανεβαίνουν κοπέλες πάνω στη σκηνή και να κάνουν striptease.

Στο μεταξύ ο καλλιτεχνικός έλεγχος του σχήματος είχε μοιραστεί ανάμεσα στο Rudi που επέμενε να κρατήσει τον σκληρό, επιθετικό γκαράζ ήχο τους και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας που ήθελαν να διερευνήσουν πιο εμπορικές κατευθύνσεις. Έτσι οι Fuzztones άρχισαν να αναζητούν έναν παραγωγό που θα καταλάβαινε τις αρχικές τους ρίζες, αλλά θα μπορούσε να προσαρμόσει ταυτόχρονα το νέο τους υλικό στα ακούσματα του κοινού των 90’s. Ο μάγος αυτός τελικά αποδείχτηκε πως ήταν ο θρυλικός παραγωγός Shel Talmy, που είχε αποτραβηχτεί μεν από τα μουσικά δρώμενα αλλά οι προηγούμενες δουλειές του με τους Who, τους Kinks, και τους Creation έδειχναν ότι είχε αναμφίβολα αντέξει στο τεστ του χρόνου.

Παρά τις εξαιρετικές ικανότητές του πάντως, ο Talmy τελικά δεν κατάφερε παρά να αναλάβει το ρόλο του διαιτητή ανάμεσα στα αντικρουόμενα μουσικά οράματα των Jordan και Rudi. Έτσι το In Heat (1990) που προέκυψε από τη συνεργασία αυτή, αν και συγκέντρωνε για πρώτη φορά όλες τις αγαπημένες μελωδίες των Fuzztones σε ένα δίσκο, δεν αποτελούσε ωστόσο αντιπροσωπευτικό δείγμα των δυνατοτήτων της μπάντας.

Το συγκρότημα συνέχισε μια ακόμα εκτενή περιοδεία στην Ευρώπη την ίδια στιγμή που στην Αμερική, πρώην μέλη της μπάντας, ανάμεσά τους και οι Jordan, Jason και John, δημιουργούσαν τον αντίποδα τους σχήματος με τον τίτλο Phuzztones. Η αντίδραση του Rudi μόλις το έμαθε ήταν δραστική και άμεση. Την ημέρα που οι Phuzztones είχαν κλείσει το σκηνικό τους ντεμπούτο στο Hollywood, οι Fuzztones έσπευσαν να ανακοινώσουν μια εμφάνιση την ίδια μέρα και ώρα σε κοντινό club, αφήνοντας λίγα περιθώρια για το ποιος ήταν ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Οι Phuzztones αμέσως μετά από αυτή την παρθενική εμφάνιση διαλύθηκαν και οι Fuzztones μπήκαν στο στούντιο για να ετοιμάσουν την καινούργια τους δουλειά “ Braindrops” για την Music Maniac.

Ο Rudi έπεισε δύο παιδικά του είδωλα, τον Arthur Lee των Love και τον Sean Bonniwell των Music Machine, να συμμετέχουν ως guests σε κομμάτια του δίσκου αλλά και σε κάποιες live εμφανίσεις όπου ο Arthur Lee έδινε τη δική του εκτέλεσε του "7 and 7 Is" και οι ανανεωμένοι Music Machine του Sean έκαναν ένα διπλό headlining show με τους Fuzztones στο Coconut Teazer. Στο μεταξύ στη σύνθεση της μπάντας είχε προστεθεί και ο οργανίστας Jake Cavaliere (πρώην μέλος των The Witchdoctors).

Στις αρχές τις δεκαετίας του ‘90 η κατάρα των Fuzztones χτυπάει ξανά και το συγκρότημα διαλύεται για ακόμα μια φορά. Με την επιστροφή τους στο Λος Άντζελες ηχογραφούν το άλμπουμ Monster A Go-Go, τιμώντας μια προηγούμενη δισκογραφική τους δέσμευση με την Skyclad/Skreamin’ Skull Records, και παίζουν το τελευταίο τους σόου στο Club Lingerie του Χόλλυγουντ στις 11 Ιουνίου του 1992.

Η επιρροή των Fuzztones στις επερχόμενες ροκ μπάντες που ακολούθησαν είναι εμφανείς μέχρι και σήμερα από τους Ramones και τους Inspiral Carpets μέχρι τις Hole. Το συγκρότημα είχε επανεφεύρει ένα μουσικό στυλ το οποίο στην πραγματικότητα υπήρξε μόνο για δύο χρόνια και τελικά κατάφεραν να το συντηρήσουν ζωντανό για δεκατρία χρόνια όσο και η καριέρα τους.

Και τώρα με την πρόσφατη επανασύνδεσή τους μετά από δέκα χρόνια και την κυκλοφορία του καινούργιου τους άλμπουμ “Salt For Zombies” μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα το διατηρήσουν για πολλά χρόνια ακόμα…

Atraktos.Net