 |
|
|
|
FUZZTONES - Θεσσαλονίκη
|
Εισαγωγή... Κώστας Παπασπυρόπουλος
Μια μέρα μετά τη συναυλία των Madrugada στην Υδρόγειο, εμφανίστηκαν στον ίδιο χώρο οι αμερικανοί Fuzztones. Το ότι βρήκα πιο εύκολα να παρκάρω έξω από το club φανερώνει αμέσως ότι υπήρχε λιγότερος κόσμος σε σχέση με τους νορβηγούς, πράγμα που αποδείχτηκε με την είσοδό μου. Οπότε, αυτά που μου είχε περιγράψει ο Κυριάκος Σκορδάς για τη συναυλία των Fuzztones στην Αθήνα με τα 1200 άτομα και το απίστευτο live, δεν θα πραγματοποιούνταν στην πόλη μας.
Εμείς πάντως είχαμε την τύχη να δούμε και πάλι τους Frantic V (όχι όμως και ο Χρήστος Αρβανιτίδης, που συνηθίζει να χάνει τις support εμφανίσεις!), το άξιο garage rock’n’roll συγκρότημα της πόλης μας που είχε την τύχη να ανοίξει τη συναυλία ενός από τα αγαπημένα του, φαντάζομαι, συγκροτήματα. Οι Frantic V αποδέχτηκαν την πρόκληση και πραγματοποίησαν μια πολύ συμπαθητική σαρανταπεντάλεπτη εμφάνιση, χωρίς να έχουν κάποιο ιδιαίτερο άγχος σχετικά με το γεγονός αυτό. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι έχουν ξαναπαίξει μαζί με τους Fuzztones και παλιότερα, όπως και αντίστοιχα με τους ? and the Mysterians. Ζέσταναν τον κόσμο με τις μουσικές τους, τον έκαναν να χορέψει και τον παρέδωσαν τελικά στα έμπειρα χέρια των νεοϋορκέζων Fuzztones. Εδώ αξίζει να προσθέσουμε ότι και μετά οι ίδιοι οι Fuzztones προσκάλεσαν επί σκηνής επίμονα τον Dr Organ στο "I never knew", που μας χάρισε και ένα ξεγυρισμένο γυρισματάκι.
Λίγο πριν αυτοί καταλάβουν τη σκηνή, ήρθε στην Υδρόγειο και ο κύριος Αρβανιτίδης, στον οποίο δίνω τον γραπτό λόγο για να σας ενημερώσει σχετικά με αυτή την εμφάνιση! Πάμε Χρήστο…
Πάμε ; που βρε Κώστα ;
Ασε εμένα να περιμένω εδώ ! Άλλωστε ο Rudi το δήλωσε ότι σύντομα θα ξανάρθουν (mp3). Μπορεί να άργησαν να βγούνε στη σκηνή αλλά όταν το αποφάσισαν το έκαναν με έναν τρόπο ΜΟΝΑΔΙΚΟ.
Ο Batlord με τον τόσο δικό του τρόπο (mp3) έδωσε έναν μικρό κιθαριστικό πρόλογο με ήχους που θύμιζαν Electric Prunes αν και ήταν το "blues’ s theme" του D Allan , και με ανυπομονησία θύτη απέναντι στο θύμα ταλαιπώρησε τις χορδές για την είσοδο τουRudi στη σκηνή.
Θαρρείς και βαριότανε η μας έκανε χάρη που ήταν εκεί στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα. Μας κοίταξε πίσω από τα μαύρα του γυαλιά. ΚΑΙ ! Το show είχε μόλλις αρχίσει. Οι Batlord, Hammond, και ο new-comer αντικαταστάτης of Kunsten (call me VAMOS - Ramos) με ζεστά σώματα και ψυχές πλαισίωσαν τον Rudi στο πρώτο του ξέσπασμα “Leave Your Mind at Home”. Το κοινό (εγώ δηλαδή, αφού νομίζω ότι αυτή η συναυλία ήταν μόνο για μένα) δεν πρόλαβε καν να εγκλιματιστεί με τη μία από τις μοναδικές ζωντανές ακόμη garage μπάντες του ηλιακού μας συστήματος. Τη μπάντα που και οι ίδιοι λένε ότι είναι σε Θεική αποστολή για τη διάδωση / δίασωση του psychedelic / garage rock (mp3).
Εσκεμμένα δεν ανέφερα ακόμη τη παρουσία της Deb O’Nair επι σκηνής αφού θα της άξιζε το δικό της κείμενο. Η κυρά των Fuzztones από την εποχή των Tina Peel αφότου ξαναεντάχθηκε στις τάξεις των Fuzztones το 2001 (λίγοι ήταν οι τυχεροί που τους χάρηκαν τότε στην Αθήνα) δεν είχε καμμία διάθεση να πείσει για το ποια είναι. Κι όμως όλα γύρω της ούρλιαζαν (mp3) ότι συνεχίζει να είναι το κοριτσάκι που στα τέλη των 70ies μετακόμησε στη Νέα Υόρκη με σκοπό να αλλάξει για πάντα .
Σε συνεχή κίνηση με το δάκτυλα να συναγωνίζονται τους ρυθμούς των Βatlord / Hammond, και με προφανή διάθεση για αυτοσαρκασμό κατάφερε για ακόμη μια φορά αφήσει πίσω της ερωτευμένους οπαδούς. Πάγωσε δε το κοινό όταν είδε τον Rudi να τις ξεκουμπώνει τη μπλούζα ! Εις μάτην . Η μπλούζα έμεινε στη θέση της μέχρι το τέλος.
Ξαναγυρνώντας στο ηχητικό ντοκουμέντο όμως ωφείλω να γράψω ότι μετά από 22 χρόνια ύπαρξης, τουλάχιστο με αυτό το όνομα, η μπάντα γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει ο ακροατή για να “φύγει”. Mε τραγούδια απο τα πρώιμα “In Heat”και “Lysergic Emanations”, αλλά κι από το ολόφρεσκο “Salt For Zombies (mp3)”, και με μία καθ όλα χορταστική επανενφάνιση (ανκορ ή encore στα ελληνικά) φρόντισαν ιδρώσουν και τον τελευταίο καναπεδάκια Αρβανιτίδη που τους χάζευε στις πίσω σειρές. Καθόλου τυχαία δεν τελείωσαν όλα τα μπλουζάκια που πουλούσαν (πλην ενός που μάλλον το προόριζαν για τον Godgilla ) μιας και η μεγάλη πλειοψηφία του κοινού είχε απο καιρό σβήσει τα –αντα της κεράκια και , που να βγαίνεις ιδρωμένος στον γαμόκαιρο.
Τελείωνοντας να γράψω κάτι που κάποιοι παρεβρισκόμενοι υποψιάστηκαν αλλά δεν ήταν σίγουροι. Ναι η κιθάρα που κρατούσε ο Rudi ήταν αυτή του μακαρίτη του Byron Gregory των Cramps (mp3).
Να είμαστε καλοί
Χρήστος Αρβανιτίδης |
Live
