ANTIFOLK VOL.1 VARIOUS - ANTIFOLK VOL.1 ROUGH TRADE RECORDS/Hitch-Hyke 17/4/2003

Το Antifolk ξεκίνησε σαν ένα είδος κινήματος από ένα χώρο, κάτι σαν pub, το The Fort. Σταδιακά, αυτή η ιδέα εξαπλώθηκε και άρχισε να στεγάζεται και σε άλλα clubs όπως το Chameleon και το Tramps. Τα τελευταία τρία χρόνια συναντάται στο Sildewalk cafι. Η συλλογή Antifolk vol.1 είναι τα αποτελέσματα αυτού του κινήματος! Η ιδέα αυτής της συλλογής και η επιλογή των κομματιών ήρθε από την Kimya Dawson και τον Adam Green των Moldy Peaches.

Είκοσι τραγούδια ιδιαίτερα και πολύ διαφορετικά από τα συνηθισμένα, που σε γενικές γραμμές κινούνται στο χώρο της folk μουσικής. Σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου συνοδεύονται από μια ακουστική κιθάρα και ελάχιστα είναι αυτά που συνοδεύονται από πλήρη μπάντα. Άρα, ο τίτλος Antifolk είναι παραπλανητικός, τουλάχιστο αναφορικά με τη μουσική του δίσκου. Το πρώτο συνθετικό όμως anti είναι το πλέον χαρακτηριστικό για τους καλλιτέχνες αυτού του CD. Punkers ως προς την όψη και με μια έντονη τάση αντίδρασης! Μαλλιά με έντονα χρώματα( που φωσφορίζουν τη νύχτα), εκκεντρικό ντύσιμο (σαν να έχεις πάρει μέρος σε σκυλοκαβγά ) και φυσικά περίεργες καλλιτεχνικές ανησυχίες! Οι διάφορες επιρροές τους από 60’ s, οι- κατά το πλείστον- βραχνές φωνές χωρίς ίχνος μελωδικότητας και οι αρκετές άθλιες ερμηνείες είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του δίσκου. Αρκετά κομμάτια –ίσως και τα περισσότερα- είναι θεωρητικά σατυρικά, όπως το Whitney Houston του Rick Shapird. Αλλά, αν δεν έχεις το κρύο τους χιούμορ, ούτε με προσπάθεια δεν γελάς!Η έκπληξη αυτού του δίσκου είναι κάποια κομμάτια που ξεχωρίσουν, όπως το Gone Gone του Grey Revell και το Falling της Patsy Grace. Δυο κομμάτια μελωδικά, δύο ερμηνείες που από την πρώτη κιόλας ακρόαση κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Πέρα από αυτά, κάποια ακόμα συμπαθητικά κομμάτια είναι το Tramp Star του Brian Piltin,το Monte Carlo της Diane Duck και τέλος το I’ m fine από την Kimya Dowson. Είναι αρκετά άδικο για αυτά τα κομμάτια να είναι στον ίδιο δίσκο με τα υπόλοιπα διότι η αξία τους μειώνεται σε μεγάλο βαθμό από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου και αυτό δεν είναι και ό,τι καλύτερο φυσικά!

Οι πιθανότητες ακρόασης αυτού του δίσκου στο σύνολό του είναι ελάχιστες! Το μαγικό κουμπάκι που προχωράει στο επόμενο κομμάτι δεν υπάρχουν και πολλές πιθανότητες να μην το πατήσεις! Τα λίγα κομμάτια που ξεχωρίζουν ακούγονται σαν μικρές οάσεις στον αρκετά μονότονο ήχο του δίσκου. Δεν σώζουν όμως σε καμία περίπτωση την όλη κατάσταση. Ίσως εγώ απλά να μην είμαι αρκετά εξοικειωμένη με αυτό τον ήχο και να μου ακούγεται κάπως παράξενος. Ίσως όλοι οι καλλιτέχνες του δίσκου, να είναι οι καλλιτέχνες του μέλλοντος! Ίσως όμως, οι “Antifolk” να είναι και λίγο anti- αισθητικοί.

Μαρία Τσιγγινάρη