TRUST NO ONE DAVE NAVARRO CAPITOL / EMI 4/11/2001

Η ιστορία είναι άλλοτε σύμμαχος, και άλλοτε σε αγχώνει ώστε να φανείς αντάξιος της ιστορίας σου. Για παράδειγμα οι νεοέλληνες και η αρχαία Ελλάδα, ή ο DAVE NAVARRO και οι προηγούμενες άπαικτες θητείες του.

Την σήμερον όμως ημέρα, άλλοι προσπαθούν να αποτινάξουν το παρελθόν και να λειτουργήσουν αγχωλυτικά. Στις πλείστες περιπτώσεις το παρελθόν είναι παρόν, το μουσικό ύφος του DAVE NAVARRO δεν αφήνει κανένα περιθώριο να μην λειτουργήσεις συγκριτικά και να αναλογιστείς τι έκανε άψογα παλιά με Janes Addiction, Red Hot Chilli Peppers. Αν όμως μπορείς να ξεφύγεις από αυτό το κλισέ και να κρίνεις τη νέα αυτή δουλειά θα εντοπίζεις πάμπολλα όμορφα στοιχεία. Αν θες να είσαι συγκριτικός τύπος κάνε τη σύγκριση με την ποιότητα των δουλειών του Frusciante ή τον πρόσφατο δίσκο του Perry Farrel. Και θα δεις ότι ο DAVE NAVARRO είναι επίσης καλός.

Επομένως δεν περιμένεις εκπλήξεις, καθώς το past is present, άλλά ελπίζεις σε κάτι. Δικαίως φίλε ακροατή και φίλη ακροάτρια. Διότι τέτοιοι μουσικοί, βγαλμένοι από το μετερίζι της σύγχρονης αμερικάνικης ροκ μουσικής δημιουργούν πάνω από όλα.

Κάνουν περιέργες αναζητήσεις στο πολύ σπουδαίο venus in furs, όπου η γούνα είναι το background αυτού του κομματιού, με μια κιθάρα να ψελλίζει, μια οργή φωνής που και που να ξεχειλίζει, αλλά και κάποιοι σκόρπιοι ήχοι στα drums, αλλά και δεκάδες ηλεκτρικοί ήχοι από ενισχυτές, computers, fuzzy υλικά που δομούν ένα κομμάτι όντως δύσκολο.

Υπάρχουν βέβαια και απλές αμερικάνικες rock μπαλάντες, απόλυτα προβλέψιμες και φιλικές προς χρήση και ακρόαση (slow motion sickness, τον σχετικό κράχτη rexall, και το avoiding the angel), χωρίς βέβαια να λείπουν τα ξεσπάσματα. Η παρουσία ηλεκτρονικών μηχανών (πες το programming, keyboards) στο hungry δεν θα αφήσει νηστικό αρκούδι, καθώς πολλοί θα χόρευαν άνετα με τούτο το κομμάτι, με το πολύ καλό κατέβασμα. Παρόμοια ηλεκτρονική υποβοήθηση, σίγουρα επιλογή των παραγωγών, και στο sunny day που κινείται σε πιο κλασικές φόρμες. Το κλασικό είναι ανεκτό έως ένα σημείο, και από αυτό περνά συνεχώς ο DAVE NAVARRO με τέτοια άνεση που κάνουν τα νεοεμφανιζόμενα συγκροτήματα. Αλλά είναι γεγονός ότι περιμένεις μια τέτοια φυσιογνωμία να σε ξεναγούσε και σε καινούρια μονοπάτια. Τα ριφς και τα σκληρά μικρά ξεπετάγματα του mourning son είναι ολίγον κλισέ.

Μετά λοιπόν από το όντως ξεχωριστό venus in furs (που θα έπρεπε να πούμε ότι πνευματικά ανήκει στον Lou Reed που το πρωτοέγραψε), υπάρχει μια πλειάδα απλώς καλών τραγουδιών και υπάρχει και μια 3άδα κομματιών (very little daylight, everything, και το πιο σκληρό not for nothing) που θα ευχόμασταν εκεί να είναι το στίγμα των μετέπειτα δουλειών του DAVE NAVARRO. Με φαντασία, πιο εκφραστικά φωνητικά, πιο πρωταγωνιστικές κιθάρες σαν του not for nothing, πιο επιθετικές αναλαμπές σαν τον ρυθμό του everything, αν και πιθανόν το sample από ένα κομμάτι της Diamanta Galas που υπάρχει εντός του να το σηκώνει τόσο ως αξία.

Κυριάκος Σκορδάς