Επιτέλους μετά από αρκετά χρόνια οι Bokomolech (και όχι Bocomolech όπως λανθασμένα έγραφε η αφίσα) ήρθανε για να παίξουνε στη Θεσσαλονίκη. Το Meeting Point ήτανε στο Club του Μύλου και αρκετοί ήταν οι φίλοι τους που τους τιμήσανε με την παρουσία τους.

Την ατμόσφαιρα αναλάβανε να ζεστάνουνε οι Aleph, ένα εξαμελές σχήμα από τη Θεσσαλονίκη. Από εκεί φάνηκε ήδη ότι ο ήχος εκείνη την βραδιά δεν ήτανε και ότι καλύτερο, καθώς όλα ακουγότανε πολύ μπουκωμένα και τα μπάσα είχανε την τιμητική τους. Παρ’  όλα αυτά οι Aleph για σαράντα και λεπτά μας παρουσιάσανε τα κομμάτια τους, όμορφα pop-rock τραγούδια, λίγο απλοϊκά αλλά με όμορφες μελωδίες και γυναικεία φωνητικά, τα οποία όμως δεν πολυακουγότανε λόγω του προβληματικού ήχου.

Με την άνοδο των Bokomolech στην σκηνή ελπίζαμε ότι θα υπήρχε κάποια βελτίωση στον ήχο, αλλά δυστυχώς τίποτα. Απλά τον συνηθίσαμε σιγά σιγά (οι περισσότεροι τουλάχιστον) και μπορέσαμε να απολαύσουμε την συναυλία. Ο Δημήτρης Ιωάννου τραγούδησε τις ιστορίες του με φωνή και σώμα (ίσως ένας από τους πιο υπερκινητικούς Έλληνες τραγουδιστές) ενώ που και που αναλάμβανε να συμπληρώσει και τον drummer στα πιατίνια.

Το σετ τους ήτανε φυσικά διανθισμένο από ολους τους δίσκους τους και φυσικά δεν παραλείψανε να παίξουνε και νέα κομμάτια. Ειδικά δυο από αυτά που ήτανε instrumental, καταλήξανε σε ένα τέτοιο κιθαριστικό ογκόηχο που όμοιο του μόνο στους Mogwai θα ακούσουμε (φτάσανε οι μέρες). Αλλά οι νέα του κυκλφορία μάλλον θα πάει για μετά το καλοκαίρι.

Όμως αν και στα κομμάτια αυτά οι Bokomolech είχανε διαολεμένη φόρμα, σε άλλα φαινότανε μάλλον σκουριασμένοι (μμμ.. ιδίως στο Slowburner). Έλλειψη πολλών προβών όπως είπανε και οι ίδιοι; Τέλως πάντων, τους το συγχωρούμε γιατί τα κομμάτια του Xero ήτανε δυναμίτες. Τι να πω τώρα, ότι θα έπρεπε να ζουν κάπου αλλου για να μπορούν να είναι αφιερωμένοι μόνο στη μουσική τους; Ας μην αρχίσουμε τις γκρίνιες.

Η ανταλλαγή ενέργειας ανάμεσα στο κοινο και τους Bokomolech ήτανε επιτυχημένη και ας μην μας χαρίσανε δεύτερο encore. Απογοητεύτηκα που δεν άκουσα το Last Weak, το Dove όμως με αναπλήρωσε με τον καλύτερο τρόπο. Και αν παίζανε και τρεις αντί για δυο ώρες δεν νομίζω να είχε κανένας πρόβλημα. Εκτός από τα αυτιά μας ίσως.

Γιώργος Γoργογέτας