ENDED UP A STRANGER THE WALKABOUTS Glitterhouse / Hitch Hyke 29/10/2001

Το σημείωμα αυτό δεν πρόκειται να είναι τόσο αντικειμενικό, όσο επιβάλλεται να είναι. Είναι αγαπημένο συγκρότημα οι Walkabouts, βλέπετε. Εδώ και πολλά χρόνια τα άλμπουμ τους κατέχουν περίοπτη θέση στη δισκοθήκη μου. Είναι τα πρώτα που επιλέγω συνήθως σε στιγμές που θέλω να ακούσω αγαπημένες μουσικές. Είναι το συγκρότημα που με έχει μαγέψει κατά καιρούς περισσότερο από κάθε άλλο μουσικό σχήμα.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, φαινομενικά διέρχονται μια ύφεση. Μετά το Devil´s Road δεν κυκλοφόρησαν κάτι τόσο προκλητικά όμορφο. Ποιος όμως μπορεί να αρνηθεί ότι τα Nighttown, Train Leaves At 8 και ειδικά το Trail Of Stars ήταν ωραίοι δίσκοι; Η φαινομενική αυτή ύφεση ίσως να οφείλεται περισσότερο στη συνειδητή επιλογή του συγκροτήματος να κυκλοφορεί τόσο συχνά καινούριους δίσκους. Στην επιλογή των ηγετικών στελεχών τους να δημιουργούν και ως Chris & Carla. Στην απόφαση τους Chris Eckman να κυκλοφορήσει και αποκλειστικά προσωπικό δίσκο. Πόσα αποθέματα εκπληκτικής έμπνευσης μπορούν να έχουν;

Το πιο μεμπτό σημείο του συγκροτήματος στα χρόνια μετά το Devil´s Road μπορεί να θεωρηθεί η εμμονή τους να ασχοληθούν με τόσο μελαγχολική μουσική. Να Tinderstickίσουν τόσο πολύ στα τελευταία τους άλμπουμ. Να καταπιαστούν με συμφωνικές ορχήστρες και εκλεπτυσμένες ενορχηστρώσεις, πράγματα που έδειχναν ότι δεν τους ταίριαζαν απόλυτα. Αφησαν πίσω τους τις αληθινά δυναμικές τους συνθέσεις, την ικανότητά τους να δημιουργούν τόσο καλά ροκ τραγούδια. Κι αυτό έκανε τα άλμπουμ τους πιο δύσκολα, ίσως και λίγο μονότονα.

Ακούω εδώ και μερικές μέρες το νέο πόνημα του συγκροτήματος από το Seattle. Και επιτέλους: όλα αυτά έχουν αλλάξει. Οι Walkabouts επιλέγουν έναν διαφορετικό δρόμο. Αρκούνται στις απλές συνθέσεις, στις λιτές ενορχηστρώσεις και δίνουν ρυθμό στα τραγούδια τους. Φτιάχνουν ένα άλμπουμ φωτεινό και συνάμα χαρούμενο. Αποδεικνύουν ότι ακόμα η έμπνευση δεν τους έχει εγκαταλείψει και πως μπορούν να συνεχίζουν να μας προσφέρουν διαμάντια. Το άλμπουμ ξεκινάει με το Lazarus Heart, ένα κομμάτι στο οποίο κυριαρχούν τα βιολιά και οι κιθάρες, αλλά και η ζεστή και αγέραστη φωνή της Carla Torgerson. Ένα όμορφο pop κομμάτι, που δίνει την πρώτη γεύση για το τι θα επακολουθήσει. Και όντως δεν απογοητευόμαστε καθόλου. Το Radiant, αλλά και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια είναι ίσως το ωραιότερα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια από το συγκρότημα. Η φωνή της Carla εναλλάσσεται με τη φωνή του Chris σε σωστή, όπως πάντα, αναλογία. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στον Glenn Slater, αυτόν τον ακούραστο συνεργάτη των Walkabouts, με τις ωραίες πάντα εμπνεύσεις στα keyboards, για το καταπληκτικό ορχηστρικό κομμάτι με τον τίτλο Mary Edwards.

Στην παραγωγή αυτή τη φορά συμμετέχει και ο Larry Crane, εκτός των ίδιων και του Phil Brown, στον οποίο χρεώνω την αποδέσμευση του συγκροτήματος από τον κρυστάλλινο ήχο που χαρακτήριζε τους τελευταίους δίσκους. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο βρώμικα και αυτό είναι θετικό για τους αμερικανούς φίλους μας. Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνθέτουν ίσως τον καλύτερο Walkabouts δίσκο των τελευταίων 5 χρόνων. Ένας δίσκος όμορφος από το πρώτο έως το δεκατοτρίτο κομμάτι.

Η επιστροφή, λοιπόν, του συγκροτήματος από το μακρινό Seattle κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη. Το Ended Up A Stranger είναι ο δίσκος που θα κάνει την Glitterhouse Records υπερήφανη που διατηρεί στις τάξεις της και υποστηρίζει όλα αυτά τα χρόνια αυτούς τους εξαίσιους μουσικούς. Είναι ο δίσκος που θα κάνει την Virgin Germany να ξανασκεφτεί τους λόγους που δεν εμπιστεύτηκε παραπάνω αυτή τη μπάντα. Είναι το άλμπουμ που θα μας κάνει να αφήσουμε στην άκρη και πάλι τα υπόλοιπα CD της δισκοθήκης μας για πολύ καιρό. Τους ευχαριστούμε.

Κώστας Παπασπυρόπουλος