ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΕΛΙ 16/4/2003

9:00 Δευτέρα πρωί. Καθώς ετοιμαζόμουν για το πρωινό ταξίδι μου στη δουλειά, ξαφνικά διαπίστωσα ότι είχα ξεμείνει από βιβλία, γεγονός που θα με ανάγκαζε να χαζεύω αντί για φανταστικά, πραγματικά πρόσωπα και αντιδράσεις. Παράλληλα, οι διάφορες σκέψεις που θα έκανε η πιο ξύπνια πλευρά του εαυτού μου με άγχωναν λιγουλάκι, μιας και έπρεπε αναπόφευκτα να αντιμετωπίσω τις ερωτήσεις που θα μου έθετε. Κάτι "γιατί δεν έμενα στο κρεβάτι μου’’ άρχισαν ήδη να με καταβάλουν, πράγμα που ήταν ανεπίτρεπτο για Δευτέρα και μάλιστα για την ώρα που ήδη η μέρα κάλπαζε δυναμικά. Δεν είχα και πολλές επιλογές. Ή έπαιρνα την κατάσταση στα χέρια μου ή…’άντε γειά’

Αποφάσισα το πρώτο, με πρώτη κίνηση δυναμισμού την είσοδό μου σε ένα βιβλιοπωλείο. Η δεύτερη εντυπωσιακή κίνηση που έκανα (!!!) ήταν η σκέψη για αγορά βιβλίου της Πατρίσια Χάισμιθ. Γνωστή μου ήδη από τη σειρά του Ρίπλευ και τους Απρόσκλητους, με αυτήν την φοβερή της ικανότητα να σε κρατάει συνεχώς σε αγωνία, αγόρασα το Γυάλινο Κελί, το βιβλίο εκείνο της Χάισμιθ που εκδόθηκε τελευταία (2002) στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Άγρα. Ύστερα από λίγα 24ωρα εντατικού διαβάσματος (είχα θολώσει από την αγωνία και έπρεπε όπως-και-δήποτε να το τελειώσω) για έναν άντρα που κλείνεται στη φυλακή από δικαστική πλάνη κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:

Η Χάισμιθ έχει εκπληκτικό ταλέντο στο να κάνει τον αναγνώστη να θέλει να δει τι θα γίνει παρακάτω, όχι τόσο στην αλληλουχία των γεγονότων, αλλά στη σκέψη του ίδιου του ήρωα. Μια και το γράψιμό της επικεντρώνεται καθαρά στην ψυχολογία του εκάστοτε πρωταγωνιστή, οι συνεχείς μεταστροφές στην ψυχοσύνθεση και κατ΄ επέκταση νοοτροπία του, καθώς και στην συμπεριφορά και στις αντιδράσεις του είναι εκείνες που κορυφώνουν την αγωνία και το σασπένς. Χωρίς να υποβαθμίζεται η πλοκή, αυτή έρχεται και συμπληρώνει το ψυχογράφημα του πρωταγωνιστή με συναρπαστικές περιγραφές, ιδιαίτερα άγριες μερικές φορές, για τη ζωή στη φυλακή και για τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Το τέλος είναι συναρπαστικότατο τόσο με ψυχολογικές όσο και με σωματικές συνέπειες, πράγμα που σημαίνει ότι από μία μικρή έστω ταχυπαλμία δεν θα μπορείτε να γλιτώσετε, ιδιαίτερα μάλιστα στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου. 

Η μετάφραση του Ανδρέα Αποστολίδη είναι εκπληκτική, φοβερά προσεγμένη και ιδιαίτερα ρεαλιστική. Άλλωστε η πολύχρονη εμπειρία του στη μετάφραση αστυνομικών μυθιστορημάτων δεν θα μπορούσε να δώσει καλύτερα αποτελέσματα. Με δυο λόγια: το βιβλίο είναι καθηλωτικό σε σημείο που μόλις το τελειώνεις να θέλεις να το διαβάσεις ξανά από την αρχή! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Δέσποινα Καβουσανάκη      

Εξωτερικός Συνεργάτης