PASSAGE TO THE OTHER SIDE SEVEN WITCHES NOISE 20/4/2003

Αν θυμάστε, πάει δεν πάει κανας χρόνος από τότε που η στήλη είχε παρουσιάσει το προηγούμενο – τρίτο- άλμπουμ των Seven Witches του συμπαθούς Jack Frost των Savatage και της –τότε- παρέας του. Φέτος λοιπόν ξαναχτυπούν με έναν δίσκο που θα κάνει όλους τους ονειροπόλους του παλιομοδίτικου αμερικάνικου heavy metal να χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο!

Η παρέα των Seven Witches σ’αυτό το άλμπουμ αποτελείται από τους εξής μουσικούς James Rivera φωνητικά (άντε γεια…),Jack Frost κιθάρες, Joey Vera μπάσο (άντε γεια εις διπλούν) και Brian Graig τύμπανα. Όλοι ξέρατε πως οι Seven Witches παίζουν ακατέργαστο, παλιομοδίτικο, ογκώδες (με την Heavy και όχι Nu έννοια του όρου), τραχύ, επιθετικό Heavy Metal.. ΟΚ απλά σκεφτείτε πως θα ακούγονταν αυτά με πολύ καλύτερες συνθέσεις απ’ότι στο παρελθόν και με τον James Rivera (άντε γεια) πίσω απ το μικρόφωνο. Αυτός ακριβώς είναι ο δίσκος που έριξαν στην αγορά οι Seven Witches. Δεν λέω, ο Wade Black που τραγούδησε στο “Xiled ...” έχει φωνάρα, όμως απλά ακούστε τις ερμηνείες του Rivera (άντε γεια) για να δείτε γιατί αυτός ο τραγουδιστής θεωρείται κορυφή στο heavy metal. Δεν είναι μόνο το ότι φεύγει με χίλια και τραγουδάει ψηλά, είναι ο τρόπος και το δέος που προκαλεί η φωνή του, ένα χάρισμα που πολύ λίγοι τραγουδιστές έχουν (Tyrant, Adams, Halford και ελάχιστοι ακόμα..).

Οι συνθέσεις είναι γεροδεμένες, κάργα αμερικάνικες χωρίς ίχνος εξευρωπάισμου που επιχειρούν πολλοί συνάδελφοί τους, με τσαμπουκαλεμένα riff αφού ο Frost μπορεί να μην είναι μάγος της κιθάρας, όμως όντως έχει μια όμορφη επιθετικότητα στο παίξιμό του και βγάζει έναν εντελώς “στη μάπα”, priestικό ήχο που μ’αρέσει.Το μπάσο του Vera είναι εγγύηση για στοιβαρό rhythm section το οποίο συμπληρώνει το σύγχρονο παίξιμο του Graig στα τύμπανα.

Τι να πω, πρόκειται για έναν δίσκο που θα προσκυνήσουν οι οπαδοί του είδους, όπως προσκύνησα κι εγώ άλλωστε. Τώρα αν αρέσκεστε σε πιο μελωδικά και ψαγμένα πράγματα δεν ξέρω κατά πόσο θα σας αγγίξει το 80s αμερικάνικο αγνό μεταλλικό συναίσθημα που ξεχειλίζει σ’αυτό το album.Για τέλος θα ήθελα να προσθέσω πως το ομώνυμο κομμάτι που κλείνει τον δίσκο και είναι και η μοναδική μπαλαντοειδής στιγμή, είναι γραμμένο για τον αδελφό του Jack Frost που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο..

Κώστας Λιανίδης