ALL IS DREAM MERCURY REV V2 8/11/2001

Ολα είναι όνειρο. Πραγματικά, ο τίτλος του νέου άλμπουμ των Mercury Rev αποκαλύπτει πολλά για το περιεχόμενό του. Οι Νεοϋορκέζοι επιστρέφουν μετά από δύο χρόνια με μια δουλειά ανάλογη, ίσως και καλύτερη από την προηγούμενή τους. Αυτή τη φορά δεν υπήρξε πρόβλημα στην κυκλοφορία του δίσκου τους στη χώρα μας (θα θυμάστε ίσως, ότι το Deserters´ Songs άργησε να βρει εταιρία στην Ελλάδα και έτσι είχε δημιουργηθεί σχεδόν ένας μύθος για ένα καταπληκτικό άλμπουμ που το είχαν μόνο λίγοι στα χέρια τους), οπότε, τώρα μπορεί ο καθένας να ανακαλύψει αυτήν την πολύ όμορφη δουλειά.

Η αλήθεια είναι ότι αρχικά θεωρούσα πως τα φωνητικά των Mercury Rev χαλάνε τα τραγούδια τους. Όμως οι επανειλημμένες ακροάσεις του νέου τους άλμπουμ με έχουν πείσει για το αντίθετο. Για να είμαι ειλικρινής, μάλιστα, δεν μπορώ να φανταστώ πια αυτά τα κομμάτια με άλλη φωνή εκτός από αυτήν του Jonathan. Το All Is Dream ξεκινά δίνοντας την εντύπωση πως θα ακούσουμε κάποιο κλασικό έργο από μια συμφωνική ορχήστρα (η οποία είναι όντως παρούσα και συμμετέχει στα περισσότερα από τα τραγούδια). Παρόλα αυτά, στο ίδιο το εναρκτήριο κομμάτι, το The Dark Is Rising, ο Jonathan Donahue δίνει με τη φωνή του εκείνα τα στοιχεία που θα το κάνουν να ξεχωρίσει από ένα κλασικό έργο και να μπει στο χώρο της pop. Και μόνο από τον τίτλο του τραγουδιού καταλαβαίνετε φυσικά τις σκοτεινές διαθέσεις που υπάρχουν και αυτό επιβεβαιώνεται και με τα περισσότερα από τα υπόλοιπα κομμάτια. Από το εκπληκτικό Tides Of The Moon, το pop διαμαντάκι Nite And Fog, το ρομαντικό (παρά τον τίτλο του) Spiders And Flies αλλά και άλλα ακόμα. Φωτεινά σημεία του άλμπουμ, και με έντονα μάλιστα pop βρετανικές διαθέσεις, τα όμορφα Little Rhymes και A Drop In Time. Η μη αναφορά μου στα υπόλοιπα κομμάτια δεν σημαίνει ότι δεν είναι εξίσου καλά με τα προαναφερθέντα, αλλά καλύτερα μην σας κουράζω με τίτλους.

Το All Is Dream κινείται από άποψη παραγωγής στα μονοπάτια της ψυχεδελικής pop, με σαφέστατες επιρροές από τους Pink Floyd, φυσικά. Αλλά καταφέρνουν να δώσουν μια νέα πνοή στον συγκεκριμένο ήχο, φέρνοντάς τον στα δικά τους μέτρα. Τολμώ να πω ότι τα καταφέρνουν καλύτερα από τους συναδέλφους τους στον χώρο, τους Porcupine Tree (αν και τους τελευταίους τους συμπαθώ ιδιαίτερα).

Η πέμπτη, λοιπόν, δουλειά του συγκροτήματος από το Buffalo της Νέας Υόρκης (η οποία κυκλοφόρησε μάλιστα ανήμερα των βομβαρδισμών στο WTC) αποδεικνύει ότι το συγκρότημα διάγει περίοδο εξαιρετικής φόρμας και βγάζει μια από τις πιο ώριμες δουλειές του. Ευτυχώς, οι βομβαρδισμοί δεν πρόλαβαν να διαταράξουν την ηρεμία που μας προσφέρει αυτό το εξαιρετικό δισκάκι.

Κώστας Παπασπυρόπουλος