DEATH IN VEGAS - Thessaloniki 17/4/2003 Μύλος, Αποθήκη 23/4/2003

Για δεύτερη φορά στην πόλη μας οι Death In Vegas και παρά το ‘τσουχτερό’ εισητήριο ο κόσμος τους τίμησε και με το παραπάνω. Με την αποθήκη γεμάτη λοιπόν τα φώτα αρχίσανε να σβήνουνε και στην σκηνή ανέβηκε ο Richard Fearless για να μας προθερμάνει με τις ικανότητές του ως Dj. Το μονόωρο σετ του κινήθηκε σε αυστηρά electro techno μονοπάτια, αλλά η ποικιλία των κομματιών που έπαιξε κράτησε το ενδιαφέρον και την χορευτική μας διάθεση αμείωτα. Οι μετρονομημένοι ρυθμοί που σφυροκόπησαν τα σώματά μας ήτανε ότι χρειαζότανε για να θέσουν σε κίνηση τις άρρυθμες ημέρες που είχα περάσει.

Και πάνω που αρχίσαμε να κουραζόμαστε, οι καπνοί καθαρίσανε, τα φώτα ανάψανε και τα επτά άτομα που απαρτίζουν τους Death In Vegas live επί σκηνής κάνανε την εμφάνισή τους. Το ξεκίνημα έσκασε δυναμικά με το το Leather από το Scorpio Rising και συνέχισε ομοίως με το Girls. Δύο κιθάρες (ενίοτε και τρεις), μπάσο, drums, σύνθια και άλλα ηλεκτρονικά καλούδια συνετέλεσαν σε έναν ηχητικό χείμαρο που έκανε τα decibel να φτάσουν σε επίπεδο αεροδρόμιου. Μπορεί στους δίσκους τους οι Death In Vegas να ακούγονται κάπως υποτονικοί (έτσι μου φαίνεται εμένα τουλάχιστον), επι σκηνής όμως του δίνουν και καταλαβαίνει. Απίστευτη ένταση και ενέργεια. Απαιτώ έναν live δίσκο τώρα. Και παρόλο που στους δίσκους τους έχουνε τόσους guests για τα φωνητικά μέρη, στις συναυλίες τους δεν έχουνε κανέναν και μάλιστα καταφέρνουν να χρησιμοποιήσουνε το γεγονός αυτό υπέρ τους.

Εξαιρέσεις υπάρχουνε φυσικά, όπως στο ψυχεδελικό Help Yourself, όπου η ονειρική (και νυσταλέα λίγο) φωνή της Hope Sandoval ακούστηκε να τραγουδά από το πουθενά. Οι Death In Vegas μετατρέψανε όλα τους τα κομμάτια σε γραμμικά αυξανόμενους δυναμίτες, γεμάτα ξεσπάσματα και εκρήξεις. Ότι πρέπει δηλαδή για να βουίζουν τα αυτιά μας όλο το βράδυ. Και κάποιος από αυτούς είπε ότι δεν παίξανε και πολύ δυνατά. Δηλαδή αν παίζανε τι έπρεπε να κάνουνε;

Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας υπήρχανε φυσικά και κινούμενες εικόνες για να ντύνουνε τους ήχους, αρκετά καλαίσθητες και εμπνευσμένες (τουλάχιστον σε σχέση με άλλες μπάντες που προβάλλουν ότι να’ναι). Το χιτάκι τους Hands Around My Throat ακούστηκε τελευταίο στο encore και αποτελείωσε τις αντοχές μας με τον καλύτερο τρόπο. Άντε αρκετά με τους Death In Vegas. Φέρτε μας και τους Death In June τώρα.

Γιώργος Γoργογέτας