 |
|
|
|
21st Century Schizoid Band
|
Η μεγαλύτερη ίσως μπάντα του progressive rock (και χαλαρά η πιο υποτιμημένη) μας επισκέφτηκε εκείνο το μουντό Σάββατο και εμείς φροντίσαμε για άλλη μια φορά να είμαστε λίγοι! Μισή ώρα πριν αρχίσει η συναυλία η κατάσταση μέσα στο Ρόδον ήτανε τραγική: Μόλις 200 άτομα! Και μιλάμε για μία πόλη όπου έχει μαζευτεί στην κυριολεξία η μισή Ελλάδα.
Δηλαδή αναρωτιέμαι κάποιες φορές και λέω: Υπάρχει καλύτερο πράμα από το να ζεις σε μία πόλη όπου οι επιλογές σου σε ότι αφορά το rock και το heavy metal από άποψη metal club, συναυλιακών χώρων, διοργανώσεων συναυλιών, είναι τουλάχιστον αξιοπρεπείς σε σχέση με την ανυπαρξία της επαρχίας και αντί να τιμάς τις επιλογές σου αυτές τις φτύνεις κατάμουτρα; Δεν προσπαθώ να το παίξω έξυπνος απλά προσπαθώ να καταλάβω τι καλύτερο είχανε να κάνουνε ορισμένοι οι οποίοι μάλιστα το παίζουν και πολύ progressiv-άδες. Εκτός πια αν και ο Έλληνας rock και metal οπαδός δεν έχει καθόλου μουσική παιδεία οπότε πάω πάσο.
Μα θα μου πει κάποιος ότι ρε φίλε δεν ήρθανε οι King Crimson αλλά κάποια μέλη τους. Δεκτό από μέρους μου. Όταν όμως τα μέλη αυτά έχουνε λάβει μέρος στους πρώτους 3 και εκ των ιστορικότερων δίσκων του συνόλου του progressive (metal ή rock δεν έχει σημασία) τότε οφείλεις να παρευρεθείς έστω και αν λείπει ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς όλων των εποχών ο Robert Fripp (όλοι μου λένε ότι τον θυμίζω -John Petrucci σε συνέντευξή του το 1999).
Ώρα 22:15 λοιπόν και ενώ στο Ρόδον έχουνε μαζευτεί με το ζόρι 400 άτομα οι 5 μουσικοί ανεβαίνουν στη σκηνή χωρίς πολλά-πολλά κόλπα και εφέ. Ξεκινάνε έχοντας πολύ καλό ήχο με το «Ladies of the road» αν θυμάμαι καλά. Μιλάμε για 5 μουσικούς άψογους που δεν χόρταινες να τους βλέπεις παρότι οι 4 από αυτούς έχουνε την ηλικία των μπαμπάδων μας.5 μουσικοί οι οποίοι δεν είναι τίποτα Vai από πλευράς τεχνικής αλλά έχουνε μουσικότητα έχουνε συναίσθημα στο παίξιμό τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ian McDonald. Και τι δεν έπαιξε ο άνθρωπος εκείνη τη βραδιά. Σαξόφωνο, φλάουτο ενώ έδωσε ρέστα και στα πλήκτρα.Μιλάμε για έναν από τους πιο ολοκληρωμένους μουσικούς που εγώ προσωπικά έχει τύχει να δω live και νιώθω πολύ τυχερός για αυτό. Στην απέναντι γωνία ο Mel Collins έδωσε και αυτός ρέστα στο alto και στο tenor σαξόφωνο όπως και σε λίγα πλήκτρα που έπαιξε.
Ο μόνος ίσως που δεν με εντυπωσίασε πολύ ήτανε ο Ian Wallace ο drummer. Εντυπωσιακοί ήτανε επίσης ο μπασίστας ο Peter Giles (η μουσικότητα που λέγαμε πριν) όπως επίσης μάτια έβγαλε και ο φοβερός Jacko Jakszyk (με το μαλλί α-λά Βασίλη Χατζηπαναγή) στην κιθάρα και στα φωνητικά. Δεν είναι βέβαια και ότι πιο εύκολο να παίζεις τα μέρη του Fripp και να τραγουδάς μην τρελαθούμε κιόλας.«Epitaph» “I talk to the wind» «Formentura lady», «Cat Food», “In the court of the crimson king», “If I was»(από το solo album του Ian MC Donald το οποίο προλόγισε στα ελληνικά ο Jakszyk και κατάχειροκροτήθηκε από τον κόσμο) «Let there be light» (επίσης από το solo του McDonald) ήτανε μερικά ακόμη από τα κομμάτια που παίξανε οι 21st κατά την κανονική διάρκεια του set τους ενώ στο encore ακούστηκε μία διασκευή στους Beatles και το ανυπέρβλητο «21st Century Schizoid Man» που ξεσήκωσε το κοινό πριν η μπάντα μας αποχαιρετήσει οριστικά στις 23:35 μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά περίπου.
Το κοινό σίγουρα ευχαριστήθηκε τη συναυλία και ανάμεσα σε αυτούς και ο φίλος μου ο Κώστας από το Ηράκλειο ο οποίος έκανε 9 ώρες ταξίδι για να τους δει άσχετα αν σε κάποια σημεία οι εκτελέσεις κάποιων κομματιών έχαναν τεχνικά, το συναίσθημα όμως βρισκόταν εκεί και δεν αλλάζει. To θέμα όμως είναι αυτό που ειπώθηκε και παραπάνω: Ως πότε ο Έλληνας οπαδός θα δοξάζει μπάντες που στην ουσία είναι παιδιά των ανωτέρω και θα αγνοεί τους πρωτοπόρους; Σίγουρα η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί μέσω αυτού του κειμένου. Πάντως το σίγουρο είναι ότι πολύ δύσκολα θα τους ξαναφέρουν οι διοργανωτές με τόσο λίγο κόσμο. Κρίμα. Αλλά μάλλον θα πρέπει σε τέτοιες συναυλίες να θυμόμαστε το ρητό που λέει «λίγοι και καλοί» και να μην παραπονιόμαστε τελικά.
Θοδωρής Angus |
Live
