RAIN ON LENS (SMOG) Domino / Virgin 21/11/2001

Ωραία τραγούδια από τον... επιθεωρητή Callahan. 10 νέες συνθέσεις που αποτελούν την φετινή δουλειά του Bill Callahan και τις παρέας του. Τους πρώην Smog και νυν (Smog). Εξ αρχής, αυτή η προσθήκη της παρένθεσης δημιουργεί διάφορες απορίες στον φίλο του συγκροτήματος. Γιατί να γίνει αυτή η αλλαγή; Συμβολίζει κάτι ουσιαστικό, ή είναι ένα ακόμα τερτίπι του ιδιόρρυθμου ηγέτη της αμερικάνικης μπάντας; Θέλει να μας προϊδεάσει για το περιεχόμενο της νέας δουλειάς, ή απλά θέλει να μας βάλει σε όλη αυτή τη διαδικασία σκέψης και προβληματισμού;

Οι πρώτες νότες του Rain On Lens 1, δηλαδή του εναρκτήριου τραγουδιού του άλμπουμ δεν δείχνουν κάτι το πολύ διαφορετικό. Το γνωστό παίξιμο της κιθάρας, το γνωστό και αγαπημένο γύρισμα της φωνής. Το κομμάτι όμως σταματάει απότομα και μένει ανολοκλήρωτο (θα συνεχιστεί αργότερα στο Rain On Lens 2) και δίνει τη θέση του στον... δυναμίτη του άλμπουμ, το τραγούδι με τον απλό τίτλο Song. Το επαναλαμβανόμενο ηλεκτρικό τέμπο του είναι αυτό που κάνει τη διαφορά, αλλά φυσικά και οι εμπνευσμένοι στίχοι του Callahan, και έτσι δημιουργείται μακράν το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Αυτό που δείχνει τόσο το Song όσο και τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ, είναι ότι ο Bill θέλει να αποδεσμευτεί λίγο από τα αργόσυρτα κομμάτια που χαρακτήριζαν πολλές από τις προηγούμενες δουλειές των Smog. Και εδώ ίσως συνίσταται μια πρώτη διαφορά στη νέα δουλειά του συγκροτήματος. Επιπλέον, σχεδόν όλες οι συνθέσεις έχουν δυνατές ηλεκτρικές κιθάρες, παραμορφώσεις και τον Callahan να τραγουδάει κανονικά και σπανίως να απαγγέλλει! Αυτή είναι και μια δεύτερη διαφορά σε αυτή τη δουλειά του συγκροτήματος. Πάντως, εκτός από το Song, πρέπει να προσέξετε και το επίκαιρο κομμάτι Live As If Someone Is Always Watching You, αλλά και τον εύθυμο τρόπο με τον οποίο κλείνει το άλμπουμ, με το κομμάτι Revanchism.

Παρόλα αυτά, μια τρίτη διαφορά που μπορεί να βρει κανείς στο Rain On Lens είναι ότι εδώ ο Callahan δείχνει γενικά να βρίσκεται σε χαμηλότερα επίπεδα έμπνευσης από τα προηγούμενα άλμπουμ και ειδικά από το περσινό καταπληκτικό Dongs Of Sevotion. Ίσως γι αυτό το άλμπουμ τελειώνει μετά από μόλις 38 λεπτά. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Τα περισσότερα κομμάτια δεν καταφέρνουν να έχουν την δυναμική που είχαν παλιότερες συνθέσεις του Callahan. Και ενώ ξεφεύγουν αρκετά από το πολύ lo-fi μοτίβο, δεν καταφέρνουν να συναρπάσουν και να αποτυπωθούν στο μυαλό μας. Έτσι, η παρένθεση ίσως να μας προειδοποιεί ότι αυτό που ακούμε δεν είναι ακριβώς Smog, αλλά ούτε και ένα νέο συγκρότημα. Είναι ίσως ένα πείραμα του Callahan και της παρέας του.

Τελικά, αποδεικνύεται ότι ο Callahan φέτος χάνει την μάχη της έμπνευσης από τον συνάδελφό του στον ίδιο τομέα, τον κύριο Will Oldham! Αυτό δεν μας απογοητεύει, αλλά μας κάνει σίγουρους ότι η επιστροφή του μέσα στο 2002 θα είναι πολύ διαφορετική και ασύγκριτα καλύτερη.

Κώστας Παπασπυρόπουλος