 |
|
|
|
ΟΛΑ ΘΑ ΤΑ ΔΙΑΓΡΑΨΩ
|
Πρωτότυποι; Δεν θα το έγραφα. Αντιγραφείς; Ούτε. Ο νέος δίσκος του Γιώργου Μαργαρίτη με την μπάντα του Θοδωρή Μανίκα, τους 667, είναι η δεύτερη δουλειά που προκύπτει μετά από εκείνη τη φοβερή έμπνευση των Μπάμπη Παπαδόπουλου και Θανάση Παπακωνσταντίνου στον περσινό Βραχνό Προφήτη. Τότε ευχόμασταν να ακολουθήσουν και άλλοι μουσικοί το δρόμο που έδειξε εκείνος ο δίσκος. Οπότε, κάθε δουλειά που κινείται προς αυτή την κατεύθυνση είναι ευπρόσδεκτη. Έστω κι αν τελικά άργησε να έρθει σχεδόν ένα χρόνο η συνέχεια. Έστω κι αν ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε: από τον Γιώργο Μαργαρίτη. Θυμάμαι πάντα τον πατέρα μου να μου λέει για το πόσο μεγάλος τραγουδιστής είναι ο Μαργαρίτης. Εγώ, βέβαια, δεν έπαιρνα στα σοβαρά αυτές τις υποδείξεις του, αν και είχα παρατηρήσει την αυθεντικότητα του τραγουδιστή, η οποία όμως μερικές φορές έφτανε στα όρια της γραφικότητας. Εδώ ο Μαργαρίτης κάνει την έκπληξη. Πρώτον, αποδεχόμενος την πρόκληση να συνδυάσει τα τραγούδια του με ήχους που δεν έχει ασχοληθεί ξανά και δεύτερον, αναδεικνύοντας, ίσως καλύτερα από κάθε άλλη φορά, την καθάρια φωνή του. Σε αυτό το τελευταίο σίγουρα έχει μεγάλη συμμετοχή και ο Μανίκας. Ο οποίος αποδεικνύεται με τη σειρά του πιο εμπνευσμένος όταν ασχολείται με τις δουλειές άλλων, παρά με τις δικές του. Μπουζούκι, λοιπόν, συνδυασμένο με ροκ ενορχηστρώσεις, αλλά πάντα σε πρώτη θέση, είναι ο ήχος που χαρακτηρίζει αυτό το άλμπουμ. Ακόμα και συνδυασμό με reggae έχουμε. Τις περισσότερες φορές τα τραγούδια ξεκινούν χωρίς το μπουζούκι, με αποτέλεσμα να μην πιστεύει κανείς ότι πρόκειται να ακούσει βαριά λαϊκά τραγούδια. Στη συνέχεια εισάγεται αρμονικά το όργανο αυτό, δημιουργώντας ένα ωραίο κράμα διαφορετικών ήχων. Και είναι όμορφο το συναίσθημα που δημιουργείται στον ακροατή ακούγοντας, για παράδειγμα, το παραπονιάρικο Μεθυσμένα Δειλινά να συνοδεύεται από δυνατά τύμπανα και ηλεκτρικά ξεσπάσματα στο ρεφρέν. Παρά όμως τα καλά του δίσκου, κάποιες αντιρρήσεις δύναται να διατυπωθούν σχετικά με την πιθανή ατολμία που έδειξε ο Μανίκας, όσον αφορά το ηλεκτρικό στοιχείο. Πουθενά δεν θα ακούσετε την ηλεκτρική κιθάρα να αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο. Το μπουζούκι έχει την πρωτοκαθεδρία και θα μπορούσε να ειπωθεί ότι τα ηλεκτρικά όργανα απλά σιγοντάρουν το όργανο αυτό. Έτσι, απομονώνοντας κάποιος μόνο τον λαϊκό ήχο μπορεί άνετα να καταλάβει πώς θα ήταν τα τραγούδια, εάν είχαν μόνο την κλασική ενορχήστρωση ενός λαϊκού δίσκου. Παρόλα αυτά, και πέρα από οποιεσδήποτε αντιρρήσεις, είναι αλήθεια ότι το Όλα Θα Τα Διαγράψω ακούγεται πολύ ευχάριστα, βγάζει έναν όμορφο χαβαλέ, αξίζει για την καλή δουλειά όλων των συντελεστών του και ιδιαίτερα για τη φωνή του Γιώργου Μαργαρίτη, ο οποίος δείχνει ότι χάρηκε πολύ την πρωτοβουλία που πήρε, με αποτέλεσμα να βρίσκεται σε ιδιαίτερα καλή φόρμα. Αντε, του χρόνου και καλύτερα.
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Local
