Το story αν σας διαφεύγει αφορά άλλον έναν Δον Ζουάν, τον Don Giovanni (όχι του Ολυμπιακού) που είχε τον τρόπο του για να ξεγελά, ξεμοναχιάζει, αλλά και να διεισδύει στα άδυτα των υπνοδωματίων. Επίμονος στόχος του η Donna Anna, αλλά κάπου η επέμβαση του πατέρα της καταλήγει σε φόνο.

Περιπλάνηση, αποπλάνηση, παραπλάνηση το τρίπτυχο της ζωής του ερωτύλου άρχοντα.

Συνοδοιπόρος, αλλά και μάρτυρας και υπομονετικός παραστάτης ο υπηρέτης, Leporello. Παλιές απατημένες και παρατημένες με νέο-υποκύπτουσες γυναίκες περνούν από τη σκηνή, άλλοτε διαμαρτυρόμενες και άλλοτε δεχόμενες πολλά … αδιαμαρτύρητα. Μαζί στο βωμό και σύντροφοι, ρομαντικοί αμετανόητοι αγαπητικοί, φίλοι και παρέες.

Το δράμα με τη κωμωδία, δημιουργούν συχνά τραγικές ειρωνείες και παρεξηγήσεις, και όπως συνήθως συμβαίνει σε έκλυτους βίους η τιμωρία δεν αργεί, που είναι μόνιμη και θεαματική.

Στο φωνητικό μέρος τα πράγματα κύλησαν όμορφα, με πολλά σημεία όπου υπήρχε μεγάλη ερμηνεία, που προκάλεσε όπως ήταν φυσικό την εκδήλωση του κόσμου με θερμά χειροκροτήματα. Ο CARMELO CORRADO CARUSO ως Don Giovanni ήταν απολαυστικός, πολύ αέρα και κίνηση. Εξαιρετική η ερμηνεία και του ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΛΑΛΟΥΣΗ, ως απατημένου αλλά επίμονου Masetto, και της πολύπαθης αλλά γλυκύτατης ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥΔΑΚΗ, ως Donna Elvira. Στιβαρές ερμηνείες από τους ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ (Don Ottavio) και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΤΣΑΡΑ.

Στο μουσικό μια ορχήστρα νέων παιδιών συντρόφευαν άριστα το έργο, με πολλά instrumental κομμάτια, και με έναν μαέστρο που γήτευε μουσικούς και ερμηνευτές. Δίκαιο το πολύ ζεστό χειροκρότημα για την Συμφωνική Ορχήστρα του Ερεβάν.

Όμορφα σκηνικά, με άπλα, πολλούς λειτουργικούς επιμέρους χώρους και πολύ καλό φωτισμό. Πολλές παρεμβάσεις με επιμέρους χορογραφίες και πιρουέτες.

Ενδυματολογικά, και μάλλον αυτό συγκαταλέγεται σε σκηνοθετική επιλογή, μας μετέφεραν τουλάχιστον 2 αιώνες μετά, κάπου στην εποχή του μεσοπολέμου αντί του 1787. Μια επιλογή που βόλευε για πιο γρήγορες κινήσεις, στην καταδίωξη με όπλα, στις μικτές παρέες της εποχής, στην χορογραφία, κλπ.

Ιδιαίτερη αναφορά κάνω στο φινάλε, που ήταν όντως εντυπωσιακό. Με ένα μεγάλο τραπέζι, με κρασί και φασιανό, δείγμα της χλιδής του Don Giovanni, ένα μοναχικό δείπνο, όπου διακόπτεται με έναν επισκέπτη από τον κάτω κόσμο, τον δολοφονημένο πατέρα της Donna Anna. Δίκαια σε δείπνο, χωρίς επιστροφή, τον άρχοντα καλεί. Και εκείνος υπερήφανα και εν μέρει γενναία αποδέχεται, νιώθοντας την παγερή φιλοξενία του νεκρού. Ένα τεράστιο λευκό σεντόνι απλώνεται και στο πανέρυθρο έρεβος τους οδηγεί.

Αν και ελάχιστες είναι οι φορές όπου μεγάλες παραστάσεις όπερας βλέπουμε, το θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών έζησε μια καλή βραδιά, αυτή της 21^ης Μαϊου.