 |
|
|
|
ELEPHANT
|
Λέτε να είναι φέτος η χρονιά του «ελέφαντα»; Το άλμπουμ των White Stripes με τον τίτλο Elephant πάει από τώρα- εκτός απροόπτου- για την πρώτη πεντάδα της χρονιάς. Διαβάζω, όμως, επίσης, στις ανταποκρίσεις των εφημερίδων από το φεστιβάλ των Καννών, πως και το νέο φιλμ του Gus van Sandt με τίτλο επίσης Elephant, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα ταινίας-γροθιά στο στομάχι και μια από τις καλύτερες του δημιουργού. Και χθες, η ταινία αυτή κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών!
Για την ταινία δεν έχω ακόμα άποψη. Η τέταρτη κυκλοφορία όμως των The White Stripes από το Detroit με έχει ενθουσιάσει τον τελευταίο καιρό που την ακούω. Το Elephant είναι το άλμπουμ που θα δώσει την ώθηση στο ιδιόρυθμο αυτό ντουέτο να γίνει ένα συγκρότημα παγκόσμιας αποδοχής. Όχι ότι δεν είχαν γίνει παγκόσμιοι και από το προηγούμενο άλμπουμ, το White Blood Cells. Απλά το Elephant είναι σε θέση να συναρπάσει εκτός από τους φίλους του συγκροτήματος και πολλούς μουσικόφιλους που δεν έχουν ασχοληθεί πολύ με τον καθαρό rocknroll ήχο.
Εύλογα, βέβαια, θα αναρωτηθείτε, πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό. Κι όμως, είναι απολύτως εφικτό. Γιατί οι δεκατέσσερις συνθέσεις του άλμπουμ έχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που τις κάνουν να μην παρεκκλίνουν από τον ήχο που υπηρετεί το συγκρότημα, αλλά συνάμα να είναι και popular. Ποπ κατά το κοινώς λεγόμενο. Συνθέσεις που δεν είναι τόσο τραχιές και άγριες, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Αλλά είναι ντυμένες με μια δόση νοσταλγίας και παλαιομοδιτισμού, σαν να βγήκαν απευθείας από τα 60’s. Δεν έχουν βέβαια χαθεί και οι στιγμές στις οποίες οι White Stripes τα «σπάνε». Τραγούδια σαν το Black Math, ή το Little Acorns έχουν εκείνη την αγριάδα που χαρακτήρισε και το προηγούμενο άλμπουμ. Όμως, συνολικά, υπάρχει μια cool διάθεση και μια ήρεμη δύναμη στο δίσκο που τον κάνει συναρπαστικό.
Οι συνθέσεις και οι φωνές των Jack και Meg White ξεδιπλώνονται η μία μετά την άλλη, αποκομίζοντας κάποιος την αίσθηση ότι παρακολουθεί μια συναυλία του συγκροτήματος, που σκοπό έχει να δώσει στον ακροατή προς την ολοκλήρωσή της το τελειωτικό χτύπημα. Και αυτό γίνεται με τραγούδια δυναμίτες σαν το Hypnotize, ή το The Air Near My Fingers. Και στο τέλος, σαν να ακούς το encore, έρχεται το εκπληκτικό «χαβαλέ» κλείσιμο με το Well It’s True That We Love One Another, έναν εμπνευσμένο τραγουδιστικό διάλογο μεταξύ Jack, Meg και Holly Golightly. Ένα τραγούδι, που σε μεταφέρει αμέσως στο κλίμα των πάρτι της εποχής των πατεράδων μας! Κι όμως γράφτηκε μέσα στο 2002!
Το μόνο πραγματικά παλιό τραγούδι είναι το I Just Don’t Know What To Do With Myself των Bacharach και David, το οποίο διασκευάζεται εκπληκτικά από τους αμερικάνους μουσικούς. Που παρότι αμερικάνοι, ηχογράφησαν εξολοκλήρου τον «ελέφαντα» στην Μεγάλη Βρετανία, με μηχανήματα δεκαετίας 60 και χωρίς να χρησιμοποιήσουν προϊόντα νέας τεχνολογίας σε κανένα σημείο της επεξεργασίας (καλά αυτό δεν μου λέει και τίποτα, ας έβγαζαν αν είναι τον δίσκο μόνο σε βινύλιο).
Το Elephant θα είναι από τα άλμπουμ της χρονιάς. Είναι από τις φορές που η φασαρία που δημιουργείται γύρω από ένα όνομα, έχει τελικά λόγο και δικαιολογία. Και οι White Stripes θα καταφέρουν μέσα στο 2003 να επιτύχουν τόσο εμπορικά, όσο και καλλιτεχνικά. Χαλάλι τους! (την τελευταία παράγραφο θα την χρησιμοποιήσω και για το Fever To Tell των Yeah Yeah Yeahs, εύχομαι να μην σας πειράζει)
Κώστας Παπασπυρόπουλος |
Foreign Office
