ΖΙΓΚΦΡΙΝΤ, Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ 4/6/2003

Ζιγκφριντ, ο γιος του κτήνους. Ο γιος του κτήνους; αναρωτήθηκα. Εγώ ήξερα ότι υπάρχει μόνο ο αριθμός του κτήνους, και αυτός μέσω του τίτλου ενός από τους πλέον διάσημους δίσκους των Iron Maiden (Number of the Beast, για όσους δεν πέρασαν από τον ένδοξο (!!!) χώρο του heavy metal). Για να μου λυθεί η απορία, πήρα το βιβλίο του Χάρι Μούλις (εκδόσεις Καστανιώτη, 2003) και άρχισα να διαβάζω τα δυο-τρία λόγια που έδιναν το στίγμα για την πλοκή του.

Το κτήνος δεν αναφερόταν στον Αντίχριστο (παρακαλούνται τυχόν παπάδες, θεούσηδες, σκληροπυρηνικοί πατριώτες χριστιανοί που διαβάζουν το άρθρο να μην αγανακτήσουν με τον όρο – η αντίδραση μπορεί να περιλαμβάνει από απλή απογοήτευση του στυλ: που πάμε ως έθνος, ακόμα και ο χώρος της λογοτεχνίας καταλήφθηκε από σατανιστές, μέχρι και μεταφορά του άρθρου στα κανάλια όπου και θα γίνει θέμα σε αυτά τα υπέροχα ρεπορτάζ με την μουσική υπόκρουση του Παρασκευή και 13 και την φοβερή ρεπόρτερ να αναφέρεται έντρομη στο τι περίεργα και μεταφυσικά μπορεί να πράξει κανείς όταν κάθεται χαλαρά και διαβάζει ένα βιβλίο -#$%^%#@&^*!!!) αλλά στον Χίτλερ τον οποίο βάζει ο συγγραφέας Χάρι Μούλις να αποκτά μαζί με την Εύα Μπράουν ένα γιο.

Το βιβλίο κυλάει αρχικά χωρίς να τραβάει ιδιαίτερα τον αναγνώστη. Οι αναφορές στη ζωή του συγγραφέα και πρωταγωνιστή Χέρτερ είναι αρκετά πλατιές κατά τη γνώμη μου, αφού μάλιστα μέχρι να μπει ουσιαστικά στο θέμα το μισό βιβλίο έχει ήδη περάσει. Από τη στιγμή βέβαια που εμφανίζονται οι Φαλκ, οι προσωπικοί υπηρέτες του Χίτλερ, το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι!! Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά αυτά που μας περιγράφει ο ίδιος ο Φαλκ (κατά τη γνώμη μου η ιστορία του γιου πλέον του Χίτλερ είναι αρκετά αναμενόμενη), η ερμηνεία παρόλ’ αυτά που ακολουθεί, και που δίνεται από τον Χέρτερ για τον Χίτλερ είναι συγκλονιστική. Ο Χάρι Μούλις δίνει ένα ρεσιτάλ επαγωγής, μια και με διαδοχικούς συνειρμούς καταλήγει σε ένα, ομολογουμένως αξιοπρόσεκτο συμπέρασμα. Οι αλληλουχία δε αυτή, στηρίζεται σε μία προσπάθεια να συσχετίσει (προσοχή, όχι να ταυτίσει αλλά να εισάγει καλύτερα) με το φαινόμενο Χίτλερ τον ίδιο τον Νίτσε!!!

Η απόπειρα αυτή που επιχειρείται δίνεται με ιδιαίτερη αληθοφάνεια, μια και παρόλο που αρχικά ο αναγνώστης αναρωτιέται ότι όλα αυτά που ο συγγραφέας παραθέτει είναι μία απλή σύμπτωση, εντούτοις στο τέλος, αν όχι πείθεται, τουλάχιστον προβληματίζεται εντονότατα μπορώ να πω, για την αλήθεια των λεγομένων. Παράλληλα, η εξήγηση που δίνει ο συγγραφέας για τον Χίτλερ αυτόν καθεαυτόν δικαιολογείται τόσο καλά που είναι αδύνατον ο αναγνώστης να μην πιστέψει για τα εξαγόμενα συμπεράσματα.

Βεβαίως, η μετάφραση είναι αρκετά καλή μια και όλες αυτές οι φιλοσοφικές προεκτάσεις δεν θα μπορούσαν να κατανοηθούν διαφορετικά. Διαβάστε το!

Δέσποινα Καβουσανάκη            

Εξωτερικός Συνεργάτης