HIDDEN HANDS OF A SADIST NATION DARKEST HOUR Hitch Hyke 5/6/2003

Ακούγοντας ξανά και ξανά το «Hidden Hands of a Sadist Nation» δεν έχω ακόμη αποφασίσει για το αν έκανε καλά η Victory Records που έδωσε στέγη στους Darkest Hour. Οι οποίοι μετά το κλείσιμο της ΜΙΑ της μοναδικής εταιρίας που τους στήριξε στο πρώτο τους άλμπουμ «The Mark of the Judas» φανηκαν να βρίσκονται στο τέλος της καριέρας τους χωρίς υποστήριξη για τη παραγωγή νέου υλικού.

Δεν μπορώ να αποφασίσω αφού από τη μία στη νέα τους δουλειά φαίνονται πολύ πιο προσγιωμένοι από το προηγούμενο cd τους «So Sedated, So Secure» με στίχους που έχουν συνοχή και νόημα και μελωδίες που πλησιάζουν αυτό που γενικότερα ονομάζουμε μουσική. Ενώ από την άλλη ο John Henry συνεχίζει να δeίχνει τα συμπτώματα δηλητηρίασης μπροστά στο μικρόφωνο. Το άτομο μοιάζει να είναι σε απόγνωση και με έναν περίεργο ψυχαναγκασμό βγάζει βεβιασμένα ουρλιαχτά που σε πολλές περιπτώσεις φαίνονται «στημμένα».

Οι υπόλοιποι τέσσερις περήφανα κρατούν τη σημαία του crossover/ hardcore ψηλά και αν και δεν εισάγουν κάποια καινοτομία στο άλμπουμ ωστόσο έχουν ρυθμό και είναι δεμμένοι μεταξύ τους. Στα οκτώ πρώτα κομμάτια του δίσκου μας γεμίζουν με μουσική οργή και άγχος και καταφέρνουν να μας κρατήσουν τη προσοχή χωρίς όμως να προτείνουν τίποτα τελικά ως λύτρωση.

Γενικότερα το ύφος του cdπεριγράφει στον υπερθετικό τη γενικότερη κατάσταση του πλανήτη με αναφορές σε κοινωνίες όπου κυριαρχούν η βία, τα όπλα και τα μοχθηρά media. Αναθεματίζουν κάθε αρχή και ηγεσία, φωτογραφίζουν την απάθεια / ητοπάθεια  των μαζών και φτύνουν την κάθε μορφής καταπίεση. Ναι, σε όλα αυτά. Και ναι και στα οργισμένα rifsκαι στο ασταμάτητο κοπάνημα μπάσου και τυμπάνων. Αλλά αυτή η «φωνούλα»...

Με τα παραπάνω ίσως να έχεται σκεφτεί ότι κατακρίνω το νέο υλικό των Darkest Hour. Σε καμμία περίπτωση. Ίσως η ηλικία και ο οι προσωπικοί μου συμβιβασμοί να με θέτουν μακρυά από τέτοια ακούσματα αλλά ποιός είμαι εγώ που θα «θάψω» τις ελάχιστες (έστω απεγνωσμένες) κραυγές απέναντι στη παραφροσύνη που τείνει να κυριαρχίσει παγκόσμια; Πάρτε το cdστα χέρια σας. Ακούστε το κι αν νομίζεται ότι δεν μπορείτε να το ανεχθείτε τότε αναρωτηθείτε για το πόσο «αφομιωμένοι» είστε ;

Για το τέλος η μπάντα μας επιφηλάσει το 9^ο ορχηστρικό 13λεπτο κομμάτι όπου επιβεβαιώνουν ότι είναι απόλυτα έμπειροι μουσικοί και αν το ήθελαν θα μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν και στα συμβατικά μουσικά μονοπάτια. Ακουστικές κιθάρες και πιάνο δένουν απόλυτα με τα distorsionκαι τα κοφτερά τύμπανα και αποδεικνήουν ότι τα προηγούμενα 8 κομμάτια δεν είναι δείγματα του ότι το γκρουπ ακολουθεί τον μονόδρομο της ημιμάθειας αλλά είναι ΕΠΙΛΟΓΗ  τους αντίθετα στις κοινές μεθόδους μουσικής ψυχαγωγείας.

Να είμαστε καλοί

Χρήστος Αρβανιτίδης