Λιγότερο από δεκαπέντε μήνες περάσανε και οι Godspeed επιστρέψανε στη Θεσσαλονίκη. Δυστυχώς οι υπαίθριοι χώροι του Μύλου ήτανε γεμάτοι με Ιταλικές κουζίνες και έτσι η συναυλία έγινε στη Σάουνα του Μύλου, εεε, την Αποθήκη εννοούσα. Μόνο για αυτό έχω να γκρινιάξω, γιατί τρεις ώρες σε τέτοια ατμόσφαιρα δεν ήτανε και ό,τι καλύτερο.

Τουλάχιστον οι μπάντες μας αποζημιώσανε και με το παραπάνω. Την αρχή της βραδιάς κάνανε οι Hangedup, από την ίδια μεγάλη Καναδέζικη παρέα και αυτοί. Βιολί, τύμπανα και αυτά μόνο. Και αν στα πρώτα λεπτά μου φανήκανε άδειοι και βαρετοί, σύντομα άλλαξα γνώμη. Ο drummer ήτανε σωστό χταπόδι, είχε δε και ένα ιδιότυπο drum set που έβγαζε εκπληκτικούς ήχους και ρυθμούς. Η δε βιολίστρια απορώ πως δεν ξήλωσε το δοξάρι της με τέτοιο πάθος που έπαιζε. Αν και όλοι εκεί μέσα βαριόμασταν να δούμε κάποιο support σχήμα - η ανυπομονησία ήτανε μεγάλη, βλέπετε – καθηλωθήκαμε από τον post / punk / avant gard μινιμαλιστικό ήχο των Hangedup. Καλά, αν είχανε και κανένα μπάσο ή κιθάρα δεν το συζητάω καν το τι θα γινότανε. Η μάλλον το συζητάω, αφού έγινε αργότερα με τους Godspeed.

Αρχίζοντας με το εναρκτήριο του Yanqui U.X.O. απλώσανε σιγά σιγά τα ηχοστρώματά τους πάνω από τα ιδρωμένα μας κεφάλια. Είναι πραγματικά απίστευτο το ότι παρόλο που ο ήχος τους είναι παραφορτωμένος (εννιά ατομα είναι, σωστή ορχήστρα), νομίζω ότι μπορούσα να διακρίνω τα πάντα στη μουσική τους. Οι τρεις κιθάρες ανεβοκατεβάζανε μπαράζ θορύβων, τρυπάγανε τα αυτιά μας γιατί κάτι επιτέλους έπρεπε να μας ταρακουνήσει. Να κουνηθεί το σώμα, και το μυαλό θα ακολουθήσει. Τι να πω για τη μουσική τους και για τα πανέμορφα κινηματογραφικά εδάφια που προβάλλονταν συνεχώς; Όταν στο World Police & Friendly Fire οι οθόνες πίσω τους είχανε γεμίσει φωτιές, δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για να μην αναλογιστείς την ειρωνεία και την ποιήση που έδενε τις εικόνες αυτές σφιχτά πάνω στη μουσική. Ή για το φινάλε όπου επιτέλους ακούστηκε το Sad Mafioso, εκεί νομίζω ότι το μυϊκό μου σύστημα έκανε παύση και όλα φορτώθηκαν στους νευρώνες.

Δεν μπορούσα καν να σηκώσω τα χέρια μου σαν κεραίες προς τον ουρανό όταν χάζευα τα ηλιοβασιλέματα πίσω από τις κεραίες των κτιρίων του Καναδά. Ό,τι πιο όμορφο έχουμε δει στα οπτικά μιας συναυλίας, αλλά υπό τους ήχους των Godspeed οι εικόνες αποκτάνε άλλες διαστάσεις, μακριά απο τα δισδιάστατα αλγεβρικά τοπία. Και παρόλο που δεν ακούστηκε ούτε μια λέξη, οι λέξεις κυλάγανε μέσα μου ασταμάτητα, σαν τον κώδικα του Matrix. Και αυτό είναι που θέλουν να χτυπήσουν οι Godspeed, να βγει ο καθένας από τον κόσμο του και να πατήσει στη γη. Αφύπνιση, κάτι που φαίνεται τελευταία να χάνεται όλο και πιο πολύ από όλους. Ο ανυπέρβλητος δυναμισμός των Godspeed ξεχύθηκε από άκρη σε άκρη, από άνθρωπο σε άνθρωπο και από εγκέφαλο σε εγκέφαλο.

Οι Godspeed είναι μια σπουδαία ROCK μπάντα, αλλα η λέξη συναυλία αδυνατεί να περιγράψει τα όσα συμβαίνουν στην σκηνή όταν αυτοί οι τύποι μαζεύονται εκεί για να παίξουνε μουσική. Μια νότα χίλες εικόνες. Μια εικόνα χίλες λέξεις. Και αν οι λέξεις φτιάχτηκαν για να εξαπατούν, η μουσική όχι.

Γιώργος Γoργογέτας