PUBLIC ENEMY 08/06/2003 Υδρόγειος, Club, Θεσσαλονίκη 11/6/2003

Σκεφτόμουνα πόσες φράσεις του Chuck D έχουνε σαμπλαριστεί ή γενικά χρησιμοποιηθεί από άλλους και έχασα το μέτρημα. Μπορεί να έχουνε περάσει είκοσι χρόνια από τη δημιουργία τους και δεκαέξι από το πρώτο τους άλμπουμ, τίποτα όμως δεν έχει ξεφτίσει. Ίσως χωρίς τον πραγματικά σπουδαίο Terminator X ο ήχος τους να έχει χάσει εκείνη την μαγική αίσθηση του απίθανου sampling που έκανε, ο Dj Lord όμως που έχει πάρει την θέση του απέδειξε και επί σκηνής ότι δεν μπήκε τυχαία εκεί για να καλύψει το μεγάλο αυτό κενό.

Chuck D, S1W, Professor Grif και φυσικά ο ανεπανάληπτος Flavor Flav σε μεγάλη φόρμα, με το ρολόι του αλλά και το μυαλό του καλοκουρδισμένο. Αλήθεια, ο Harry Allen – ο Media Assassin των Public Enemy – πού ήτανε; Μετά από αρκετή καθυστέρηση και αφού ένας Mc από την ομάδα τους μας έπρηξε να αγοράσουμε τα cd τους (yo!, don’t forget we got cds on the back, aaaayyyeee?) ο Chuck βγήκε στη σκηνή και άρχισε να κάνει αυτό που τόσα χρόνια τον καθιέρωσε στο μυαλό και την καρδιά μας: έφτυνε τις λέξεις πάνω μας μιλώντας για όλα όσα πραγματικά έχουν σημασία. Ο Flavor έκανε την εμφάνισή του μετά από λίγο και ήτανε όπως ακριβώς τον φανταζόμουνα: υπερκινητικός, λίγο θεατρικός και κλόουν, με κοινό παρονομαστή πάντα την δύναμη της γλώσσας του. Η καρτουνίστικη φιγούρα του συμπληρώνει τέλεια την στιβαρή εικόνα του Chuck D και οι δυο τους είναι με διαφορά ό,τι πιο κορυφαίο υπάρχει στα rap ντουέτα (αν το θέσουμε έτσι). Τον Dj συμπλήρωνε και μια κανονική μπάντα που έκανε τον ήχο των PE σκληρότερο, ενώ σε κάποια διαλλείματα ο Grif ρόκαρε με την μπάντα, παίζοντας από Zeppelin μέχρι RATM.

Ακούστηκαν κομμάτια από όλους τους δίσκους τους: από το οριακό It Takes A Nation Of Millions… μέχρι και τα Muse Sick N Hour Message και το τελευταίο τους Revolverlution. Δεν ξέρω αν θεωρείται ότι πλέον έχει ξεβάψει η μπογιά τους, αλλά νομίζω ότι στις δυομιση ώρες την Κυριακή το βράδυ αποδείχθηκε το αντίθετο. Οι ρυθμοί ανεβοκατεβαίνανε, οι φωνές τους εναλλασότανε και μάλιστα τρεις τυχεροί Mc από το κοινό είχανε την χαρά να ανεβούνε στη σκηνή και να ραπάρουνε μαζί τους. Λίγο απλοϊκό και άτεχνο μου φάνηκε το Fuck George Bush, θα περίμενα κάτι πιο εγκεφαλικό για ρεφρέν, αλλά το νόημα πέρασε πιο εύκολα έτσι. Ο Flavor έμεινε στο τέλος και δεν έβαζε γλώσσα μέσα, έδωσε χέρια με όλο σχεδόν το κοινό (εγώ που τον ακούμπησα ακόμα δεν το έχω πλύνει) και μίλησε φυσικά για την ενότητα των λαών , την ειρήνη και όλες τις άλλες ανθρώπινες αξίες που τελευταία όλο και πιο πολύ ξεχνιούνται.

Όταν πριν δέκα χρόνια είχα πρωτοακούσει το Apocalypse 91 είχα μείνει άναυδος με τις πανέξυπνες στιχομυθίες και την διαφορετικότητα της μουσικής τους. Όλα τα άλλα ραπ σχήματα μου φαινότανε απλά φτωχά, rappers χωρίς φαντασία σε στίχους και ερμηνεία και βαριεστημένοι Djs που κουραζότανε να βάλουν πάνω από τρια samples σε ένα κομμάτι. Οι PE τα αλλάξανε όλα αυτά, βγάζοντας την ίδια δύναμη στους δίσκους τους και στην σκηνή. Και όλα αυτά δίνοτας ένα κεφάτο show γεμάτο θετική ενέργεια. Music In Our Message που λένε και οι ίδιοι.

Γιώργος Γoργογέτας