Η ΛΕΣΧΗ ΤΩΝ ΤΙΠΟΤΕΝΙΩΝ 13/6/2003

Ακούω από το πρωί εκπομπές στο ραδιόφωνο αλλά καμία δεν λέει να μου ικανοποιήσει την επιθυμία μου για punk! Από προχθές που τελείωσα το βιβλίο "Η λέσχη των τιποτένιων" του Τζόναθαν Κόου (Εκδόσεις Πόλις, 2001) με έχει πιάσει μία μανία για την Αγγλία των 70´s. Φανταστείτε δηλαδή να διάβαζα τίποτα Μαρκήσιο ντε Σαντ και να με έπιανε μία αντίστοιχη μανία, μανούλα μου!!!!!

Εν πάση περιπτώσει, και ενώ η υστερία μου εξελισσόταν αρκετά φυσιολογικά μπορώ να πω (κάτι παραφωνίες του στυλ να μένω επίμονα ακόμα και στο τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΑ προκειμένου να ακούσω SexPistols, θεωρούνται μη ανησυχητικές) προσπαθούσα παράλληλα να βρω στο internet τίποτα πληροφορίες για την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε. Ίσως βέβαια το εν λόγω ψάξιμο να ήταν λίγο περιττό, μια και στο βιβλίο αναφέρονται αρκετά διεξοδικά μπορώ να πω, τόσο οι πολιτικές δυνάμεις όσο και οι μεταξύ τους συσχετισμοί, παρόλα αυτά ήθελα και το κάτι παραπάνω.

Το οποίο μάλλον δεν ήρθε ποτέ, αφού τελικά διαπίστωσα ότι το βιβλίο αποτελούσε το πλέον πολυπαραγοντικό μέσο πληροφόρησης. Και αυτό γιατί ο συγγραφέας ουσιαστικά περιγράφει το πώς μία κοινωνία μίας μικρής επαρχιακής πόλης (Μπέρμιγχαμ εν προκειμένω) βιώνει τα πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν την Αγγλία την περίοδο από το 1973 μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του 70. Για το πώς δηλαδή δημιουργήθηκε το πολιτικό σκηνικό εκείνο το οποίο, μετά από τις κυβερνήσεις των Χιθ, Γουίλσον και Κάλαχαν, έφερε τη Μάργκαρετ Θάτσερ στην εξουσία.

Με πολύ γλαφυρό τρόπο και με αρκετές δόσεις χιούμορ (σε αυτό βοηθάει βέβαια και το γεγονός ότι τα κεντρικά πρόσωπα της ιστορίας είναι οι μαθητές του τοπικού σχολείου) περιγράφονται περιστατικά της ζωής των ηρώων, οι συμπεριφορές των οποίων καθορίζονται γενικά από το οικογενειακό τους περιβάλλον και ειδικότερα από την προτίμηση που δείχνουν οι γονείς τους είτε στους συντηρητικούς είτε στους εργατικούς. Τα αναφερόμενα περιστατικά δε, καλύπτουν όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής, από τον έρωτα, τη φιλία, τις επαγγελματικές υποχρεώσεις (το σχολείο δηλαδή), τα ενδιαφέροντα των προσώπων (τα παιδιά στο βιβλίο μιλάνε κυρίως για μουσική η οποία τους απασχολεί πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο), πράγμα που δίνει στον αναγνώστη την αίσθηση ότι γνωρίζει σε βάθος όλους τους χαρακτήρες. Επαφίεται δε στον καθένα, να ταυτιστεί με κάποιο από τα πρόσωπα του βιβλίου, γεγονός που αποτελεί και το θελκτικότερο, κατά τη γνώμη μου, σημείο στην περιγραφή της πλοκής.

Το βιβλίο εξελίσσεται πάρα πολύ ομαλά χωρίς να δημιουργούνται κενά ή δυσκολίες στην ανάγνωση, πράγμα βέβαια που ενισχύεται και από την πάρα πολύ καλή απόδοση του βιβλίου στα ελληνικά.

Διαβάστε το!! 

Δέσποινα Καβουσανάκη

Εξωτερικός Συνεργάτης