|
|
|
|
THE SINISTER URGE
|
Μη φοβάστε, τα πράγματα είναι πάντα παγερά και εκκωφαντικά. Σαν να μην αλλάζει τίποτε ή σαν να επιμένεις πιστός στο ύφος σου. Ο πρώην ηγέτης των White Zombies λίγο πριν τον αποχαιρετισμό στο 2001 ξαναβγήκε παγανιά. Παρατηρώντας το εξώφυλλο διαπιστώνεις την ίδια αισθητική με την προηγούμενη δουλειά του. Παρατηρώντας το cd διαπιστώνεις να απεικονίζονται οι ίδιες σεξοκαοϋμπόισες του περσινού remixes. Λοιπόν τι έχουμε εδώ. Καταρχήν τρομακτικά (παιδικής ερμηνείας της έννοιας τρόμος) εισαγωγικά, με απαγγελίες κατάλληλα ηχητικά εφέ και πιο έντονη παρουσία της γυναικείας φωνής. Βέβαια από λαρυγγική υποστήριξη έχουμε και τον Ozzy Osborne (στο iron head). Μια trip-hop παρέμβαση με brutal αργόσυρτα φωνητικά στο transylvanian transmissions pt. Μια εκ νέου βιομηχανική επανάσταση εν τέλει στο σύνολο με καταιγιστικά κρουστά και ηλεκτρονικά εκτοξευτήρια (μεταξύ άλλων συμμετέχει και ο DJ LETHAL σε αυτά). Κυρίαρχο στοιχείο είναι η μακάβρια φωνή του Rob Zombie και οι πολύ έντονοι ρυθμοί. Αν σας είχε αρέσει η προηγούμενη δουλειά του, θα κλείσετε το cdplayer σας ικανοποιημένοι. Γενικά ο ήχος είναι γεμάτος, δεν θα έλεγα ότι αναμασά κάτι ο Zombie, καθώς δίνει πιο μεγάλη έμφαση πέραν του industrial metal ρυθμού και στα γεμίσματα (είτε ως ιδέες είτε και ως συνθέσεις). Οι απόμακροι ήχοι και συνομιλίες ακόμη και στα ισπανικά, δημιουργούν πιο ατμοσφαιρικές καταστάσεις. Πιο κοντά στο ύφος που αγαπήθηκε είναι τα demon speeding, never gonna stop, scum of the earth, dead girl superstar, go to california όπου ακόμη και τρομπέτες επιστρατεύονται, και ασφαλώς το feel so numb από τα πιο δυνατά του δίσκου. Πέραν αυτών όμως στέκομαι στο βρώμικο blues του House of 1000 corpses, όπου είναι σαν ο Rob Zombie να έχει αλυσοδεμένη και να βασανίζει την Polly Jean Harvey, αλλά και στο μελωδικό θα τολμούσα να πω bring her down (to crippletown). Και αν έχετε υπομονή θα βρείτε και ένα secret τραγούδι. Και η θεματολογία από νεκρολαγνεία έως sex άνευ μέτρου. Αφήστε όμως τα θέματα και περιοριστείτε στον ήχο.
Κυριάκος Σκορδάς |