WHITESNAKE 12/06/2003 PAOK sports ARENA 18/6/2003

Νομίζω πως είναι μάταιο να προλογίζει κανείς μια τόσο μεγάλη μπάντα όπως οι WHITESNAKE. Η αξία τέτοιων συγκροτημάτων είναι δεδομένη και αποδεκτή από όλο τον κόσμο. Απλά αντί προλόγου, θα πω δυο λόγια για τους μουσικούς που είχε μαζί του ο DAVID COVERDALE σ’αυτήν την περιοδεία.

Στις κιθάρες είχαμε τους κυρίους Reb Beach και Doug Aldrich. O μεν πρώτος έγινε γνωστός από τους Winger και έχει ακόμη συνεργαστεί με μεγαθήρια όπως οι Eric Clapton, Bob Dylan, Roger Daltrey, Chaka Kahn, Howard Jones,Warrant, Dokken και Twisted Sister μεταξύ άλλων. Στο ξεκίνημα του είχε ψηφιστεί καλύτερο ταλέντο από το περιοδικό Guitar World και καλύτερος νέος κιθαρίστας από το Guitar For The Practicing Musician. Πλέον διδάσκει, έχει σχεδιάσει μια σειρά μοντέλων για την Ibanez ενώ έχει κυκλοφορήσει κι ένα πολύ επιτυχημένο instructional video με τίτλο “Cutting Loose”.O δε Aldrich μας έχει μείνει στη μνήμη ως κιθαρίστας των Lion, House Of Lords ενώ έχει κυκλοφορήσει και δυο σόλο δουλειές. Έχει περάσει και από τον Dio μεταξύ άλλων συνεργασιών του όπως με τους Carmine Appice, Tony Franklin, Jason Bonham, Rudy Sarzo, Tony Levin, Tim Bogart και λοιπούς “κουλούς”.

Στο μπάσο του σχήματος, βρίσκεται ο Μεξικάνος Marco Mendoza.Thin Lizzy, Blue Murder, Whitesnake, Ted Nugent, Ozzy Osbourne, David Coverdale, John Sykes είναι μερικά από τα ονόματα που έχει παίξει ο τρελαμένος senior Mendoza που έχει συνεργαστεί ακόμα και με μπάντες όπως οι Cranberries! Πίσω από τα τύμπανα είδαμε τον καταπληκτικό Tommy Aldridge. Θέλετε ονόματα; Black Oak Arkansas, Gary Moore, Pat Travers, Ozzy, M.A.R.S., Vinnie Moore (θεός!!!, Ο Τοmmy έχει παίξει στο υπεραριστούργημα “Mind’s Eye”), House Of Lords, Yngwie Malmsteen (ναι ναι ο Aldridge ήταν στο πλευρό του μεγάλου μαέστρου, στην περιοδεία του “Inspiration”), John Sykes, Thin Lizzy, Ted Nugent, Steve Vai .. νομίζω πως φτάνουν. Τέλος στα πλήκτρα έχουμε τον μισό Έλληνα, Timothy Drury ο οποίος αν μη τι άλλο είναι πολύπλευρο ταλέντο αφού πρόκειται για πληκτρά, κιθαρίστα, συνθέτη, στιχουργό και φωτογράφο!!! Ο συμπαθής Τιμόθεος είναι περισσότερο γνωστός από το πέρασμα του από τους Eagles στα μέσα της δεκαετίας του 90 καθώς και από τις δουλειές του με τον Don Henley.

Η συναυλία ήταν προγραμματισμένη να αρχίσει στις 9:30,και έτσι δεν άργησα να μπω μέσα στο γήπεδο όπου γύρω στις 9:35 ακούστηκε από τα ηχεία του σταδίου το “Burn” και άρχισαν να βγαίνουν καπνοί από τη σκηνή. Έτσι, όλος ο κόσμος μαζεύτηκε, τα φώτα χαμήλωσαν και έσκασαν μύτη στη σκηνή οι Snakes με το “Bad Boys” και συνέχισαν με το “Slide It In”. H σκηνική παρουσία του συγκροτήματος ήταν ακριβώς όπως την περιμέναμε. Ένας αεικίνητος David Coverdale πλαισιωμένος από πέντε παιχταράδες ποζέρια που αλώνιζαν τη σκηνή, με τον Reb Beach να είναι ο ποζερότερος (και γαμώ τους χαρακτηρισμούς) όλων. Ο ήχος δεν ήταν όσο καλός θα περιμέναμε, με τις κιθάρες να είναι θαμμένες πίσω από το rhythm section, πράγμα που βελτιώθηκε κάπως στη συνέχεια, χωρίς όμως να φτάσει το ηχητικό αποτέλεσμα στα επιθυμητά επίπεδα.

Ακολούθησε το “Slow an’ Easy” και μετά το τέλος του, o Coverdale άρχισε να ρωτάει το κοινό τι θα ήθελε να ακούσει, σχολιάζοντας ταυτόχρονα τις “παραγγελιές” του κόσμου. Έτσι, τραγούδησε μόνος του, χωρίς όργανα το “Don’t Break My Heart Again” μέχρι το ρεφρέν, πράγμα που επαναλήφθηκε στη συνέχεια και σε άλλα κομμάτια.

Οι Whitesnake συνέχισαν με το “Walking In The Shadow Of The Blues” για να ξαναρχίσει τις ερωτήσεις ο D.C. και να τραγουδήσει πάλι μόνος του, μαζί με τον κόσμο το “Blindman”.Ακολούθησε το “Love Ain’t No Stranger” και μετά το “Lovehunter” πάλι με τον Coverdale να ερμηνεύει solo. Για τη συνέχεια το πρόγραμμα είχε “Is This Love” και ακόμη και ο πιο δύσπιστος είχε πειστεί πως παρακολουθούσε μια πολύ μεγάλη συναυλία.

Μετά το hitακι είχαμε ένα κιθαριστικό διάλειμμα με πρωταγωνιστή τον Doug Aldrich που καταπόνησε για κανα δεκάλεπτο την Les Paul του και η μπάντα ξαναβγήκε δυναμικά με το “Crying In The Rain” το οποίο είχε και ένα καταπληκτικό σόλο τύμπανα του Tommy Aldridge. Το “Ain’n No Love In The Heart Of The City” που ακολούθησε ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή του Live, με τον κόσμο να τραγουδάει με όλη του τη δύναμη το κομμάτι, το οποίο “τραβήχτηκε” κάπως σε διάρκεια για τις ανάγκες του κοινού. Από κει και πέρα είχαμε “Fool For Your Loving” (ε αυτό έλειπε να μην έπαιζαν αυτό!) και μια γαμάτη εκτέλεση του “Give Me All Your Love” με σόλο μπάσο του μουρλοMendoza και στη συνέχεια σόλο των Beach/Aldrich με τον Reb να κλέβει την παράσταση.Το κανονικό set του συγκροτήματος έκλεισε με το “Here I Go Again”.

Ακολούθησαν δύο μικρά σε διάρκεια encore με το πρώτο να περιλαμβάνει μια ιδέα από “Soldier Of Fortune” (πάλι με τον David να τραγουδάει μόνος) και το “Still Of The Night” και το δεύτερο την κομματάρα “Judgement Day”. H μπάντα χαιρέτισε τρίτη και φαρμακερή φορά μετά από κάτι λιγότερο από δύο ώρες live και αποχώρησε μέσα σε επιδοκιμασίες ,ενώ φεύγοντας από το γήπεδο, από τα ηχεία έπαιζε το “We Wish You Well”.

Δεν το λέω για να το παίξω έξυπνος αλλά θεωρώ πως όποιος ασχολείται με τον ευρύτερο χώρο του rock και έχασε αυτή την καταπληκτική συναυλία είναι άξιος της μοίρας του. Οι “παππούδες” δίδαξαν τι σημαίνει rock συναυλία, έχοντας διάθεση εικοσάρηδων και απόδοση αντάξια του ονόματος τους. Τι κρίμα που δεν τους είδα και στην Αθήνα..

Τέλος θα ήθελα να εκφράσω τα συλλυπητήρια μου στο Θοδωρή Angus που έχασε τη μισή συναυλία λόγω των υποχρεώσεων του με το Τ.Ε.Ι.

Κώστας Λιανίδης