KICKER IN TOW HANGEDUP CONSTELLATION 23/6/2003

Ο τρόπος που θα γνωρίσεις έναν δίσκο έχει τη δικιά του σημασία για τη συνολική εκτίμηση μιας κυκλοφορίας ή ακόμη και ενός συγκροτήματος. Όταν λίγες μέρες πριν τις μνημειώδεις πια συναυλίες των GODSPEED YOU BLACK EMPEROR στην Ελλάδα σας είχαμε ενημερώσει ότι θα έπαιζαν μαζί τους ως support και οι HANGEDUP , το είχαμε κάνει ως μια απλή μεταφορά είδησης,

Ειλικρινά το group αυτό από τον Καναδά το γνώριζα μόνο από τα δελτία τύπου και από την παρουσία του στους καταλόγους των κυκλοφοριών των post-rock σχημάτων της περιοχής ( Do make say think , Silver Mt Zion και ασφαλώς GYBE ).

Επειδή τα πεθερικά μου έχουν κερασιές, ξέρω καλά πως όπου ακούς πολλά κεράσια… καλύτερα φάτα παρά να ψάχνεις για μικρό καλάθι. Έτσι και σε αυτές τις περγαμηνές των HANGEDUP , γευόμενος αυτή την σπουδαία γεύση των “κερασιών”, είδα ότι είναι άλλη μια σπουδαία ποικιλία του κερασότοπου του Καναδά.

Θεωρώ άδικο για το περιεχόμενο αυτού του album να κάνω μια παρουσίαση. Εγώ το “βαπτίζω” επισήμανση, άλλωστε ο δίσκος δεν κυκλοφορεί στην Ελλάδα, αλλά αρκετοί είμαστε αυτοί που πήγαμε μετά την εμφάνιση τους στο Gagarin 205 και αγοράσαμε τον δίσκο τους. Το ίδιο έμαθα έκαναν και κάποιοι στη Θεσσαλονίκη. Ήταν άλλωστε ευκαιρία με 15 ευρώ, για χάρτινο όμορφο εξωφυλλάκι και 50 περίπου λεπτά μουσικής.

Αν μαγευτήκατε και μείνατε ικανοποιημένοι από τις εμφανίσεις των HANGEDUP στην Ελλάδα, ο δίσκος αυτός θα είναι πάντα η πιο γλυκιά ανάμνηση.

Δεν ξέρω πιο είναι το πιο εντυπωσιακό: Το ότι 2 μόλις άτομα έβγαλαν αυτό τον ήχο live επί σκηνής, ή ότι ο δίσκος με τα 2 πάλι άτομα είναι το ίδιο φρέσκος όπως τους είδαμε ζωντανά από κοντά. Και υπάρχουν και 3 τραγούδια που τα ακούσαμε, οπότε μπορούμε να ομιλούμε συγκριτικά.

Η ουσία παραμένει. Ένα βιολί λυτρωμένο από οποιαδήποτε ιστορική πορεία έχειως όργανο σε όλους τους αιώνες, είναι εδώ επαναπροσδιορισμένο ως αίτιο και αποτέλεσμα, σε ένα ντελίριο punk παιξίματος, ως συνοδεία μασκαρεμένης υποτυπώδους μελωδίας, ως αγωγός εκτίναξης ενέργειας κάθε περιστρεφόμενης μουσικής κλίμακας, ως φρένο και ως στριγκλιά σε κάθε υπνωτική μέθη όπου ο μινιμαλισμός του post ενίοτε δημιουργεί, αλλά και ως ένα σπουδαίο μουσικό εργαλείο που ανταλλάσσει ήχους και “μουσικές πάσες” με τον έτερο συνευρισκόμενο, τα κρουστά. Το βιολί χειρίζεται με πλαστικό και όχι επίπλαστο τρόπο, βγαλμένο μέσα από την ψυχή της η Genevieve Heistek.

Απέναντι της καθισμένος σε αναμμένα κάρβουνα μπροστά από όγκους κρουστών, τύμπανων, πεταλιών και χρήσιμων κακόσχημων εύηχων ιδιοκατασκευών είναι ο αεικίνητος Eric Craven. Το αποτέλεσμα είναι μια εκπληκτική μουσική συνο-ηχία, που άλλοτε μοιάζει ως καυγάς και άλλοτε ως κορύφωση ερωτικής πράξης, με υπέροχες ανάπαυλες από αυτές που ποτέ δεν γνωρίζεις (ξέρετε άραγε αν τα εργατικά μυρμήγκια κοιμούνται κάποιες ώρες; ε; οι ανάπαυλες των Hangedup είναι η μουσική ένδυση του ύπνου των κοκκινο-κέφαλων μυρμηγκιών).

Καμπανάκια σε καλωσορίζουν σε άγνωστα τοπία, αποσπερνέ ακροατή και το ροκ που εγνώριζες εδώ να το ξεχάσεις αποσπερνέ διαβάτη (διαστρεβλώνοντας λίγο την ελληνική μας ποιίηση). Το post έχει παντα το στοιχείο του “μετά-”, είτε αυτό είναι ένα βήμα μετά, είτε έχει να κάνει με το ρήμα μετα-ποιώ και δεν μετανοώ. Τα παράξενα, παλιά, σε διάφορες καλλιτεχνικές παρέες και για διάφορες εκφράσεις τέχνης και δημιουργίας το λέγανε avant garde κι εδώ ακόμη το λένε avante rock. Προσωπικά αν θέλαμε ουσιαστικά να βάλουμε στο τραπέζι των συζητήσεων μας για τη μουσική, όρους και τάσεις από την σύγχρονη τέχνη, τότε θα πρότεινα τον ντανταϊσμό, για τη θορυβώδη χωρίς σκοπό πλοκή, αφού είναι στα σίγουρα anti-music ή έστω αντισυμβατική. Παρόλα αυτά δεν ξεχνώ (όχι μόνο τις αλησμόνητες πατρίδες μας) τους Savage Rebublic , καθώς πολλά χρόνια μετά στέκουν ως μνημείο μπροστά σε αυτές τις σπουδαίες προσπάθειες.

Και οι Καναδοί HANGEDUP είναι μια σπουδαία προσπάθεια. Κάντε κι εσείς άλλη μια να τους βρείτε στο www.cstrecords.com. Και μακάριοι αυτοί οι αδαείς που νομίζουν ότι κάνουμε διαφήμιση.

Αφεθείτε και κατόπιν παγιδευτείτε μέσα στη δίνη κομματιών όπως του automatic spark control, και συνειρμικά σκεφθείτε γιατί το Matrix δεν επιλέγει τέτοιους ήχους και μας αναμασά μόνο προβλέψιμη ρυθμική δυνατή μουσική. Αλλά αν θελήσω να φανώ δίκαιος τότε θα προσθέσω ότι ταινίες που κεντρίζουν ή ασχολούνται με τον εξουσιασμό του νου, υπάρχουν πολλές και η μουσική του Kicker in tow κάλλιστα θα ταίριαζε στα βλέμματα των παγιδευμένων του 1984 του Οργουελ.

Κυριάκος Σκορδάς