ST. ANGER METALLICA VERTIGO 8/7/2003

Η αλήθεια είναι πως αυτή η δισκοπαρουσίαση άργησε συνειδητά να γίνει. Αφ ενός δεν ήθελα να κάνω μια «εν θερμώ» κριτική αλλά να έχω αρκετά ακούσματα του άλμπουμ πριν εκ φέρω γνώμη, και αφ ετέρου επειδή η άποψη μου, με την πάροδο αρκετών ημερών παρέμεινε η ίδια, περίμενα μήπως αναλάβει κάποιος άλλος συντάκτης την ευθύνη να γράψει εκείνος δυο λόγια.

Δεν είμαι από εκείνους που λένε πως οι Metallica τελείωσαν με τον θάνατο του Cliff Burton και μετά το “Master Of Puppets” ξεπουλήθηκαν, ούτε είμαι από εκείνους τους υπέρμαχους του metal που τους πείραξε που το 96 κουρεύτηκαν καθώς ουδέποτε θεώρησα το μαλλί ένδειξη μεταλλοφροσύνης. Δεν είμαι ακόμα ούτε από εκείνους που μετά την κυκλοφορία του “Load” τους αποκήρυξαν, καθώς κάμποσα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου μου άρεσαν. Βλέποντας όμως πως από εκεί και μετά, τα μόνα δικά τους τραγούδια που κυκλοφόρησαν ήταν αυτά του μετριότατου “Reload” και το απαράδεκτο “I Disappear”, άρχισα να πιστεύω πως ό,τι είχε να δώσει αυτό το συγκρότημα, το έδωσε.

Παρόλ’ αυτά, όντας επιφυλακτικός προς τους άλλους αλλά πάντα διατηρώντας την ελπίδα πως ακόμα και σε έναν ήχο που όπως έλεγαν οι φήμες, δεν τους είχαμε ξανακούσει ίσως κατάφερναν κάτι αξιόλογο, έβαλα το cd στο cd player. Από τότε το μόνο σίγουρο είναι πως το έχω ακούσει πολλές φορές και μπορώ να πω τα εξής.

Ναι είναι πιο βαρύ από τα “Load” και “Reload”, ναι έχει μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που κάποιοι θα χαρακτήριζαν «αντιεμπορικά», αλήθεια όμως πιστεύει κανείς πως κάποια επτάλεπτα και οκτάλεπτα κομμάτια είναι αρκετά να αντιεμπορικοποιήσουν τους Metallica; Το ότι ο δίσκος έγινε χρυσός στην Ελλάδα σε δύο μέρες τα λέει όλα νομίζω. Επίσης μπορώ να πω πως υπάρχει κάμποσο nu metallικό στοιχείο που κάνει αρκετά μοντέρνο το όλο αποτέλεσμα αν και η riff- ολογία παραπέμπει στα δύο προηγούμενα τους άλμπουμ. Φυσικά δεν λείπουν και οι αναφορές στους System Of A Down και ακούστε για παράδειγμα το “Sweet Amber” για να καταλάβετε.

Το κακό σε όλη την ιστορία όμως είναι πως τα τραγούδια ακούγονται απλοϊκά, γραμμένα στο «άρπα κόλλα», οι διάρκειες των κομματιών δεν ανταποκρίνονται σε στάνταρντ πολυπλοκότητας αφού αρκετές στιγμές νομίζεις πως το τραγούδι θα έπρεπε να τελειώσει κάπου και αυτοί το «τραβάνε» για κανα δίλεπτο επιπλέον, η παραγωγή (κουφό για Metallica) μου φάνηκε απαράδεκτη και γενικά, συνολικά και αναλογιζόμενης της αναμονής, ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό, «μάπα το πεπόνι». Ακόμα και ο James Hetfield τραγουδάει με τον πιο ηλίθιο τρόπο που τον έχω ακούσει ποτέ!

Αν ακούτε punk, nu metal, μάθατε τους Metallica μετά το 96, και σας αρέσουν τρελά τα “Load”/ “Reload” τότε καλό θα ήταν να το ακούσετε γιατί μπορεί και να σας αρέσουν κάποια πράγματα. Αν πάλι ασχολείστε με το metal, και για διάφορους λόγους έχετε παρατήσει τους Metallica μην περιμένετε μ’αυτόν τον δίσκο να σας ξανακερδίσουν. Το πολύ πολύ να σας ξεκαρδίσουν.. καθώς αυτό που έμεινε, σε μένα τουλάχιστον, είναι σαν την προσπάθεια ενός punk συγκροτήματος να προσπαθεί να παίξει Β’ διαλογής nu metal

Κώστας Λιανίδης