TOXICITY SYSTEM OF A DOWN COLUMBIA 15/1/2002

Εδώ καράβια χάνονται, ροκ βαρκούλες αρμενίζουν. Η σύγχρονη μουσική παρουσία της Αρμενίας, με τα ένδοξα τέκνα της (που κατοικοεδρεύουν στις Η.Π.Α.). Θεωρώ ότι οι SYSTEM OF A DOWN είναι μια πολύ σπουδαία μπάντα του δυναμικού ροκ ήχου. Με σύντομη μόλις παρουσία έχει εκατομμύρια φίλους σε όλον τον κόσμο. Στέκεται επάξια στο βάθρο που ορίζουν οι εμπορικοί Limp Bizkit, οι πολυτάλαναντοι δαιδαλώδεις TOOL, η πιο μάτσο κατάσταση των Monster Mognet, οι πιο προβλέψιμοι STAIND, κλπ.

Με τον πρόσφατο μεγάλο τους δίσκο TOXICITY συνεχίζουν όπως ξεκίνησαν: Αυτοδύναμοι, αυτάρκεις, αυθύπαρκτοι, ανεξάρτητοι, αντισυμβατικοί, αντισυμβιβαστικοί, αέναοι, ανανεωτικοί, ανταριωμένοι, αρματωμένοι, αληθινοί, ακραίοι, ασυγκράτητοι, άπαικτοι, απίστευτοι, αρχιδάτοι, αστείρευτοι, Αρμένιοι, και δεκάδες άλλοι α-επιθετικοί προσδιορισμοί.

Τα σκληρά στοιχεία γίνονται πιο ντούρα, όπως η μηχανή σε ανώμαλο δρόμο ή η μη την πω σε στύση. Τα φωνητικά σε κατά ριπάς, με ολίγα brutal που και που, με την χαρακτηριστικότατη προφορά του ρρρρρ. Τα κρουστά σαν στρακαστρούκες στην Ανάσταση και τα έγχορδα σαν αφηνιασμένα κουνάβια που όσο εύκολα πνίγουν μια κότα, τόσο τρυφερά μπορούν να είναι στα κουναβάκια τους.

Τρομερές εναλλαγές, όχι απλά με κολιές ή φρεναρίσματα, αλλά με προσθήκη μελωδίας εκεί που όλα ακούγονται σαν να είσαι στο χυτήριο μετάλλων του θεού Ήφαιστου. Και κούτσα κούτσα έρχεται η μελωδία, όπως η μερέντα στο ξερό ψωμί. Σκρατς η μπουκιά, εκλεπτυσμένη γλυκιά η σοκολάτα στον λάρυγγα.

Τα επικά ταιριάζουν στους ανατολίτες, σαν χλεύη στα πολυτελή πολιτισμένα σκεύη. Αφειδώς η οργή, με την υπεροψία του βολεμένου επαναστάτη. Σαν βελάκια στον πίνακα του μπαρ τα κοινωνικά, πολιτικά, οικολογικά και άλλα μηνύματα. Δεν πάμε για διατριβή, αλλά δεν ντύνουμε μουσικά και κανένα Νόρα.

Η επανάσταση ξεκινάει από την φυλακή, από το εναρκτήριο prison song, όπου μέχρι και τα κάγκελα από τα κελιά χοροπηδάνε, έχοντας δεμένες φλεγόμενες κουβέρτες, μέχρι να ακουστεί ο βρυχηθμός του δεσμοφύλακα, η παύση για το σισίτιο και η έκτιση της ποινής συνεχίζεται, χωρίς χάρη και χωρίς άδεια.

Πιο hardcore και πιο γεμάτο και πιο γρήγορο το Νeedless. Ειδικά όταν γκαζώνουν όλοι, είναι σαν να γκαζώνει ένα τρακτέρ για να βγάλει κάρτα καυσαερίων. Τελικά και τα άντερα να βγούν, θα γίνει με ορμή αλλά και με διάσπαρτα μελωδικά σημεία ανάπαυλας. Πιο κάθετα τα πράγματα στον χορό deer dance, και στιχους και ρυθμός κοντά σε πιο εύληπτες φόρμες, ακόμη και για να συγκρατηθεί ως ο ρυθμός ενός κομματιού, από αυτά που σου έρχονται στο νού σε άσχετες καθημερινές στιγμές (όταν περιμένεις στη στάση το λεωφορείο, όταν περιμενεις τον Γρηγόρη στο φανάρι, όταν βουρτσίζεις τα δόντια σου, κλπ).

Ο πιλότος εκτοξεύεται με το μουσικό του αεροσκάφος στο jet pilot. Μια κιθάρα ως σούπερ τουρμπίνα μανιασμένα στριφογυρίζει και ξάφνου κάνει ένα μίνι σολάκι, λες και βάζουν και τα αεροπλάνα "νεκρό". Το Χ, δεν είναι απλά το επόμενο κομμάτι, το χωρίς ανάσα από το jet pilot, αλλά όλη η Χ κουλτούρα της χαμένης Χ generation εντός μίξερ, μαζί με σουρεαλιστές, υλιστές, τον Κίργκεγκαρντ, ένταση στο μάξιμουμ μέχρι να σκουριάσουν οι λεπίδες από τους κόφτες ή να ραγίσει το μίξερ. Δεν πάς να φτιάξεις κάτι, αλλά στόχο έχεις να κάνεις τεστ αντοχής στον αποχυμωτή της ψυχής σου, να δεις μέχρι ποιες στροφές αντέχει.

Το chop suey είναι ένα πανέμορφο κομμάτι, που αγαπιέται και από τους πολέμιους του σκληρού μοντέρνου ροκ ήχου. Μεγαλείο, αναγεννησιακά στοιχεία και η ανεξίτηλη βαρβαρότητα της εποχής. Προσγείωση στη σύνθεση με το bounce, που και Dead Kennedys και η Λυδία Λίθος μούσα (Lydia Lunch) θα αγαπούσαν, πιο πανκ φόρμες με heavy hardcore στοιχεία.

To δάσος φλέγεται στο Forest, με πιο ξεκούραστα στην αρχή φωνητικά (στην χροιά των Puressence έως τους Zeppelin). H δασοκάλυψη αυξάνεται, οι υλοτόμοι κάνουν rave party πριν βγάλουν τα αλυσοπρίονα, τα μουλάρια ξεσαμάρωτα ερωτοτροπούν, οι σαλίγκαροι τα καβούκια νοικιάζουν ως γκαρσονιέρες σε άσωτους ξυλοφάγους τερμιτες, τα μανιτάρια διώχνουν τα στρουμφάκια γιατί παρέμεινε ανύπανδρη η Στρουμφίτα και όλα συμβαίνουν σε αυτό το σούπερ κομμάτι.

ATWA, μια ελεγεία με λιθοβολισμό, διφωνία progressive, βαρύγδουπη μελωδία μπάσου ως καταπέλτη και άλλο ένα από τα πιο όμορφα του δίσκου κομμάτια δίνει τη σειρά σε ένα ακόμη πιο σπουδαίο. Το science, επιστήμη σκέτη, σε κλασικές heavy φόρμες στην αρχή, σε πιο ατμομηχανής κτυπήματα έπειτα, αλλά κατόπιν το θαύμα της επιστήμης. Οχι δεν είναι η νέα αποκωδικοποίηση του DNA, αλλά ένα εκπληκτικό γύρισμα σε ένα πιτσικάτο παίξιμο της κιθάρας, με διάσπαρτες φόρμες από παραδοσιακή αρμενική μουσική και ξανά η έκρηξη του δοκιμαστικού σωλήνα. Και όλα αυτά σε ένα σχεδόν δίλεπτο τραγούδι.

Shimmy σαν έναν ορειβάτη που κτυπά την αξίνα στην παγωμένη ορθοπλαγιά για να γατζωθεί. Φωνάζει, ουρλιάζει και η ηχώ της κοιλάδας σνομπάρει δεν επαναλαμβάνει, αλλά καταπίνει τον απόηχο απαντώντας με κλίμακες κιθάρας. Εδώ η ακραία μουσική αναρρίχηση στο Shimmy δεν κρατά ούτε 2 λεπτά.

Το ομώνυμο του δίσκου Τoxicity, που είναι και το καινούριο single, είναι το πιο ξεχωριστό τραγούδι. Γλυκιά, ναι όντως μελωδία, όμορφα φωνητικά που σκάνε σαν τα μπαλόνια στα παιδικά πάρτυ, μόνο που τα παιδιά δεν κλαίνε βλέποντας το λαχανί μπαλόνι να διαλύεται αποβάλλοντας βίαια τον αέρα που είχε αιχμαλωτιστεί μέσα, αλλά με ύφος μπλαζέ κοιτάνε τα σκισμένα απομεινάρια του μπαλονιού και πάνε στο μπώλ με τα πατατάκια, και αρπάζουν μια φούχτα.

Psycho, το κομμάτι που ζητά το ρυθμικό χειροκρότημα σου, σαν να ζεις ένα vitrual live, για να ξεχυθείς με τους κολλητούς σε κλωτσοπατινάδα που θα έλεγε και ο καραγκιόζης, να αφεθείς στους παρορμητισμούς του ρυθμού, τους αλλοπρόσαλους που σε πετά στον άνεμο και σε ακινητοποιεί σαν την Κοκακόλα στο στόμα του Λούκυ Λουκ όταν πιανει τα πιστόλια για να αφοπλίσει τους Ντάλτον. Οξύ κιθαριστικό ξέσπασμα, με όμορφες νότα νότα αφίξεις στα ανυποψίαστα ώτα σου.

Τελειώνουμε με το μελαγχολικό Aerials, σε μπότα ντραμς, μπάσο, φωνή τριπλέτα, διόδια για να ακούσουμε το άρπισμα στα υπόλοιπα έγχορδα, ώστε το θερμοκήπιο που ζούμε απαχαυνωμένοι να μην απωλέσει ούτε ένα καν αέριο, και εμείς όμως ούτε ένα καν όνειρό μας. Και το πιο γλυκό είναι η όμορφη παντριά με ένα 3λεπτο παλιό παραδοσιακό τραγούδι από την Αρμενία, τον αυτονόητο φόρο τιμής στον τόπο καταγωγής των SYSTEM OF A DOWN, ένα μελαγχολικό δώρο από τις οροσειρές του Καυκάσου στα ογκώδη κιθαριστικά και άλλα σπουδαία ξεσπάσματα του group.

Δικαίως ειπώθηκε ότι ο δίσκος κάνει αρμένικη επίκεψη στα ηχοσύνολά μας, αλλά εμείς δεν βαρυγκομούμε, αφού θαυμαστά πράγματα ακούμε.

Κυριάκος Σκορδάς