SIGUR ROS 01/07/2003 Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη, Αθήνα 7/7/2003

Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσεις τι να πρωτογράψεις για μια συναυλία που σε έχει ενθουσιάσει. Να γράψεις για τα συναισθήματα που σε πλημμύρισαν κατά τη διάρκειά της, ή να αναφερθείς σε πιο πεζά πράγματα, όπως τη διάρκεια της συναυλίας και το περιεχόμενο του σετ; Αν και ακόμα δεν έχω καταλήξει, ας ξεκινήσουμε και ό,τι βγει…

Τους Sigur Ros είχα την τύχη να τους δω ζωντανά για πρώτη φορά πριν 27 μήνες, περίπου, στην Φρανκφούρτη (διάβασε εδώ). Οπότε φαντάζομαι ότι το σοκ και δέος που ένιωσα τότε με τη μαγική τους εμφάνιση, το έζησαν και οι περισσότεροι που τους έβλεπαν για πρώτη φορά την Τρίτη 1 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη στην Αθήνα. Οι εμφανίσεις τους είναι εξωπραγματικές! Ξεπερνάνε πάντοτε κάθε προσδοκία! Το αυτό έγινε και εκείνη τη βραδιά στην πρωτεύουσα.

Είναι εκπληκτικό το πόσο έχει διαδοθεί η φήμη αυτών των πιτσιρικάδων. Γνωρίζω ανθρώπους που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με τη μουσική, που δεν ακούνε καν ροκ, ή post rock, ή οτιδήποτε σχετίζεται με τον ανεξάρτητο χώρο, και όμως γνωρίζουν τους Sigur Ros. Γι αυτό το λόγο το Θέατρο Βράχων ήταν γεμάτο, λες και έπαιζε ο Νταλάρας! Δεν ξέρω πόσος κόσμος χωράει εκεί μέσα. Πέντε χιλιάδες; Τότε είχε πέντε. Δύο χιλιάδες; Τότε είχε δύο. Όμως είναι απίστευτο ότι ένα τέτοιο ιδιαίτερο συγκρότημα μπορεί να αποδειχθεί τόσο popular, να είναι δηλαδή ουσιαστικά pop!

Μια ώρα και πενήντα λεπτά παρακολουθούσαμε εκστασιασμένοι τους οκτώ μουσικούς, τους τέσσερις δηλαδή των Sigur Ros και το κουαρτέτο εγχόρδων, τις κοπελιές Amina. Οι οποίες μάλιστα είχαν ρόλο ουσιαστικό στο όλο live, δεν ήταν απλοί κομπάρσοι, γι αυτό και κατείχαν κεντρική θέση στη σκηνή. Και τους βλέπαμε να αλλάζουν θέσεις, όργανα, να παίζουν ανορθόδοξα τις κιθάρες τους, τα μπάσα τους, αλλά η μαγεία να παραμένει αμείωτη.

Και αν όλα ήταν εκπληκτικά, εκείνο που με έκανε να τρελαίνομαι και να κάνω τον air drummer, είναι, όπως καταλαβαίνετε, ο ήχος που έβγαζαν τα τύμπανα. Ένας ήχος τόσο εθιστικός, τόσο όμορφος που σε γέμιζε άμα το άκουσμά του! Και όταν η συναυλία έκλεισε με το Untitled 8 από το (), το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το θέατρο ήταν έτοιμο να εκραγεί από τα vibes που εκπέμπονταν. Το πέταγμα του πιατινιού πάνω στα ντραμς και η ταυτόχρονη διάλυσή τους, ήταν αυτό που λέμε, το κερασάκι στην τούρτα για ένα όργανο που έκλεψε την παράσταση. Το παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου και ο ενθουσιασμός όταν οι οκτώ μουσικοί μας υποκλίθηκαν εις διπλούν, είναι σκηνές που δύσκολα θα ξεχάσει κάποιος που βρέθηκε εκεί μέσα…

«Καλά, όλα τόσο τέλεια ήταν, κανένα πρόβλημα;», θα ρωτήσει κάποιος ορθά! Προβλήματα πάντα υπάρχουν, αλλά μάλλον αυτά που συναντήσαμε στο Θέατρο Βράχων είναι δύσκολο να εξαλειφθούν. Είναι αυτά που σχετίζονται με μια μερίδα ατόμων που πιθανώς δεν ενδιαφέρονται για το ποιος παίζει πάνω στη σκηνή και μιλάνε συνεχώς με τους διπλανούς τους. Ή τους άλλους, που οι δουλειές τους δεν τους αφήνουν να δουν ήσυχοι ούτε μια συναυλία και το αναθεματισμένο το κινητό τους χτυπάει ασταμάτητα… Αυτά, όμως, είναι προβλήματα που δύσκολα λύνονται και που πιθανόν σε μια άλλου είδους συναυλία να ήταν ασήμαντα. Σε μια συναυλία, όμως, των Sigur Ros είναι καλό να λείπουν.

Πάντως, και για να είμαι ειλικρινής, το σοκ και δέος που ένιωσα στην Φρανκφούρτη και το οποίο με έκανε να θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω δει στη ζωή μου, δεν το έζησα τόσο έντονα στην Αθήνα. Είμαι όμως σίγουρος πως αυτό οφείλεται εν μέρει στα παραπάνω προβλήματα και εν μέρει στο ότι τους έβλεπα δεύτερη φορά και όχι στο γεγονός ότι οι Sigur Ros έχουν χάσει τη συναυλιακή δύναμή τους. Και είμαι σίγουρος πως το μεγαλύτερο ποσοστό των φίλων που βρέθηκαν στο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη είδαν την καλύτερη, μέχρι τώρα, συναυλία της ζωής τους.

Κώστας Παπασπυρόπουλος