DIO-extra review 30/6/2003 Ark 6, Athens 10/7/2003

Η τρίτη πολύ μεγάλη συναυλία που διοργάνωσε η Didi music και μάλιστα μέσα στον ίδιο μήνα ήτανε η εμφάνιση του ζωντανού πραγματικά θρύλου Ronnie James Dio.10 χρόνια τον περιμέναμε να ξαναέρθει. Με αυτόν μεγαλώσαμε. Είναι η αγαπημένη φωνή πάρα πολλών οπαδών και προσωπικά μέσα στις 4 αγαπημένες μου φωνές. Ένα σωρό κόσμος τον περίμενε αυτά τα 10 χρόνια να έρθει πως και πως..Καλά να πάθουμε βεβαίως (που περιμέναμε 10 χρόνια) αφού το 1993 που τον είχανε κλείσει για 3 βραδιές στο Ρόδον τις 2 πρώτες βραδιές η κατάσταση ήτανε απογοητευτική με μόλις 300 άτομα! 300 άτομα για αυτόν τον γίγαντα του heavy metal!Ντροπή!

Ας είναι όμως. Φαίνεται ότι το πάθημα των 10 χρόνων μας έγινε μάθημα. 5500 οπαδοί ήμασταν εκεί για να τιμήσουμε τόσο αυτόν όσο και τη φωνάρα του. Ο Mr.Dio βγήκε με καθυστέρηση 20 λεπτών. Ε και θα μου πείτε;; Όταν σου παίζει πραγματικούς ύμνους του heavy metal λίγη καθυστέρηση δεν βλάπτει. Αφήστε που αποτέλεσε πραγματική έκπληξη για εμάς ότι στις κιθάρες επανήλθε πρόσφατα ο πολύ καλός Graig Goldy ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Dio στο “Dream Evil” καθώς και στο “Magica”.Επίσης δεν είναι λίγο να βλέπεις έναν μπασίστα ιστορία για το metal τον Jimmy Bain συνεργάτη του Dio για τόσα χρόνια. Στα drums θα προτιμούσαμε να βλέπαμε τον Vinnie Appice (όπως και στην κιθάρα τον Vivian Campbell εδώ που τα λέμε) αλλά και ο εχ-ΑC/DC Simon Wright είναι πάνω από 10 χρόνια συνεργάτης του Dio και φαίνεται να έχει δέσει μαζί του.

Ο κοντός λοιπόν με την πανύψηλη φωνή βγήκε δυναμικά στις 21:50 με το ομώνυμο τραγούδι μέσα από το τελευταίο περσινό του album “Killing The Dragon”.Η συνέχεια καταιγιστική:”Straight through the heart”(απίστευτη riffara μας θύμισε πάλι τον αξέχαστο Vivian Campbell),”Stargazer”(εδώ τώρα τι να γράψεις;) “Stand up and shout” μαζί με ένα σύντομο drum solo του Simon Wright, “Mob Rules”(μεγάλη έκπληξη), “Rock n’ roll”,”I speed at night”(το οποίο ο Dio αφιέρωσε στους Έλληνες οπαδούς των Motorhead που ροκάρουν όπως είπε) “Lord of the last day”,”Dream evil”(ακόμα μία έκπληξη με τον Graig να βρίσκεται πραγματικά στο στοιχείο του αφού συμμετείχε σε εκείνο τον δίσκο).

Ένα σύντομο solo στην κιθάρα και τα πλήκτρα ακολουθήθηκε από το “Evil Eyes” ενώ στη συνέχεια δύο τραγούδια πραγματική ιστορία για το heavy metal:”Holy Diver” και “Heaven and hell” τα οποία έστειλαν την ψυχή μας να ακροβατήσει μεταξύ παραδείσου και κόλασης μην ξέροντας ποιον δρόμο να ακολουθήσει..O Dio αποχωρεί για να επανέλθει και να παίξει ένα και μοναδικό μεγάλο encore το οποίο περιλάμβανε τα εξής:”The last in line”(με τον Dio να κάνει την χαρακτηριστική κραυγή hoooooooo πράγμα που μας έδειξε για μία ακόμη φορά ότι δεν έχει χάσει ούτε σε ένα σημείο το εύρος της φωνής του),”Rainbow in the dark”(χαμός για 1 ακόμη φορά) ενώ ο Dio φροντίζει να μας αποτελειώσει με τα “We rock” και ένα θεικό medley των “Man on the silver mountain/Long live rock n roll” και να μας αποχαιρετήσει οριστικά στις 23:25 μέσα από πολλές ευχαριστίες.

Τόσο ο Dio όσο και η μπάντα του σταθήκανε σε πολύ καλό επίπεδο.Η φωνή του Dio παραμένει μεγαλειώδης άσχετα αν τα χρόνια έχουνε περάσει.Παρόλα αυτά σε κανένα σημείο δε σου φαίνονταν ότι δυσκολευότανε να βγάλει κάποια ψηλά σημεία ή ότι φαλτσάριζε πράγμα εντυπωσιακό για την ηλικία του.Από τους υπόλοιπους εντύπωση επίσης μου έκανε ο πολύ υποτιμημένος Graig Goldy o οποίος είναι πολύ καλός κιθαρίστας καθώς διεκπεραίωνε άνετα τα θέματα που είχε παίξει πριν 20 χρόνια ο φοβερός Vivian Campbell.ενώ οι υπόλοιποι σταθήκανε σε καλό επίπεδο.Σίγουρα δεν είναι οι ακριβοπληρωμένοι session-άδες σαν και αυτούς που είχε φέρει ο Coverdale 3 βδομάδες πριν αλλά κάνανε καλά τη δουλειά τους.Όσο για το set-list δεν νομίζω να έχει κανείς παράπονο.2 μόλις τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο ένα σωρό κλασικά από τη solo καριέρα του καθώς και 3 κλασικότατα τραγούδια των Rainbow και 2 υπερ-κλασικά τραγούδια των Black Sabbath ε θα έπρεπε να είναι κανείς πολύ αχάριστος να ζητήσει κάτι άλλο.Ίσως μας έλειψε ένα “Don’t talk to strangers” αλλά σε γενικές γραμμές το set-list του ήτανε πολύ καλό ενώ και ο ήχος ήτανε καλός σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας.

Πριν κλείσω να αναφερθώ σε κάποια πράγματα ακόμα.. Πρώτα απ’όλα να αναφερθούμε στο χώρο στον οποίο έγινε η συναυλία. Ένα θέμα που σίγουρα πείραξε πολλούς. Διότι δεν είναι δυνατόν ρε παιδιά να μαζεύονται άτομα από όλη την Ελλάδα για να θαυμάσουν τον Dio σε καιρούς δύσκολους οικονομικά όταν έχουν υπάρξει ακόμα 2 συναυλίες τεράστιες και αυτές και εσύ να βάζεις τον Dio να παίζει σε….χώρο parking με πέτρες και χώματα. Λίγο σεβασμός ρε παιδιά. Ο μισός χώρος είχε πέτρες και χαλίκια και ο υπόλοιπος μία ψευτοάσφαλτο σκωροφαγωμένη. Ειδικά σε τραγούδια όπως τα“Rainbow in the dark”και “We Rock” σηκώθηκε τόσο πολύ σκόνη έτσι όπως χοροπηδούσε ο κόσμος που αφενός κοντέψαμε να πνιγούμε αφετέρου τα ρούχα μας και τα παπούτσια μας γίνανε άσπρα. Εκεί πάει το σεβασμός που είπα πριν. Στη σωματική ακεραιότητα του καθενός από εμάς. Προσωπικά δεν υιοθετώ αυτό που λένε πολλοί τζάμπα μάγκες “σε metal συναυλία πας ρε μάγκα τι περιμένεις”; Δηλαδή επειδή πάμε σε metal συναυλία πρέπει να στοιβαζόμαστε όπου να ναι ή δεν πρέπει κάποιοι να μας σέβονται; Ολόκληρη Αθήνα άλλος χώρος δεν υπήρχε; Ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας διότι πάρα πολλά παιδιά (όπως και εγώ) κουβαληθήκαμε από την επαρχία. Αφήστε που ψάχναμε μία ώρα να βρούμε που ήτανε ο χώρος αυτός ανάμεσα στα μηχανουργεία και τα παλιά εργοστάσια του Ταύρου ενώ δεν ήτανε λίγοι αυτοί οι οποίοι ακούγοντας τη λέξη “Πολυχώρος” περίμεναν να δούνε έναν όμορφα διαμορφωμένο χώρο με μαγαζιά κτλ αντί για τον απαράδεκτο χώρο τον οποίο τελικά αντίκρισαν. Επίσης πολλοί ειδικά από την επαρχία αντιμετώπισαν με χιούμορ την κατάσταση λέγοντας “έχει και άλλους τέτοιους ωραίους Πολυχώρους η Αθήνα;” αλλά το χιούμορ δυστυχώς δεν φτάνει σε τέτοια θέματα.

Επίσης καλό θα είναι παιδιά όταν πηγαίνουμε σε συναυλία να πάμε γιατί πραγματικά αγαπάμε το group ή τον καλλιτέχνη ο οποίος εμφανίζεται και όχι να πηγαίνουμε σε συναυλίες για να λέμε ότι πήγαμε ή για να δείξουμε ότι είμαστε μάγκες σε κάποιους άλλους ή για να ανάψουμε καπνογόνα όπως κάνανε κάποιοι λες και είμαστε σε ντέρμπυ, βάζοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα των γύρων τους. Μήπως παιδιά θα ήτανε καλύτερο αντί να γίνονται όλα τα παραπάνω να φροντίσουμε να ψαχνόμαστε πιο πολύ στην μουσική που υποτίθεται ότι αγαπάμε και υποστηρίζουμε; Αυτό το λέω σε συνδυασμό με κάποιες πολύ χοντρές κοτσάνες που άκουσα υποτίθεται “ψαγμένων” και καλά οπαδών. Ατόμων οι οποίοι λέγανε ότι ο Graig Goldy είναι ο Vivian Cambell!!!!!!!!!!!!Ατόμων οι οποίοι ήτανε σίγουροι ότι πίσω από τα drums ήτανε ο Vinnie Appice, ατόμων που όταν μπήκε το “Stargazer” ρωτούσανε ποιο είναι αυτό! Για να ακουστεί στο τέλος και το μεγαλειώδες “Ρε συ αυτός ο Jimmy Bain δεν έπαιζε μέχρι πρότινος στους Motorhead;”Και έρχομαι εγώ ο άμοιρος και αναρωτιέμαι τότε αν ο Bain έπαιζε μπάσο στους Motorhead ο κακόμοιρος ο Lemmy τόσα χρόνια τι παίζει; Σαντούρι ή τζουρά; Δυστυχώς λυπάμαι που υπάρχουν ακόμα άτομα που αντιμετωπίζουν το metal ευκαιριακά για να δείξoυν και καλά ποιοι είναι και που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο από οπαδοί με ημερομηνία λήξης οι οποίοι και αμαυρώνουν την εικόνα του.Κρίμα.

Αγαπητέ κ. Dio μακάρι να παραμείνετε έτσι ακμαίος όπως είστε και να μας έρθετε πιο γρήγορα από 10 χρόνια την επόμενη φορά. Ανθρώπους σαν και εσάς η μουσική μας τους έχει ανάγκη και μεγάλη μάλιστα. Τι κρίμα που κάποιοι δεν το αντιλαμβάνονται δυστυχώς.

Θοδωρής Angus